Gamma Ray

Μόλις έχει τελειώσει η δεύτερη ακρόαση του νέου δίσκου των Gamma Ray και το πρώτο πράγμα που έρχεται φυσιολογικά είναι ένα ξεφύσημα ανακούφισης. Δεν πρόκειται για ανακούφιση εκπλήρωσης «της υποχρέωσης» του να ακούσω το δίσκο, αλλά λόγω του ότι το φάντασμα των τριών προηγούμενων δίσκων δεν εμφανίστηκε - ευτυχώς - κατά τη διάρκεια του "To The Metal". Μερικές επαναλήψεις πιο μετά, προσπαθώ να σκεφτώ πιο ήρεμα και να βάλω κάτω κάποια δεδομένα με τα οποία πρέπει να έχει μάθει να ζει και να κρίνεται ο Kai Hansen, αλλά και κάποια σημεία που πρέπει να λαμβάνουν υπ’ όψιν τους οι οπαδοί και κριτές του και τα οποία θα μπορέσουν να συντελέσουν σε μια ορθότερη κρίση του νέου δίσκου των Gamma Ray.

Δεδομένο πρώτο: Ό,τι κυκλοφορήσουν οι Gamma Ray θα βρίσκεται πάντα στη σκιά του "Land Of The Free". Είναι τόσο μνημειώδες για το είδος του, που κάθε μεταγενέστερη προσπάθεια πρέπει να σταθεί αξιοπρεπώς δίπλα του. Θα ήταν ακόμα πιο άδικο, αν ο ίδιος ο Hansen απέφευγε τις συνεχείς συγκρίσεις και δεν έβγαζε και το "Land Of The Free part II". Δεδομένο δεύτερο: Ο Hansen δανείζεται από παλιά, δεν το ξεκίνησε πρόσφατα το χόμπι. Το έκανε όμως με κάποιο τακτ, το οποίο έχασε πολύ άκομψα στα τελευταία album. Η «διαφορά» μεταξύ του solo του "Hotel California" στο "Man On A Mission και το πέρασμα του "Sabbath Bloody Sabbath" στο "My Temple" ή του "Clairvoyant" στο "Opportunity" νομίζω πως είναι χαρακτηριστική. Δεδομένο τρίτο: Το power metal εγκλωβίστηκε και δεν είχε επίπεδα να αναπτυχθεί από ένα σημείο και μετά. Η επιλογή των Gamma Ray ήταν στα τρία τελευταία studio album να στραφούν σε περισσότερο κλασσικές heavy φόρμες στηριζόμενες στις μεγάλες αγάπες του Hansen, δηλαδή τους Iron Maiden και τους Judas Priest. Δεδομένο τέταρτο: Ο Hansen έχει προσφέρει τόσα πολλά που δεν έχει να αποδείξει τίποτα και σε κανένα.

Τι γίνεται με το "To The Metal" τώρα; Αναφορικά με το πρώτο δεδομένο έχουμε πάλι δηλώσεις σύγκρισης με το "Land Of The Free" και για μια ακόμα φορά τέτοιες δηλώσεις μόνο κακό μπορούν να κάνουν. Ο δίσκος δεν πλησιάζει ούτε κατά διάνοια την έμπνευση του πρώτου, αλλά προσωπικά δεν έχω τέτοιες απαιτήσεις. Σχετικά με το δεύτερο δεδομένο, το album δεν ζει αποκλειστικά με ίδια κεφάλαια, αλλά η σχέση ιδίων προς ξένα κεφάλαια δείχνει μια μεγαλύτερη ευρωστία, αν θέλετε να μιλήσουμε με οικονομικούς όρους. Η λεπτή διαχωριστική γραμμή καταπατείται εμφανέστατα μόνο στο ομώνυμο τραγούδι, που φέρνει λίγο παραπάνω στο "Metal Gods" των Judas Priest. Αναφορές υπάρχουν αρκετές, αλλά πιο ωραία προσαρμοσμένες. Όσον αφορά στο τρίτο δεδομένο, ο ήχος παραμένει εγκλωβισμένος και κανείς δεν περιμένει καινοτόμες ιδέες από το power metal, παρά όμορφες μελωδίες και δουλεμένα τραγούδια. Στο ύφος παρατηρείται μια  επιστροφή σε πιο power ήχους παρά σε κλασσικό heavy κάτι που με χαροποίησε ιδιαίτερα. Για το αν ο Hansen έχει να αποδείξει κάτι σε κάποιον, αυτό έχει να κάνει με το πως αντιμετωπίζουν τη μουσική του οι οπαδοί των Gamma Ray. Αλάθητο δεν έχει κανένας και όπως οι τελευταίοι κακοί δίσκοι δεν αναιρούν την αξία των παλαιότερων, ούτε τα παλιά μεγαλεία μπορούν να δικαιολογούν τις επαναλήψεις και τη copy / paste λογική. Ο Kai Hansen πάντως δικαίως έχει κερδίσει το σεβασμό όλων.

Στο τέλος της ημέρας ευχαριστήθηκα το "To The Metal", πολύ περισσότερο από τις τρεις τελευταίες κυκλοφορίες. Χάρηκα το pomp refrain του "Rise", τα «γερμανικά» φωνητικά στο "No Need To Cry", τον χαρακτηριστικό αισιόδοξο τόνο του Kiske στο refrain του "All You Need To Know", καθώς και την μελωδικότητα στα "Deadlands" και "Mother Angel" με το τελευταίο να μου φέρνει στο νου Edguy. Παράλληλα, μου φάνηκαν αρκετά καλά τα κιθαριστικά θέματα και ιδιαίτερα τα lead του Henjo Richter. Ομολογώ πως η προδιάθεσή μου ήταν τελείως διαφορετική όντας απογοητευμένος από την πορεία των Gamma Ray, αλλά το "To The Metal" χωρίς να με κολλήσει στον τοίχο, κατάφερε - αν όχι να με κερδίσει - κυρίως να μη με χαλάσει. Έχει τα fillerάκια του, τα κλισέ του και τις αναφορές του, αλλά στην συνολική του εικόνα δεν είναι καθόλου κακό. Δεν κερδίζει θέση στα καλύτερα της μπάντας, αλλά πέρασα ωραία ακούγοντάς το, που είναι και στην τελική το μόνο ζητούμενο στους τελευταίους δίσκους των Gamma Ray.