Fvneral Fvkk

Πριν γίνει πρίγκιπας, υπήρξε μια εποχή που το doom ήταν το αποπαίδι το heavy metal. Πριν η επιρροή των Neurosis να οδηγήσει στο μαζικό φαινόμενο του νέο-doom, υπήρξε μια εποχή που ακόμα και τα αριστουργήματα του είδους δεν έφταναν πάρα μόνο σε μέτρια επίπεδα δημοτικότητας και οι περισσότεροι από τους μεγάλους του doom απλώς απολάμβαναν ένα cult status. Οι Fvneral Fvkk από το Αμβούργο της Γερμανίας, παρά το φρικτά κακόγουστο τους όνομα, έρχονται με ένα ισοπεδωτικό ντεμπούτο να βάλουν -ετεροχρονισμένα; - το όνομα τους δίπλα στους μεγάλους του είδους. Αν το "Carnal Confessions" είχε κυκλοφορήσει κάπου ανάμεσα στο 1989-1994, θα είχε θέση σε κάθε αφιέρωμα με τα καλύτερα doom metal album.

Ο λόγος πίσω από την επιτυχία του συγκεκριμένου album κρύβεται μέσα στην ίδια τη στιλιστική αυστηρότητα του ιδιώματος. Όντας ένα παρακλάδι φτιαγμένο από πιουρίστες για πιουρίστες, το doom είχε πάντα την τάση να αυτοκαθαρίζεται από κάθε εξωτερική επιρροή και να αφοσιώνεται στα ίδια του τα στερεότυπα, ηχητικά, αισθητικά, στιχουργικά. Αυτός ήταν ο λόγος που παρέμενε πάντα underground καταφέρνοντας να μην «μολύνεται» από περαστικούς κι αυτός είναι ο λόγος που οι Fvneral Fvkk ακούγονται τόσο πειστικοί. Δεν υπάρχει τίποτα μη-doom εδώ και τίποτα που δεν θα ενθουσιάσει τους ξεροκέφαλους οπαδούς του. Όλα ακούγονται όπως πρέπει κι επιβάλλεται: τα θεόβαρα riffs, η πεσιμιστική ατμόσφαιρα, τα πολύ αργά grooves και συγκεκριμένες χαραμάδες φωτός που περνάνε μέσα από τα Υψηλά φωνητικά και τις σποραδικές, προσεκτικά τοποθετημένες μελαγχολικές μελωδίες.

Όλη η δυσκολία της δημιουργίας ενός καλού doom δίσκου είναι στο σωστό μέτρο των αισθητηριακών του συστατικών. Πρέπει να είναι αρκετά σοβαρό, ελεγχόμενα επικό, όχι πιο θρηνητικό από αυτό που πρέπει, μαύρο αλλά και με λίγο φως, προσεκτικά τεχνικό, ανεπαίσθητα κατανυκτικό. Η αποστολή είναι πολύ πιο δύσκολη απ' ότι ίσως φαίνεται και οι Fvneral Fvkk καταφέρνουν με άνεση να ξεπεράσουν όλους τους αυτοδημιούργητους σκοπέλους, σαν να σπούδαζαν την κάθε σύνθεση για χρόνια. Επιτυγχάνουν την τέλεια ισορροπία όλων των παραπάνω και ορθώνουν επτά τραγούδια σωστά μνημεία: πέτρινα, ολόγκριζα, μεγαλειώδη, σμιλευμένα από το σοφό πάθος του ιδεατού doom χουλιγκανισμού.

Μια τέτοια μπαντάρα όμως θεωρώ ότι υποβιβάζει τον εαυτό της επιστρατεύοντας μια τέτοια ρηχή θεματολογία. Διαλέγουν φυσικά το ασφαλές για το doom περιβάλλον των θρησκευτικών στίχων, επιλέγοντας όμως να εμπνέονται από τη σαρκική εκμετάλλευση, την ανωμαλία και τον εκφυλισμό/υποκρισία του κλήρου, όχι ως σχόλιο αλλά ως ένα ανατρεπτικό, sexy ατμοσφαιρικό εύρημα. Θεωρώ ότι μόνο ο Peter Steele έβγαζε νόημα με τέτοια τέχνη κι ότι το απόσταγμα ενός τέτοιου ευρήματος δεν είναι πια ούτε ιδιαίτερα νοσηρό, ούτε ανατρεπτικό. Με αυτόν τον τρόπο, χάνουν την ευκαιρία να ακουστούν ακόμα πιο σπουδαίοι και πιο εσωτερικοί. Η χαμένη ευκαιρία της αγέννητης ποιητικότητας.

Αν δεν σε ενοχλεί το στιχουργικό υπόβαθρο κι ο μόνος νόμος που υπακούς είναι οι κιθάρες, το "Carnal Confessions" θα είναι μια, καθόλου αμαρτωλή, απόλαυση. Ο όγκος των riff φέρνει λίγο στο νου τη δύναμη του "Shades Of God" και το ντεμπούτο των Solstice, αν όμως υπάρχει μία μπάντα-σημείο αναφοράς για τους Fvneral Fvkk δεν μπορεί παρά να είναι οι Solitude Aeturnus. Η εν γένει στιλιστική ισορροπία που αναλύθηκε παραπάνω αλλά και η αύρα της φωνής του Cantus Cinaedicus παραπέμπουν στους τεράστιους Αμερικάνους και, με λίγα λόγια, αν τους αγαπάς βαθιά, αυτό εδώ το κουαρτέτο ίσως είναι το επόμενο μεγάλο σου κόλλημα. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να εστιάσω σε άριστα και ισάξια τραγούδια αλλά, αν με πιέσεις, θα διαλέξω το "Alone With The Cross" ως προσωπική αδυναμία.

Το "Carnal Confessions" είναι ένα ντεμπούτο που δηλώνει θρασύτατα ότι μια μεγάλη μπάντα ίσως και να γεννήθηκε, τουλάχιστον για το μικρό γαλατικό παραδοσιακό doom χωριουδάκι. Δεν έχω ιδέα πόσοι το κατοικούν ακόμα ή πόσοι ενίοτε το επισκέπτονται. Οι ξένοι θα περάσουν και θα φύγουν, όπως έφευγαν πάντα. Εύγε θα πω, διότι τέτοιοι δίσκοι φυλάνε τα καλύτερα heavy metal μυστικά και, ατομικά μιλώντας, κρίμα για τη χαμένη ευκαιρία ενός ακόμα πιο συνολικού καλλιτεχνικού δημιουργήματος. Ακόμα κι έτσι, δίσκος σπάνιας ποιότητας γι αυτούς που κουβαλούν τα αντίστοιχα μυαλά.