Fuzztones

Ο Rudi Protrudi είναι ένας χαμένος. Ένα χαμένο παιδί των λουλουδιών, ο ορισμός του «λάθος μέρος τη λάθος στιγμή». Ορφανό παιδί των nuggets, των ψυχεδελογκαραζoμπαντών (ουφ) του Σαν Φρανσίσκο των '60s, είχε την ατυχία να γεννηθεί στη Νέα Υόρκη και να δημιουργήσει τους Fuzztones στα τιμημένα '80s. Παρά τη σχετική επιτυχία, αλλά και τις κατηγορίες ότι ουσιαστικά είναι μια μπάντα διασκευών, διαλύθηκαν στα μέσα της δεκαετίας, για να ξαναδημιουργηθούν από τον Rudi στη Δυτική Ακτή των Η.Π.Α., εκεί που έπρεπε δηλαδή.

Εδώ πλέον έχουμε την τρίτη μετεμψύχωσή τους, με τη Lana Loveland (πραγματικά καταπληκτικό όνομα) στο όργανο –τo hammond-, στη θέση της πρώτης διδάξασας, Deb O'Nair.

To άλμπουμ "Preaching To The Perverted" είναι το 15ο τους και το πρώτο εδώ και 15 χρόνια με εξολοκλήρου original συνθέσεις και φυσικά είναι ηχογραφημένο αποκλειστικά αναλογικά, όπως διαφημίζουν και στο site τους. Όχι ότι έχει και καμιά σημασία δηλαδή, αλλά ας είμαστε αυθεντικοί εκεί που μπορούμε. Γενικά ο δίσκος ακούγεται πιο ρετρό και από τους '80s δίσκους των Fuzztones.

Ξεκινάει με το "My Black Cloud", όπου έχουμε the battle of the organs - τη μάχη των οργάνων, τη μονομαχία μιας κιθάρας και ενός μεγαλειώδους hammond, με τον Rudi να αναφωνεί «I had enough of your cliché» - ειρωνικό; Δε νομίζω... Στο "Between The Lines", εκτός από τους κοφτούς ρυθμούς του, αφήνουμε για λίγο τη σεξοθεματολογία για τον ορθό πολιτικό στίχο - λέγε με pulp θεωρίες συνομωσίας καλύτερα. Στη συνέχεια, το "Launching Sanity's Dice" πατάει -τυχαία; δε νομίζω- με ωραίο, αλλά ξεδιάντροπο τρόπο πάνω στο βασικό riff του "Satisfaction". Στο "Don't Speak Ill Of The Dead" έρχονται αναστημένοι οι Riders On The Storm, για να επιστρέψουν πάλι με τους Doors και στο "Lust Pavillion" -φοβερός τίτλος- και κατά τα άλλα εξαίσια και τα δύο κομμάτια.

Στο μεταξύ κάνουν διάλειμμα με το sleazy bluesy "Old" και τέλος κλείνουν με το "Bound To Please". Dream bubblegum pop, με τον Rudi κάνει την εισαγωγή, ψάχνοντας τη χαμένη αγάπη, παίρνοντας ιδέες από κάτι που θα μπορούσε να τραγουδάει ο Archie στη Veronica με γαρνιτούρα από milkshake vanilla και την Lana Loveland να συνεχίζει από εκεί. Μακράν το καλύτερο κομμάτι ενός δίσκου, που χωρίς να πρωτοτυπεί πουθενά -έλα τώρα- ακούγεται μονορούφι, χωρίς να κουράζει καθόλου. Σαν ένα πάρτυ μασκέ φίλων. Ξέρεις από πριν το ποιοί θα είναι εκεί και τι θα έχουν ντυθεί, αλλά θα περάσεις σίγουρα καλά και μετά τα πρώτα ποτά μπορεί να έρθει και καμιά ευχάριστη έκπληξη.