Fairytale

Το ευρωπαϊκό power metal, και ειδικά το γερμανικό σκέλος του, αποτελεί ένα από τα πλέον παρεξηγημένα ιδιώματα του σκληρού ήχου, δεχόμενο παραδοσιακά τόνους περιφρονήσεων και χλεύης από μεγάλη μερίδα του μεταλλικού κοινού. Από τη μια, δεν μπορεί να διαφωνήσει ούτε ο πιο ταγμένος οπαδός του συγκεκριμένου ήχου, πως οι μανιέρες του είδους φάνηκε να το οδηγούν σε κάποιου είδους τέλμα για αρκετά χρόνια, ωστόσο, θαρρώ πως σε ορισμένες περιπτώσεις η δριμύτατη κριτική που του ασκούνταν έμοιαζε υπερβολική.

Ας πάμε, όμως, στους Fairytale, οι οποίοι, έχοντας ήδη πάνω από δεκαεπτά χρόνια ύπαρξης, βιώνοντας μέσα σε αυτά την ακμή και την παρακμή του είδους τους, κυκλοφορούν φέτος το τρίτο τους άλμπουμ, το φιλόδοξο "Battlestar Rising". Ομολογώ πως ελάχιστα γνώριζα για την μπάντα, προτού ασχοληθώ με τον νέο τους δίσκο, αν και το γεγονός της μη κυκλοφορίας των πρώτων τους δουλειών από κάποια δισκογραφική, αλλά σε περιορισμένη διανομή από τους ίδιους, ίσως με δικαιολογεί εν μέρει.

Παρ' όλα αυτά, το "Battlestar Rising", ως ο πρώτος ουσιαστικά δίσκος τους με υποτυπωδώς σοβαρή διανομή κι επαγγελματικές συνθήκες δημιουργίας, φαντάζει ως ένα τυπικό μεν, καλοπαιγμένο δε, δείγμα γερμανοτραφούς power metal, το οποίο, μέσα από τις αστοχίες του αλλά και τις πραγματικά ενδιαφέρουσες στιγμές του, μπορεί να δώσει ένα ασταθές πάτημα στην μπάντα για το κάτι παραπάνω.

Προσωπικά, λοιπόν, τείνω στο να λογίζω τον δίσκο τούτο ως το ουσιαστικό ντεμπούτο των Fairytale, καθώς οι Γερμανοί metallers φαντάζουν στο μυαλό μου ως μια λιγότερο ταλαντούχα εκδοχή των '90s Edguy (με ολίγον από Stratovarius της πρώιμης τους περιόδου), με ό,τι καλό ή κακό συνεπάγεται αυτό. Έτσι, ο τραχύς, πρωτόλειος ήχος εκείνης της εποχής είναι εδώ, οι απλές, ξεκάθαρες μελωδίες επίσης, ενώ και ο έμπειρος Carsten Hille ακούγεται κοντά στον έφηβο τότε Tobias Sammet, αν και εμφανώς πιο τραχύς στις χαμηλές του νότες.

Ωστόσο, η έλλειψη σοβαρού ξεσκαρταρίσματος στις ιδέες που παρουσιάζονται, μαζί με την απουσία έστω και μίας πραγματικά ολοκληρωμένης, σπουδαίας σύνθεσης, με κάνει να κρατάω επιφυλάξεις για την προσπάθεια τους. Καλές προθέσεις υπάρχουν, όπως και ιδέες με προοπτικές για κάτι ανταγωνιστικό, αλλά μένουν στα μισά, φανερώνοντας τις αδυναμίες που αναμενόμενα έχει μια μπάντα που ακόμη ψάχνεται.

Θα αποφύγω να φανώ αυστηρός με τους Fairytale, τουλάχιστον ακόμη, μιας και οι ακροάσεις του "Battlestar Rising" δεν αποδείχθηκαν απλώς μια αγγαρεία, όπως αρχικώς φοβόμουν λόγω της εντελώς κλισέ ονομασίας του σχήματος. Γεγονός αναντίρρητο, όμως, αποτελεί η επιτακτική ανάγκη για περισσότερη δουλειά από τους ίδιους, τόσο σε συνθετικό, όσο και σε εκτελεστικό επίπεδο, εάν επιθυμούν κάποια στιγμή να ακουστούν σε ένα ευρύτερο κοινό από αυτό των συγγενών, των φίλων και των βαμμένων οπαδών του power metal κύκλου.