Evergrey

Πόσο μεγάλη πρόκληση είναι για μια μπάντα να ακολουθήσει έναν πετυχημένο δίσκο, όταν μάλιστα έχει καταφέρει να την ξαναφέρει στο προσκήνιο και να ανεβάσει το status της παγκοσμίως; Ένας τέτοιος δίσκος ήταν και το "Hymns For The Broken", ο οποίος γνώρισε καθολική κριτική και εμπορική επιτυχία και κατά τα λεγόμενα του ίδιου του Tom Englund στη συνέντευξη που μας έδωσε, κατάφερε να τους πάει από μισογεμάτα clubs σε sold out εμφανίσεις σε όλο τον κόσμο.

Δύο χρόνια μετά λοιπόν, το "The Storm Within" καλείται να σηκώσει την πίεση από τις προσδοκίες του κοινού, συνοδευόμενο από μεγαλεπήβολες δηλώσεις από την μπάντα (στα πλαίσια του marketing φυσικά) πως δεν υπάρχουν fillers και πως οι Evergrey νιώθουν καλύτερα από ποτέ. Είναι όμως έτσι;

Περίπου. Το "The Storm Within" είναι σίγουρα ένα καλό άλμπουμ, με μερικά φοβερά κομμάτια και αναμενόμενα όμορφες μελωδίες. Ωστόσο, του λείπει αυτό το «κάτι», όταν αναμενόμενα συγκρίνεται με τον προκάτοχό του, δεν ξέρω αν λέγεται ενέργεια αυτό το «κάτι», αλλά δεν κατάφερε να με εντυπωσιάσει και να κρατήσει το ενδιαφέρον μου με τον ίδιο τρόπο.

Ξεκινώντας από τα πολύ δυνατά κομμάτια που ξεχωρίζουν, βρίσκουμε το "The Impossible" που πατάει πάνω σε ένα στακάτο πιάνο και έγχορδα, καθόλου metal αλλά ρυθμικό και ιδιαίτερο, τα δυο ντουέτα του άλμπουμ "In Orbit" με τη φωνή της Floor Jansen να κουμπώνει τέλεια στις πιασάρικες μελωδίες, όπως και το doomy "Τhe Paradox Of The Flame" με την Carina Englund να επιστρέφει και να προσφέρει μια εξαιρετική ερμηνεία σε αυτό το μελωδικό, σχεδόν σπαρακτικό τραγούδι που κορυφώνεται με τις αρμονικές κιθάρες προς το κλείσιμό του. Το "Passing Through" σίγουρα θα αποτελέσει highlight στην επερχόμενη περιοδεία, με τα ογκώδη riff του και το φοβερό ρεφρέν.

Αξίζει να σημειωθεί η έντονη παρουσία των πλήκτρων, είτε με τη μορφή πιάνου είτε με πιο ηλεκτρονικούς ήχους, κάτι που χαρακτηρίζει όλο το άλμπουμ και δημιουργεί μια ομοιογένεια στο αποτέλεσμα με ένα συγκεκριμένο ατμοσφαιρικό ήχο να υποβόσκει σχεδόν σε όλα τα κομμάτια. Αυτή η ομοιογένεια από τη μια λειτουργεί θετικά στο να «δένει» τα επιμέρους τμήματα και να δίνει την εντύπωση μιας ενιαίας θεματικά δουλειάς, ωστόσο επειδή πολλά τραγούδια βασίζονται σε παρόμοιες εναλλαγές ειδικά στα ρεφρέν κάπου αυτό κουράζει και ομογενοποιείται στο αυτί.

Νομίζω αυτό είναι και το στοιχείο που μετρίασε την εντύπωση που μου έκανε ο δίσκος. Σε πολλά σημεία ο δίσκος αδυνατεί να σου κρατήσει την προσοχή, όπως στο "Μy Allied Ocean", που παρά τις ανεβασμένες ταχύτητες ακούγεται λίγο μονότονο, αλλά και στο "Αstray" που, ναι μεν, έχει κάποιες ενδιαφέρουσες εναλλαγές, ωστόσο δεν σε προκαλεί να το ξανακούσεις.

Το concept του άλμπουμ βασίζεται στα συναισθήματα που περνά κανείς όταν χάνει κάποιο αγαπημένο του πρόσωπο, είτε λόγω χωρισμού είτε ακόμη και λόγω θανάτου. Oι Evergrey καταφέρνουν πάντα να προσδώσουν συναισθηματική φόρτιση στα κομμάτια τους και να μας κάνουν να παραλληλίζουμε με δικές μας εμπειρίες, και εδώ δεν υπάρχει εξαίρεση. Η θεματολογία αγγίζει τον καθένα μας και ο τρόπος που αποτυπώνεται από τον Tom τόσο στους στίχους όσο και στις παθιασμένες ερμηνείες του καταφέρνει να συγκινήσει και να δημιουργήσει εικόνες στο μυαλό.

Ίσως να είναι άδικο τελικά να βάζουμε σε σύγκριση αυτό το άλμπουμ με τον προκάτοχό του. Θα είχαμε την ίδια εντύπωση αν δεν είχε προηγηθεί το εκπληκτικό "Hymns"; Πιστεύω πως ναι. Στην ουσία το "The Storm Within" είναι μια ακόμη πολύ καλή δουλειά από τους Evergrey, αλλά για τον γράφοντα βρίσκεται ένα σκαλί πιο κάτω, όχι από τον προκάτοχό του, αλλά από τις δυνατότητες μιας μπάντας που ξεδιπλώθηκαν περίτεχνα δυο χρόνια πριν. Θα αρκεστώ, λοιπόν, στο «πολύ καλό» και θα περιμένω να δω πώς αποτυπώνεται η σκοτεινή ατμόσφαιρα του δίσκου σε live περιβάλλον, ίσως και να αναθεωρήσω.