Epysode

Δύο χρόνια μετά την κυκλοφορία του ντεμπούτου, το progressive-power metal project του Samuel Arkan, Epysode, επιστρέφει με τη δεύτερη δισκογραφική του δουλειά με τίτλο "Fantasmagoria", ένα concept άλμπουμ με πολλούς καλεσμένους και ένα μίγμα βαρύτητας, μελωδικότητας και δυνατών ερμηνειών.

To line-up των Epysode σε αυτό το άλμπουμ αποτελείται από πολλούς και ιδιαίτερα αξιόλογους μουσικούς. Σίγουρα πολλοί γνωρίζετε τους περισσότερους μεταξύ των Tom S. Englund (Evergrey), Henning Basse (ex-Metalium, ex-Sons Of Seasons, Mayan), Ida Haukland (Triosphere), Matt Marinelli (Borealis), Tezzi Persson (Between The Silence), Mike LePond (Symphony X), Léo Margarit (Pain Of Salvation), Julien Spreutels (Ethernity), Simone Mularoni (DGM). Δικαιώνει λοιπόν το τελικό αποτέλεσμα όλους τους συμμετέχοντες;

Η απάντηση είναι «περίπου». Το άλμπουμ αυτό κατά βάση περιέχει ό,τι θα ικανοποιούσε τους οπαδούς της prog-power σκηνής˙ δυνατά riff, μελωδικά φωνητικά, ατμοσφαιρικά πλήκτρα, εντυπωσιακά σόλο και υποδειγματική παραγωγή. Μια συνταγή υποσχόμενη επιτυχία. Παρόλο που οι προϋποθέσεις είναι ιδανικές για έναν εξαιρετικό δίσκο, κάτι του λείπει για να χαρακτηριστεί έτσι. Αυτό που του λέιπει είναι μοναδικότητα και πρωτοτυπία.

Σε γενικές γραμμές ο δίσκος ακούγεται ευχάριστα, χωρίς όμως να προσφέρει ιδιαίτερες συγκινήσεις στον ακροατή. Υπάρχουν κομμάτια όπως το "The Arch" ,"Fantasmagoria" που ξεχωρίζουν με τις όμορφες μελωδίες τους, ενώ το "Forgotten Symphony" είναι πιθανότατα το μοναδικό τραγούδι που προκαλεί εντύπωση με το εξαιρετικό του ρεφρέν και το progressive ύφος του.

Τα πιο heavy κομμάτια όπως το "The Black Parade" και το "Venom" (το οποίο έχει ένα ιδιαίτερα αξιόλογο μέρος με πιάνο κάπου στη μέση) σίγουρα θα δώσουν μια αίσθηση «deja vu», καθώς είναι όμοια με οποιοδήποτε τυπικό prog-power τραγούδι που κυκλοφόρησε την τελευταία δεκαετία. Σε παρόμοια μονοπάτια κινείται και ο υπόλοιπος δίσκος, δηλαδή με συμπαθητικά τραγούδια που όμως σε τελική ανάλυση περνάνε απαρατήρητα.

Ένα άλμπουμ λοιπόν με συμπαθητικές στιγμές και κάποια ενδιαφέροντα κομμάτια, που όμως στο σύνολό του αδυνατεί να κρατήσει το ενδιαφέρον του ακροατή αμείωτο λόγω των filler τραγουδιών που δημιουργούν μια κοιλιά περίπου στη μέση της μιας ώρας της διάρκειάς του. Θα άξιζε να ακούσετε κομμάτια όπως το "Fantasmagoria" και το "The Arch", δυστυχώς όμως οι δυνατές στιγμές του δίσκου είναι μετρημένες. Οι ποιοτικές ερμηνείες των τραγουδιστών δεν είναι αρκετές για να κάνουν το "Fantasmagoria" να ξεφύγει από τη μετριότητα και την έλλειψη πρωτοτυπίας, που σε τελική ανάλυση κουράζει και καθιστά την ακρόαση αδιάφορη και ίσως σε σημεία κουραστική.