Emigrate

The Persistence Of Memory

Sony Music/Rockarolla (2021)
Από τον Νικόλα Ρώσση, 22/11/2021
Δίχως μεγάλες εξάψεις και εκπλήξεις o Kruspe συνεχίζει ακάθεκτος στη μέση του autobahn
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Μετά από έναν ικανό αριθμό ακροάσεων, επιτρέπεις στο εαυτό σου να δεθεί περισσότερο με έναν δίσκο και να ανακαλύψεις μικρές λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά. Δεν μπορώ να πω ότι μετά από τον χρόνο που έδωσα στον δίσκο έγινε πιο αρεστός ή το αντίθετο. Σίγουρα ρέει ομαλώς και με σφικτή συνοχή, άλλωστε ο κύριος Kruspe είναι κάτι παραπάνω από έμπειρος συνθέτης και ξέρει πώς να διατηρεί την προσοχή του ακροατή.

Γι' αυτό που δεν είμαι πολύ σίγουρος είναι αν μπορεί πάντα να διατηρεί και το ενδιαφέρον του ακροατή. Στην τέταρτη σόλο προσπάθεια του με πείθει πλέον ότι δεν μπορεί να δράσει το ίδιο καλά μακριά από το βασικό καλλιτεχνικό όχημά του, τους Rammstein. Το αγγλόφωνο industrial pop-rock του Richard δανείζεται πολλά από την αισθητική των Rammstein, ενώ διανθίζεται με πολλά στοιχεία από χορευτικές «παραδόσεις» της δεκαετίας του '90. Με φόβο να αποκαλύψω την ηλικία μου, συχνά μάλιστα με παραπέμπει σε διαφήμιση των Levis των early '90s, που έκαναν πρώτη μούρη τους one-hit-wonder, Babylon Zoo. Και όλα καλά μέχρι εδώ, έτσι;

Επιπροσθέτως, οι ομοιότητες με τους μουσικά συγγενείς Pain, του Peter του Tägtgren, ειδικά στα sing along ρεφρέν του "The Persistence of Memory" είναι μάλλον αρκετές. Τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, σκέφτομαι μήπως ο τίτλος δεν είναι τυχαίος και το άλμπουμ είναι όντως ένα νοσταλγικό υποδόριο νεύμα στους ήχους της νιότης του Richard. Αλλά, όπως και να έχει, το βασικό πρόβλημα του δίσκου έγκειται στο ότι δεν είναι πολύ από τίποτα. Δεν είναι αρκετά industrial, δεν είναι ούτε αρκετά pop, δεν έχει αρκετές ρεφρενάρες, δεν έχει έστω ένα ξεκάθαρο ραδιοφωνικό χιτάκι να σου κολλήσει στο μυαλό, δεν έχει κάποια σύνθεση να σε κάνει να βγάλεις το βρακί σου και πεις εδώ είμαστε. Που πας ρε φίλε Richard;

Πιστεύω, επίσης, ότι η φωνή του Kruspe δεν κάνει και πολλές χάρες στο περιεχόμενο του δίσκου. Ίσως να είναι το σύνδρομο του ταλαντούχου κιθαρίστα, όπως καλή ώρα ο Daron Malakian ή ακόμη χειρότερα ο Malmsteen, που νομίζουν ότι μπορούν καλύτερα μόνοι τους.

Χωρίς να είναι κακός τραγουδιάρης, δεν έχει τίποτα το χαρακτηριστικό που μπορεί να προσδώσει κάτι έξτρα και κάνει συγκριτικά τον αγαπημένο μου, Till Lindemann, που προσφέρει τη φωνούλα του στην όμορφη διασκευή του "Always On My Mind, να αναδεικνύεται ως μεγάλο φωνητικό ταλέντο.

Όλα τα τραγούδια κινούνται στο ίδιο σχετικά υψηλό ποιοτικό επίπεδο, αλλά γενικά ξεχωρίζω το "Hypothetical", το οποίο ρέπει πολύ διακριτικά προς grunge και οφείλει πολλά στο groove του "Kashmir" των Led Zeppelin, το βαρύτατο mid-tempo "Freeze My Mind", ίσως λίγο το εναρκτήριο "Rage" και κάνω ειδική μνεία στην προαναφερθείσα διασκευή. Πραγματικά πιστεύω ότι αν αυτά τα τραγούδια είχαν πιο rock ύφος και παραγωγή, λίγο βρώμα ρε παιδάκι μου, ίσως να μιλούσαμε τώρα για ένα πολύ ενδιαφέροντα δίσκο.

Έτσι, χωρίς μεγάλες στιγμές οι Emigrate διατηρούν την αξιοπρέπεια τους.

  • SHARE
  • TWEET