Elis

«Ποιος χρειάζεται άλλη μία female fronted gothic metal μπάντα;» Ξέρω πως αυτή η ρητορική ερώτηση θα έρθει ακάλεστη στο μυαλό σας όταν αντικρίσετε το "Catharsis" των Elis σε κάποιο κεντρικό δισκοπωλείο, όπου κάπου πιο πάνω θα βρείτε και τα CD των Leaves' Eyes, Sirenia κοκ. Κι όμως, όσον αφορά τους Elis, πρόκειται για ειδική περίπτωση (ιστορικά και ποιοτικά): θυμάμαι το σοκ που υπέστην όταν πρωτοάκουσα το "Dark Clouds In A Perfect Sky", πίσω στο 2004, και ειδικότερα, όταν αντίκρισα την νεραϊδένια παρουσία της Sabine Dunser (RIP) στο video clip του "Der Letze Tag". Δυστυχώς όμως, οι οιωνοί δεν ήταν καλοί για το γκρουπ από το Λιχτενστάιν και ο επίλογος σε μια φαινομενικά λαμπρή καριέρα που μόλις είχε ξεκινήσει, γράφτηκε με το πιο τραγικό τρόπο, ήτοι τον θάνατο της νεαρής Sabine το 2006 και την βύθιση σε πένθος της λοιπής τετράδος.

Τρία χρόνια μετά, οι Elis φαίνεται να πατούν πια καλά στα πόδια τους και στο πρόσωπο (και την φωνή) της Sandra Schleret (Dreams Of Sanity, Soulside, Siegfried) βρήκαν την θηλυκή εκείνη παρουσία που θα συνεχίσει από εκεί που η προκάτοχός της άφησε την μουσική ιστορία τους. Το επερχόμενο "Catharsis" με τον συμβολικό τίτλο και όλα τα φώτα πλέον πάνω στην νεαρή Sandra στο αλληγορικό εξώφυλλο, έρχεται ακριβώς μετά την περιοδεία των Elis στα πλαίσια του "Beauty And The Beast Festival Tour" (με ονόματα στο billing, όπως είναι φυσικό, αυτά των Leaves' Eyes, Atrocity, Sirenia και Stream Of Passion) και το στοίχημα είναι μεγάλο και δύσκολο: θα καταφέρει η Sandra να αναπληρώσει το κενό, αλλά κυρίως να «δέσει» και να τονώσει την μπάντα; Η απάντηση βρίσκεται εξολοκλήρου εντός του CD.

Η πικρή αλήθεια είναι πως ανάμεσα στις 11 συνθέσεις του άλμπουμ δεν υπάρχει ούτε μία που να κάνει την διαφορά, σε σύγκριση με τον σωρό των female fronted gothic metal συγκροτημάτων που κυκλοφορούν εκεί έξω - ίσως πάλι, το γεγονός αυτό να είναι δεδομένο την τελευταία 5ετία στο συγκεκριμένο μουσικό είδος, οπότε πάμε παρακάτω: τα θετικά σχόλια και την αισιόδοξη ματιά για το μέλλον των Elis, σίγουρα υπογραμμίζει η κυρία Schleret και οι ερμηνευτικές της ικανότητες που επουδενί δεν προσπαθούν να μιμηθούν, να αντιγράψουν ή να αναπαράγουν το παρελθόν της μπάντας και της αξίζουν πολλά μπράβο για αυτό. Πιπεράτο κερασάκι στο "Catharsis", η παραγωγή του ειδήμονα πλέον, Alex Krull που δίνει μια πιο «Atrocity» χροιά στο αποτέλεσμα και η ενδιαφέρουσα διασκευή του «all time classic 80s» "I Come Undone" της φωνάρας Jennifer Rush, φανερώνοντας πως «η αλεπού τα φτάνει» και με το παραπάνω - βάζω στοίχημα δε, πως το εν λόγω εγχείρημα έγινε έπειτα από παρότρυνση του κυρίου Krull.

Η νεράιδα κοιμήθηκε και δεν ξύπνησε ποτέ. Ο ήλιος μόλις που αχνοφαίνεται πίσω από τα χιονισμένα βουνά του πριγκιπάτου του Λιχτενστάιν, ενώ ο Ρήνος εξακολουθεί να κυλά, θυμίζοντας πως τίποτε δεν έχει τέλμα. Ο δρόμος ποτέ δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα και το παραμύθι ξανάρχισε από τη μέση, χωρίς δράκους και χαροκαμένους πρίγκιπες. Εξάλλου, παντού υπάρχει η «κλισέ» μάγισσα…