Drive-By Truckers

Χωρίς ποτέ να κρύψουν την καταγωγή τους, αλλά αντίθετα χτίζοντας πάνω σε αυτή, οι Αθηναίοι από τη Γεωργία (των Η.Π.Α.) σαφώς και μπαίνουν στη δισκοθήκη του southern rock και μάλιστα ως το φρεσκότερο, ίσως, φρούτο της. Αν όμως αυτό συνειρμικά μας οδηγεί στην παράδοση των Allmans και των Skynyrd, θα έχουμε μόνο τη μισή αλήθεια. Γιατί η πραγματικότητα λέει ότι οι Drive-By Truckers έχουν διαμορφώσει έναν δικό τους ήχο που αντλεί μεν από το παρελθόν, δεν παραγνωρίζει, όμως, και τον σύγχρονο εμπορικό ροκ ήχο. Στο συγκεκριμένο δίσκο αυτό είναι πιο φανερό από ποτέ, ενώ επίσης φανερή είναι και η επιρροή της τραγουδοποιίας του Tom Petty και των Heartbreakers. Mainstream είπατε; Με τα ευρωπαϊκά ή τα αγγλοκρατούμενα ελληνικά πρότυπα, όχι.

Στο "The Big To-Do" η επιτυχημένη εξάδα προσθέτει μερικά ακόμα μέτρα ποιότητας στην ευθεία γραμμή που είναι η μέχρι τώρα σταδιοδρομία της ή αλλιώς μερικές ακόμα ιστορίες στο, από ό,τι φαίνεται, ατελείωτο ρεπερτόριό της. Ουσιαστικά αυτό είναι τα τραγούδια τους, ιστορίες βγαλμένες από την καθημερινότητα (;) της αμερικανικής επαρχίας, πασπαλισμένες με μπόλικες δόσεις ηλεκτρισμού. Αυτή τη φορά οι παραμυθάδες όμως είχαν πεσιμιστική διάθεση και τα παραμύθια τους πραγματεύονται την αποτυχία, την εγκατάλειψη, τη βία και την καταπίεση, αλλά υπό ένα περίεργα αποστασιοποιημένο και σχεδόν χιουμοριστικό πρίσμα που κάνει τους ήρωές τους να φαίνονται παράδοξα συγκροτημένοι, σε αντίθεση με την κοινωνία γύρω τους.

Αντίστοιχα και η μουσική τους σε λίγες περιπτώσεις αγγίζει τη μελαγχολία. Τις περισσότερες φορές στέκεται δυναμική, γεμάτη ένταση και περηφάνια, τολμώ να πω και χαρούμενη. Οι κιθάρες φυσικά κυριαρχούν -τι στο καλό, τρεις είναι-, τα πλήκτρα συμπληρώνουν και οι εναλλαγές στα φωνητικά προσφέρουν μία ευχάριστη ποικιλία. Δεν προλαβαίνεις να χορτάσεις το ένα τραγούδι και όλο και κάποιο riff, κάποιο solo, κάποια γέφυρα ή κάποιο refrain θα υπάρχει στο επόμενο (συχνά, δε, συνδυασμοί των παραπάνω) που θα εκμαιεύσει εκ νέου τα εύσημα του ακροατή. Και τέλος πάντων καλή η σύγχρονη μουσική, μαζί σας στις drone κιθάρες και τα χαμηλοκουρδίσματα, τα πεταλάκια και τα τους ηλεκτρονισμούς, αλλά κάποιος πρέπει να κρατήσει και τη σημαία της rock/blues παράδοσης και οι Drive-By Truckers αποδεικνύουν μία ακόμα φορά ότι έχουν τα φόντα να το κάνουν, χωρίς να ακούγονται ρετρό.

Θα μπορούσα να γράψω εκθειαστικά σχόλια ομολογώ, όμως παρά την κάποια στροφή προς την τραγουδοποιία, παρατεταμένες ακροάσεις ακόμα δε με έχουν πείσει για τη μία ή περισσότερες συνθέσεις που ξεχωρίζουν και θα αναγάγουν το δίσκο σε κάτι παραπάνω από ένα πολύ ευχάριστο άκουσμα. Ο δίσκος δεν είναι ούτε καλύτερος ούτε χειρότερος από τους προηγούμενους, αλλά μάλλον λιγότερο εντυπωσιακός. Είναι φτιαγμένος για να ακούγεται περισσότερο ως σύνολο, παρά ως στιγμές, και αυτό δεν είναι κάτι που μπορείς να τους καταλογίσεις.