MGMT

Άραγε θα καταφέρουν ποτέ οι MGMT  να επαναλάβουν την επιτυχία του ντεμπούτου τους, "Oracular Spectacular"; Θα μπορέσουν να ξαναγράψουν ένα "Kids", ένα "Time To Pretend" ένα "Electric Feel", ή όλα αυτά ήταν απλά μια νεανική έμπνευση της στιγμής. Το αμερικάνικο duo στο τέταρτο άλμπουμ του, επιστρέφει σε πλούσιες μελωδίες, πιασάρικες, οι οποίες σε ένα μεγάλο βαθμό είχαν εκλείψει στις ενδιάμεσες δουλειές τους. Συνδυάζουν τους περίεργους ρυθμούς των ηλεκτρονικών beats και των synths με τις space pop επιρροές ώστε να παράγουν έναν ολοκληρωμένο, εύθυμο δίσκο, που αν μη τι άλλο ταξιδεύει τον ακροατή.

O δίσκος αρχίζει με το "She Works Out Too Much", ένα σαρκαστικό παιχνίδι ερωτοαπαντήσεων μεταξύ ενός άνδρα και μίας γυναίκας το οποίο συνθετικά δεν αποτελεί χαρακτηριστικό κομμάτι του συγκροτήματος, αλλά θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί «παιδί» του Damon Albarn (Gorillaz). Το επόμενο "Little Dark Age", πρώτο single του δίσκου, προσεγγίζει μια σκοτεινή πλευρά, έχοντας να κάνει με τα μυστικά του καθενός και τον τρόπο με τον οποίο τα διαχειρίζεται. Εδώ συναντάμε στοιχεία Gary Numan όσον αφορά τα φωνητικά και την ενορχήστρωση, με εμφανή την new wave αισθητική. Σε αντιδραστικά μονοπάτια κινείται το πολύ καλό δεύτερο single "When You Die", το οποίο γράφτηκε σε συνεργασία με τον Ariel Pink.

Αμέσως μετά ακούμε το νοσταλγικό "Me And Michael" και στη  συνέχεια το "TSLAMP" ή αλλιώς "Time Spent Looking At My Phone" το οποίο κατά προσωπική άποψη αποτελεί το καλύτερο κομμάτι του δίσκου τόσο με την θεματολογία του όσο και με την μουσική του. Όπως ο καθένας μπορεί να καταλάβει οι στίχοι κατακρίνουν τον εθισμό των ανθρώπων στα κινητά τους τηλέφωνα, αναφέροντας χαρακτηριστικά τον χρόνο τον οποίο σπαταλάει ο άνθρωπος της σύγχρονης κοινωνίας μόνος του, στο σπίτι του, με μόνη συντροφιά το τηλέφωνό του. Ο VanWyngarden παραδέχτηκε ότι οι στίχοι του κομματιού γράφτηκαν με αφορμή τον ίδιο, ο οποίος περνάει πολλές ώρες καθημερινά στην οθόνη του κινητού, νοιώθoντας βαθιά απογοήτευση στο τέλος της ημέρας. Ένα τραγούδι με κοφτό ρυθμό και φωνητικά, όπου η επανάληψη των λέξεων «κολλάει» στο μυαλό σου εύκολα.

Στο δεύτερο μισό ο δίσκος κάνει μια μικρή κοιλιά. Κάποιοι αχρείαστοι πειραματισμοί, κάποιες επαναλήψεις στις διαθέσεις των κομματιών πριν επέλθει η κάθαρση στο τέλος. "When You' Re Small" και "Hand It Over". Το πρώτο, αρκετά συναισθηματικό, μιλάει για τα σκαμπανεβάσματα της ζωής, ίσως αυτοβιογραφικά αφού η μπάντα γνώρισε τεράστια επιτυχία στο ξεκίνημά της, μην μπορώντας να τη διαχειριστεί στην συνέχεια, ενώ το δεύτερο θυμίζει λίγο το "Conglatulations", ονειροπολώντας σε ένα ήρεμο και ασφαλές περιβάλλον.