Dodsferd

Από το 2006, όταν και κυκλοφόρησε ο πρώτος ολοκληρωμένος δίσκος τους, το επίπονο "Desecrating The Spirit Of Life" έως και σήμερα, οι Dødsferd παραμένουν ένα από τα πιο δραστήρια black metal συγκροτήματα του εγχώριου underground. Με μοναδικό σταθερό μέλος τον τραγουδιστή και κύριο συνθέτη Wrath, είναι μια μπάντα που μένει πιστή στο όραμα του παραδοσιακού black metal. Σε όλα αυτά τα χρόνια βέβαια, έχουν καταφέρει να εξελιχθούν από μια τυπική black metal μπάντα σε ένα σημαντικό συγκρότημα που στέκεται επάξια στο σύγχρονο underground.

Από τις πρώτες κυκλοφορίες τους που τις χαρακτήριζε ο παραδοσιακός ατμοσφαιρικός ήχος εμπλουτισμένος με punk στοιχεία, πάντα με βιτριολικούς στίχους και φωνητικά, μέχρι τον προηγούμενο δίσκο τους "Wastes Of Life" του 2015, όπου η απαισιοδοξία στην ατμόσφαιρα καθοδήγησε μια στροφή σε πιο suicidal και νιχιλιστικά μονοπάτια, οι Dødsferd ποτέ δεν ακούστηκαν ξεπερασμένοι. Το ωμό και επιθετικό black metal, θύμιζε έντονα συγκροτήματα όπως τους Horna, τους Carpathian Forest και τους Sargeist (που φέτος ίσως κυκλοφόρησαν τον καλύτερο δίσκο της καριέρας τους). Ο μηδενισμός, οι βαθιά καταθλιπτικοί τους στίχοι καθώς και τα φωνητικά του Wrath που πάντα είχαν λίγο από Kvarforth (Shining), βρήκαν το πιο ολοκληρωμένο μέσο για να στηριχθούν μουσικά στον προηγούμενο δίσκο τους. Προσωπικά θεωρώ πως η στροφή τους στο "Wastes Of Life" ήταν καθοριστική παραδίδοντας τον καλύτερο δίσκο της έως τότε πορείας τους.

Το "Diseased Remnants Of A Dying World", ξεκινάει με το "My Father, My Wrath!". Αυτό το τραγούδι, είναι ο κατάλληλος προπομπός για όσα συμβαίνουν στα 52 λεπτά διάρκειας του νέου τους πονήματος. Ακουστικές κιθάρες, αργός σκοτεινός και επικός ρυθμός, φωνητικά που ευθέως παραπέμπουν σε Bathory, ένα γενικότερα απίστευτο κλίμα, με συναισθήματα που δεν πηγάζουν συχνά από τέτοιου είδους μουσικές. Τα τρομερά φωνητικά, καθαρά και μη, σίγουρα σε παρασέρνουν να ακολουθήσεις τον σκοπό τους, μια σύνθεση εντυπωσιακή και πρωτότυπη που, τοποθετημένη στην αρχή αποτελεί την ιδανικότερη εκκίνηση.

Ο δίσκος εν γένει, βρίσκει τους Dødsferd σε τρομερά απάνθρωπες διαθέσεις, με το ομότιτλο τραγούδι, να είναι ένα από τα κορυφαία του. Στα δέκα έξι λεπτά του, δεν κουράζει στιγμή, δεν επιτρέπει στον ακροατή να ξεφύγει από το σκοτάδι που τον πνίγει, ενώ η κιθαριστική δουλειά παραδίδει μερικά αψεγάδιαστα black metal riff. Η συνέχεια με το "Loyal To The Black Oath" τους βρίσκει απόλυτα πιστούς στο όραμα και στο πνεύμα του παραδοσιακού black metal, με μια εννιάλεπτη σύνθεση που τους συνδέει με την πρώιμη δισκογραφία τους, αποτελώντας μια από τις καλύτερες στιγμές τους γενικότερα.

Η δουλειά στην ενορχήστρωση είναι κομβική αφού ο ακροατής δεν θα κουραστεί ιδιαίτερα από το μέγεθος των τραγουδιών και του δίσκου. Η μόνη ταλαιπωρία θα είναι η ψυχολογική, αφού τα προαναφερθέντα τραγούδια καταφέρνουν να ζητάνε την επανάληψή τους ώστε να κατανοηθούν καλύτερα, ενώ σε κάθε ακρόαση ο δίσκος εμφανίζεται όλο και σκοτεινότερος. Η παραγωγή στο σύνολό της, επιτρέπει στον οργανικό ήχο να ξύνει τα αυτιά του ακροατή και να τον πιέζει συναισθηματικά συνεισφέροντας στο συνολικό αποτέλεσμα.

Το κλείσιμο του δίσκου, με το "Back To My Homeland... My Last Breath" που κυριαρχούν τα δύστροπα φωνητικά και τα παραδοσιακά έγχορδα που τα συντροφεύουν, είναι κατάλληλο για να αφήσει μια περίεργη αίσθηση και ένα σφίξιμο στο στομάχι. Οι Dødsferd με το "Diseased Remnants Of A Dying World" αποδεικνύουν πως βρίσκονται στην ωριμότερη και καλύτερη περίοδο της καριέρας τους, και παρά τις όποιες δεσμεύσεις που μπορεί να έχει το παραδοσιακό black metal,  φροντίζουν να ξεχωρίζουν τόσο στην ελληνική σκηνή, όσο και στο ιδίωμα γενικότερα. Οι δυο τελευταίοι τους δίσκοι, είναι οι πιο εσωστρεφείς καταθλιπτικοί και ολοκληρωμένοι τους, με τον εν λόγω δίσκο όμως να είναι ένα μικρό σκαλί πιο κάτω, προσωπικά, καθαρά και μόνο της ιδιαίτερης αίσθησης που μου άφησε το "Wastes Of Life".