District 97 with John Wetton

Η κληρονομιά των King Crimson είναι τεράστια, αυτό είναι γνωστό. Και όσο ο Robert Fripp είτε είναι ανενεργός είτε προχωράει το μουσικό του όραμα διαρκώς σε νέα μονοπάτια (και καλά κάνει), κάποιοι παίρνουν την πρωτοβουλία και αναβιώνουν με πιστότητα την παλιότερη εποχή του συγκροτήματος και κανείς δεν το κάνει καλύτερα από τους δύο πρώην τραγουδιστές / μπασίστες τους, τον Greg Lake, σε ότι έχει να κάνει με τον πρώτο δίσκο, και εδώ και κάποιο καιρό τον John Wetton, που έχει την τύχη να έχει συμμετάσχει στην καλύτερη περίοδο και τις θρυλικότερες ηχογραφήσεις.

Στη συγκεκριμένη ζωντανή ηχογράφηση ο John Wetton συναντάει στη σκηνή τους Αμερικάνους prog rockers District 97 για μία βραδιά αφιερωμένη στο "Red", όπως ο τίτλος υπονοεί, αλλά όχι μόνο. Αφήνοντας φυσικά έξω τα instrumental κομμάτια και εστιάζοντας μόνο στα τραγούδια, παρουσιάζουν τις πιο εμπορικές (αν μπορεί να το πει κανείς έτσι) στιγμές των King Crimson, αυτές δηλαδή με τις λιγότερο πειραματικές, αυτοσχεδιαστικές, jam δυνατότητες. Υπό αυτή την έννοια μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι αναδεικνύουν μία πλευρά των King Crimson που συχνά ξεχνιέται. Τραγούδια όπως τα "Lament", "The Night Watch", "Starless" και "Book Of Saturday" είναι μελωδικά και λυρικά (ανάμεσα σε άλλες ιδιότητές τους), αλλά και τα "The Great Deceiver" και "Easy Money" έχουν επίσης μία εμπορική χροιά.

Η απόδοση του συγκροτήματος δικαιολογεί την άνεσή τους να εκτελέσουν ένα θρυλικό υλικό, το οποίο το σέβονται ίσως υπερβολικά δεδομένης της ελευθεριότητας με την οποία οι ίδιοι οι King Crimson προσέγγιζαν τον κατάλογό τους. Εμφανώς η πρόθεσή τους ήταν να ακουστούν οι συνθέσεις όπως οι ακροατές τις έμαθαν από τις στουντιακές εκτελέσεις. Τα καταφέρνουν και γιατί η φωνή του Wetton, πιο βραχνή βεβαίως, καταφέρνει να αποδώσει όπως αξίζει στο υλικό που έχει να ερμηνεύσει.

Ως συλλογή υλικού, εκτέλεση και τελικό αποτέλεσμα δεν μπορεί να υπάρξει κανένα παράπονο. Αυτό που μένει ως απορία είναι φυσικά η αναγκαιότητα επανεκτέλεσης των τραγουδιών αυτών, έστω και σε πλαίσιο μία συναυλίας. Η απάντηση είναι ότι η live ατμόσφαιρα και οι μικρές προσθήκες των μουσικών δεν είναι αρκετές να καλύψουν μία χαμένη ευκαιρία που είναι ο συνδυασμός της φωνής του Wetton με αυτή της Leslie Hunt σε διπλά lead φωνητικά, που θα έδινε ένα άλλο ύφος. Αυτό δυστυχώς γίνεται μόνο μία φορά, στο "Lament". Κατά τα άλλα η προσπάθεια κρίνεται αξιόλογη (με τέτοιο υλικό και αν έχεις τις απαραίτητες εκτελεστικές ικανότητες δεν μπορείς να αποτύχεις) αλλά όχι αναγκαία.