David Gilmour

Θα ξεκινήσω λίγο ορμητικά: Οι Pink Floyd ήταν, είναι και θα είναι το καλύτερο συγκρότημα στην ιστορία της μουσικής. Ακούγεται βαρύγδουπο, όμως είναι πέρα για πέρα αληθινό. Οι λόγοι; Τόσοι πολλοί που έχω πάψει να τους σκέφτομαι. Για αυτό και το ότι οι Pink Floyd είναι το σπουδαιότερο συγκρότημα το θεωρώ ως κάτι το δεδομένο. Δε χρειάζεται απόδειξη. Είναι κάτι σαν τα αξιώματα στα μαθηματικά! Και αν λοιπόν στον Roger Waters (ε-ε-έρχεται!) οφείλεται το μεγαλείο των συνθέσεων των Floyd, τότε στον David Gilmour οφείλεται το μεγαλείο του ήχου τους.

Υπάρχουν εκατοντάδες ικανότατοι κιθαρίστες καθώς και άλλοι τόσοι ικανότατοι τραγουδιστές. Ο Gilmour ανήκει όμως στους μετρημένους στα δάκτυλα ανθρώπους που τόσο η φωνή τους, όσο και το παίξιμο στην κιθάρα, αποτελούν ταυτόχρονα σημείο αναφοράς. Ο Gilmour λοιπόν ξεχώρισε από παλιά όχι μόνο λόγω της απαλής και «ντελικάτης» φωνής του, αλλά και για το μοναδικό τρόπο με τον οποίο κάνει τη Fender του να βγάζει μαγικούς ήχους. Τι κρίμα όμως που έχει επικρατήσει στους περισσότερους η εντύπωση πως ένας καλός rock κιθαρίστας πρέπει να είναι και γρήγορος. Ο Gilmour μπορεί ποτέ να μην έπαιζε γρήγορα, όμως όπως οι ομορφότερες απολαύσεις συμβαίνουν σε αργούς ρυθμούς, έτσι και η κιθάρα του Gilmour είναι απολαυστική, έστω και αν κάποιοι πιστεύουν πως είναι απλά «αργή».

Όλα τα παραπάνω δεν ήταν παρά μία εισαγωγή στο τι εστί David Gilmour. Και αφού όσοι δεν είχατε ξανακούσει γι' αυτόν (λέμε τώρα) πήρατε μία γεύση, ας ασχοληθούμε με τον νέο προσωπικό του δίσκο που κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες. Το "On An Island" λοιπόν είναι ο τρίτος solo δίσκος του Gilmour και έρχεται 12 ολόκληρα χρόνια μετά τον τελευταίο των Pink Floyd! Γιατί του πήρε τόσο; Απ' ότι φαίνεται, ναι μεν η μουσική παραμένει ο βασικότερος τρόπος έκφρασης για τον Gilmour, όμως αυτή έχει πάψει να είναι η προτεραιότητα του. Ο Gilmour είναι οικογενειάρχης, έχει μικρά παιδιά και όπως είναι λογικό, με αυτά περνάει τον περισσότερο του χρόνο. Ζει σε κάθε άλλο παρά έντονους ρυθμούς, ενώ οι κοινωνικοπολιτικές του ανησυχίες έχουν περιορισθεί.

Πλέον αυτό που μετράει περισσότερο για τον Gilmour είναι οι απλές καθημερινές χαρές: Το χαμόγελο των αγαπημένων του ανθρώπων, ο νυχτερινός ουρανός, η θάλασσα, μία βόλτα σε ένα νησί... Θα αναρωτιέστε γιατί τα γράφω όλα αυτά, έτσι; Απλούστατα γιατί όλα τα παραπάνω αντικατοπτρίζονται στο "On An Island". Δίσκος easy listening rock, με χαλαρές διαθέσεις και ταξιδιάρικος. Ό,τι πρέπει για να ηρεμήσεις και να κατακλυσθείς από αναμνήσεις και εικόνες. Αυτό κάνει εν ολίγοις και ο Gilmour στο "On An Island". Διηγείται κυρίως την εμπειρία του από μία επίσκεψη στο γραφικό... Καστελόριζο! Εμπειρία την οποία ντύνει με υπέροχες μελωδίες και τον χαρακτηριστικό ήχο της κιθάρας του που τόσο έχουμε λατρέψει και μοιράζεται με μουσικούς θρύλους όπως τον Phil Manzarena (των Roxy Music), τον Rick Wright (επίσης των Pink Floyd), τους David Crosby και Graham Nash (των Crosby, Stills, Nash και ενίοτε Young), τον Robert Wyatt και τον Guy Pratt (συμμετείχε ως μπασίστας στις τελευταίες περιοδείες των Floyd).

Οι αναφορές στη μουσική των Floyd και δη στους τελευταίους δύο δίσκους τους δε λείπουν, όμως αν πιστεύετε πως στο "On An Island" θα βρείτε το νέο album του ιστορικού συγκροτήματος κάνετε λάθος. Αν από την άλλη αυτό που ψάχνετε είναι ποιοτική, απαλή, "lounge" μουσική, τότε το "On An Island" είναι ό,τι πρέπει για τα γούστα σας!