Danko Jones

Roses are red,
violets are blue
and Danko Jones
will kick your ass too!

Μπορεί το ποιηματάκι μου να μη σκίζει από πρωτοτυπία (ναι, όπως καταλάβατε, είδα πρόσφατα το "Ου Φονεύσεις") είναι όμως 100% ειλικρινές και άκρως κατατοπιστικό. Για άλλη μία φορά, οι Danko Jones προσφέρουν ποιοτικότατο hard rock στο κοινό τους, μας κολλάνε στον τοίχο με άκρως εθιστικά και πιασάρικα κομμάτια και επιτείνουν την αγωνία μας για το πότε επιτέλους θα δούμε από κοντά ένα από τα περίφημα ξεσηκωτικά live τους.

Οι Danko Jones ερχονται από τον παγωμένο Καναδά και με μεγάλη επιτυχία καταφέρνουν τα τελευταία χρόνια να ζεσταίνουν το κοινό στις μεγάλες hard rock συναυλίες. Στο παλμαρέ τους, εκτός από άλλες τρεις επίσημες κυκλοφορίες, έχουν να επιδείξουν εμφανίσεις σε πολλά Ευρωπαϊκά φεστιβάλ (ενδεικτικά αναφέρω Rock Im Park, Rock Am Ring, Wacken Open Air, Rock Werchter, Download και πολλά ακόμη) και το χειμώνα που μας πέρασε άνοιγαν τις συναυλίες των Motörhead. Όλα αυτά τους επέτρεψαν να δημιουργήσουν αργά αλλά σταθερά το δικό τους κοινό. Κοινό που εκτίμησε το πως οι Danko Jones δεν αμφέβαλλαν ποτέ για το τι θέλουν να παίζουν και για αυτό πάντα μέχρι σήμερα έπαιζαν αγνό hard rock με αποκλειστικό σκοπό την τέρψη όλων όσων τους αρέσουν μεγαθήρια όπως οι AC/DC και οι Thin Lizzy. Με λίγα λόγια, η μισή ροκ κοινότητα!

Ξέρουν πως δεν ανακάλυψαν αυτοί το ιδίωμα. Το εκμοντερνίζουν μεν, αλλά δεν πέφτουν στην παγίδα του να προσπαθήσουν να το επαναπροσδιορίσουν. Όταν τους ακούσεις δε θα ψάχνεις να βρεις που έπεσε το σαγόνι σου εξαιτίας της τεχνικής δυσκολίας των κομματιών τους ή των απερίγραπτων σόλο τους. Δε θα ακούσεις ούτε κάποια εντυπωσιακά πολύπλοκη σύνθεση, ούτε κάποια κορώνα από τον Danko Jones (τραγουδιστής, κιθαρίστας, ιθύνων νους και προφανώς νονός του συγκροτήματος) που θα σταματήσει για λίγα δεύτερα την καρδιά σου. Βλέπεις, δεν είναι αυτός ο σκοπός τους. Το μόνο που θέλουν είναι αυτοί να ροκάρουν και εσύ να γουστάρεις. Και το καταφέρνουν.

Στο "Never Too Loud" οι Danko Jones μεγαλώνουν τη διάρκεια των κομματιών τους, όχι όμως και του δίσκου που για άλλη μια φορά δε συμπληρώνει ούτε τα 40 λεπτά. Χαμηλώνουν ανεπαίσθητα την ένταση, το παίζουν λιγότερο “κακοί” και νοθεύουν ελαφρώς τον ήχο τους με στοιχεία από άλλα hard rock μεγαθήρια, τα οποία δίνουν μία έξτρα νοστιμιά στη μουσική τους. Δε νομίζω πως κανένας θα απογοητευθεί που το "Forest For The Trees" - μία επική 6λεπτη σύνθεση που θα παίζει για καιρό ακόμα στο mp3 player μου - έχει Black Sabbath επιρροές και συμμετέχουν στα φωνητικά του ο John Garcia (Kyuss) και ο Pete Stahl (Wool, Scream, Goatsnake). Το "City Streets" είναι χιτάκι που κερδίζει δίκαια το repeat σε όλα τα CD player, το "Still In High School" είναι το hard rock κομμάτι που θα ήθελα να άκουγα ασταμάτητα στο ράδιο κατά τα μαθητικά μου χρόνια, ενώ το "Let’s Get Undressed", παρά τις punk πινελιές, μας δίνει μία ιδέα της έντασης των προηγούμενων δουλειών τους και της πόρωσης που προκαλούσαν. Δεν έχει νόημα να συνεχίσω την καταγραφή. Όλα τα κομμάτια ροκάρουν “σκληρά” και όλα σου κολλάνε στο μυαλό.

Πιθανόν κάποιοι που τους γνωρίζουν ήδη να ενοχληθούν από αυτές τις μικρές αλλαγές στη μουσική τους ή στην ελαφρώς πιο φλώρικη προς τα έξω εικόνα τους. Πιθανόν να πιστεύουν, όπως και εγώ εξάλλου, πως αυτή δεν είναι η καλύτερη δισκογραφική δουλειά τους. Αλλά μεταξύ μας: ποιος νοιάζεται; “Τι Γιάννης, τι Γιαννάκης” απαντάω εγώ. Όποτε τους άκουγα, μου ερχόταν μία ακαταμάχητη επιθυμία να παρατήσω όλες μου τις υποχρεώσεις, να πάρω τους δρόμους και να κατεβάσω πολλές μπύρες. Υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη πως το hard rock τους είναι ειλικρινές και ποιοτικότατο; 49 κατασκευαστές μπύρας συνιστούν Danko Jones. Aν δεν πιστέψατε εμένα, αυτοί ξέρουν...