Criminal

Άλλο ένα λαμπρό παράδειγμα δίσκου του '09 που χάθηκε μέσα στις πολυάριθμες κυκλοφορίες, και ως εκ τούτου αδικήθηκε. Πολύ κακώς, γιατί πρόκειται για ένα εξαιρετικό δείγμα thrash / σουηδικού death metal, από αυτά που εύκολα ξεχωρίζουν από τη μάζα.

Οι Χιλιανοί Criminal υπάρχουν από το '91 και το "White Hell" είναι το έκτο τους album. Ομολογώ ότι δεν είχα ασχοληθεί μαζί τους πριν έρθει στα χέρια μου αυτό το promo, αλλά η πρώτη μου επαφή μαζί τους υπήρξε μια πολύ ευχάριστη έκπληξη. Έχοντας ως βάση τους, πλέον, την Αγγλία οι Anton Reisenegger (ρυθμική κιθάρα / φωνητικά) και Rodrigo Contreras (lead κιθάρα), ένωσαν τις δυνάμεις τους με τους Άγγλους Dan Biggin (μπάσο) και Zac O'Neil (τύμπανα), υπέγραψαν και στην Massacre, και ευελπιστούν σε επιτυχία στην Ευρώπη, μετά την αποδοχή και το «όνομα» που έχουν φτιάξει στη Νότια Αμερική.

Εξού και οι σουηδικές προσμίξεις στον ήχο τους, γεγονός όμως διόλου μεμπτό, ειδικά όταν το κάνουν να ακούγεται τόσο ενδιαφέρον. Κατά βάση, η μουσική τους ήταν πάντα κλασικό thrash, και, δη, αρκετά επηρεασμένο από Sepultura, Slayer και Kreator. Με την εισαγωγή, όμως, επιρροών από At The Gates, Dark Tranquillity και The Haunted, μεταξύ άλλων, έκαναν τον ήχο τους πιο μοντέρνο και ελκυστικό στο σημερινό ακροατήριο. Σε συγκεκριμένα τραγούδια μάλιστα, θυμίζουν ακόμα και Lamb Of God. Όλα αυτά συνυπάρχουν με ένα φανταστικό rhythm section, εξαιρετική κιθαριστική δουλειά και απίστευτα οργισμένα φωνητικά. Ο Reisenegger διαθέτει ένα πολύ πειστικό λαρύγγι, τραγουδώντας με τρομερό μίσος, θυμίζοντας, ως επί το πλείστον, Cavalera και Petrozza.

Σίγουρα σ' αυτή την οργή παίζει σημαντικό ρόλο η καταγωγή τους και τα βιώματά τους, καθώς είναι γεννημένοι και μεγαλωμένοι μέσα στην δεκαεπταετία της χούντας του Pinochet. Λένε ότι ο εγκληματίας είναι προϊόν του περιβάλλοντός του, έτσι και οι Criminal δε θα μπορούσαν να μην αντικατοπτρίζουν το καθεστώς κάτω από το οποίο έζησαν. Οι αντιδραστικοί τους στίχοι συνδυάζονται άψογα με την ακραία μουσική τους και προσθέτουν ακόμα περισσότερη πώρωση στο αποτέλεσμα.

Ξεχωρίζουν τα σουηδοπρεπή "21st Century Paranoia" και "Black Light", το Slayer-ικό "Strange Ways" και το αφηνιασμένο "Mobrule", χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υπάρχουν μέτρια τραγούδια στον δίσκο. Το μόνο που μπορείς να τους καταλογίσεις είναι ότι κάποιες ιδέες τους χάνονται στο σύνολο των 12 κομματιών, καθώς μια-δυό φορές έχεις την αίσθηση της επανάληψης. Αν τα πάρεις μεμονωμένα, όμως, στέκονται όλα ψηλά. Το "White Hell" είναι ένα thrash metal album με ισχυρή προσωπικότητα, γεμάτο τσαμπουκά και άγριες διαθέσεις, και προτείνεται ανεπιφύλακτα. Και, όπως λένε και οι Gogol: "My dear good friend, let's not forget, that we can take down Pinochet".