Crash Diet
Rest In Sleaze
To συγκεκριμένο review και παρθενικό μου στο rocking έρχεται ίσως αρκετά καθυστερημένα για το album των Crash Diet. Ο θάνατος του τραγουδιστή του συγκροτήματος Dave Lepard (αυτοκτονία), λίγες εβδομάδες πριν, το μετέπειτα σοκ και η παύση στα δρώμενα του group, οι φήμες και το έντονο παρασκήνιο, με έκαναν να αναρωτηθώ για τη χρησιμότητα του συγκεκριμένου review σε ένα album του οποίου ο τίτλος αποδείχτηκε ανέλπιστα προφητικός.
Σήμερα, που μαθαίνω πως οι CD συνεχίζουν, αποφασίζω να στείλω το κείμενο στον Ηλία.
Οι Σουηδοί Crash Diet αποτέλεσαν το πρώτο μετά από μια δεκαετία hard rock / sleaze συγκρότημα με νέα κυκλοφορία (Αύγουστος 2005), το οποίο μπαίνει σε ευρωπαϊκό top ten (Σουηδία) και φιγουράρει στις πρώτες θέσεις αυτού. Μanufactured συγκρότημα λένε πολλοί, εμφανίσεις με playback λένε άλλοι. Οι Crash Diet αποκτούν φανατικούς υποστηρικτές και εχθρούς (βλέπε τα δεκάδες άλλα αξιόλογα hard rock / glam συγκροτήματα της Σουηδίας που παραμένουν underground) και μυούν μια νέα γενιά teenagers στο hard rock και τα πρότυπα της δεκαετίας του '80. Με ένα τεράστιο πακέτο από τη Universal, τηλεοπτικά spot (Sony Ericsson), δελτία τύπου και release parties, όταν όλοι ακόμα περιμένουν τους Guns N' Roses ή προσπαθούν να αγαπήσουν τους Velvet Revolver, οι Crash Diet πλασάρονται ως σωτήρες και επαναστατούν εκ των έσω. Παλιό προϊόν, σύγχρονη προσέγγιση.
Rebel-riot, sex, λακ, δόσεις απο Skid Row, Pretty Boy Floyd, Poison, Faster Pussycat και Motley Crue, Jack Daniels, Sunset Boulevard, σε ένα album με εξαιρετικές στιγμές ("Riot In Everyone", ίσως το νέο "Youth Gone Wild"... ίσως και καλύτερο), εκρηκτικά party songs ("Queen Obscene" / "69 Shots"), το mid-tempo "It's A Miracle", μια μικρή δόση πολιτικών μηνυμάτων και δυνατά χορωδιακά sing-along ρεφρέν. Εξαιρετικό (πρώτο) album. Το "Rest In Sleaze" αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα του τι μπορεί να πετύχει ηχητικά μια σύγχρονη παραγωγή πάνω σε αυτό το είδος και της διαφοράς των tracks του cd απο τα leaked demos στο internet, η ποιοτική διαφορά του πριν από το μετά. Δυνατές κιθάρες και όγκος από τον Lepard και Sweet, πολλά κανάλια, καθαρός ήχος.
Σε αυτό το σημείο μια μικρή παρένθεση που αν δεν κάνω θα σκάσω. Προς έκπληξη πολλών φίλων της σκηνής αυτής στην Ελλάδα, δε μπορώ να μην τονίσω -όπως κάνω και σε πολλές άλλες συζητήσεις- πως τα μουσικά πράγματα στο sleaze / hard / melodic rock είδος δε σταμάτησαν ποτέ στα '80s ή τα '90s. Ένα μουσικό είδος πεθαίνει μόνο όταν παύουν να υπάρχουν (καλές) κυκλοφορίες σε αυτό και όταν νέα μουσική σταματήσει να δημιουργείται. Βέβαια όλοι μας αλλάζουμε μουσικά γούστα και κάποιοι ίσως πέρασαν από και μιλούν για τη rock με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο μιλούν για μια παιδική ασθένεια. Πρέπει να κατανοήσουμε όμως πως τα ελληνικά metal έντυπα και το κατευθυνόμενο promotion από συντάκτες και φίλους φίλων απέκλειαν (μέχρι και πρόσφατα) groups μιας τεράστιας σκηνής νέων glam συγκροτημάτων η οποία αναπτύσσεται σε Σουηδία, Φινλανδία, Αγγλία μεταξύ άλλων χωρών, μια σκηνή της οποίας οι εκπρόσωποι δεν τελούν χρέη συνεχιστών retro-revival αλλά παράγουν εξαιρετικής ποιότητας δίσκους, γνωρίζουν τεράστια επιτυχία και περιοδεύουν σε πολλές χώρες της Ευρώπης, προσφέροντας τη δυνατότητα στους fans τους να τους απολαύσουν στην αρχή ή το απόγειο της καριέρας τους. Αυτά τα Μέσα και αυτοί οι εκπρόσωποι τους είναι υπεύθυνοι για τo φαινόμενο των Ελλήνων rock / metal φανς των "δύο συγκροτημάτων" (συνήθως Μaiden - Metallica), της άγνοιας τους. Αυτοί χώρισαν το ελληνικό rock κοινό και περιθωριοποίησαν πολλούς από εμάς στους "οld school / ληγμένους" και τους "επαρκώς ανενημέρωτους".
Άσχετα όμως με το ταλέντο και τη μουσική αξία των group όπως οι Crash Diet, αυτά τα συγκροτήματα, με προσεγμένο image, καλύτερα... ρούχα απο τα '80s, σύγχρονες γυαλισμένες παραγωγές και με τη μαγική δύναμη του internet και των street teams ξεπροβάλουν, λατρεύονται και πλασάρονται με... updated mainstream σύγχρονο τρόπο.
Οι Crash Diet έζησαν όλο αυτό πολύ σύντομα και αρκετά βιαστικά. Sex, drugs, rock 'n' roll και μια αυτοκτονία για τον Lepard, μετά από μια περίοδο κατάθλιψης και φημών (ακόμα και από τα ίδια τα μέλη του group) σχετικά με αντικατάσταση / απόλυση του. Mε διστακτικά και προσεκτικά βήματα, λίγες μέρες μόνον μετά το θάνατο του Dave, τα μέλη του group προετοίμασαν το έδαφος για να δείξουν πως ό,τι είχαν στα χέρια τους ήταν "too much" για να το πετάξουν.
Tώρα που όλοι ανακαλύπτουν τους Lordi και τους Wig Wam σαν ενήλικες που παίρνουν το δώρο που ποτέ δεν είχαν σαν παιδιά ή τους υποδέχονται μετά βαΐων και κλάδων σα rock σταυροφόρους σε ένα θεσμό / πανηγύρι, ίσως είναι η καλύτερη στιγμή για να κατανοήσει κανείς πως αυτή η "νέα" σκηνή, όπως και άλλες αγνοημένες, αξίζει την προσοχή μας. Στο σύγχρονο μουσικό σκηνικό που όλα έχουν ξαναγίνει από άλλους και όλοι προσδοκούν το πρωτοποριακό, αυτά τα συγκροτήματα έρχονται να θυμίσουν με μια αίσθηση φρεσκάδας και χωρίς ενοχές αυτό που η grunge, το macho-metal, η μανία για το "μετα-μοντέρνο" και τα '90s αφαίρεσαν από το rock, δηλαδή το sex-appeal, την τρέλα και τη διασκέδαση.
