Communic

The Bottom Deep

Nuclear Blast (2011)
Από τον Βαγγέλη Ευαγγελάτο, 22/08/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Ανέκαθεν έτρεφα μία παράξενη συμπάθεια για αυτούς τους Νορβηγούς. Και λέω παράξενη επειδή ποτέ δεν θεώρησα τον εαυτό μου αμιγώς οπαδό τους. Καθεμία από τις τρεις κυκλοφορίες τους με έφερνε στη θέση να εκτιμήσω τις δυνατότητές τους, ωστόσο πάντα υπήρχε κάτι αόρατο που με κράταγε σε απόσταση ασφαλείας. Οι επιμέρους (παν-)ομοιότητες με τους Nevermore σίγουρα έπαιζαν πολύ μεγάλο ρόλο σ' αυτό, τόσο ώστε πολλοί τους αντιμετώπιζαν από την πρώτη μέρα της ύπαρξής τους σαν μία β' διαλογής εκδοχή της μπάντας απ' το Seattle.

Φυσικά, ένας τέτοιος βιαστικός χαρακτηρισμός αδικεί κατάφωρα την τριάδα από το Kristiansand, που έχει αποδείξει ότι μπορεί να προσφέρει πολλά περισσότερα στο σημείο τομής του US power και του progressive (με μια αναλογία 70% - 30%). Ως επαλήθευση αυτού έρχεται το "The Bottom Deep", τέταρτο κατά σειρά άλμπουμ της μπάντας, στο οποίο η εσωστρέφεια και οι πεσιμιστικές διαθέσεις δηλώνουν εξαρχής τις προθέσεις τους, τόσο στον στιχουργικό όσο και στον μουσικό τομέα. Ως πρώτη εντύπωση, το άλμπουμ δείχνει να κινείται μία ταχύτητα κάτω από τα προηγούμενα, πλησιάζοντας σε σημεία ακόμη και doom μοτίβα ανάλογα με αυτά των Candlemass των τελευταίων δίσκων ή των Solitude Aeturnus του "Alone".

Παράλληλα, οι αναφορές στους Nevermore συρρικνώνονται, τόσο ώστε η φωνή του Oddleif Stensland να αποτελεί πλέον τον πιο έγκυρο λόγο αυτής της αντιπαράθεσης. Οι σκοτεινές πτυχές του αμερικανικού power των Queensrÿche, των Crimson Glory, ή ακόμη και των Heir Apparent ορθώνουν ανάστημα μέσω φωνητικών και κιθαριστικών μελωδιών, ενώ και η επιρροή των Metallica γίνεται αισθητή ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Εξέχοντα δείγματα θα συναντήσουμε στο θηριώδες εναρκτήριο "Facing Tomorrow" και στο -ίσως κορυφαίο του δίσκου- "My Fallen", όπου τα μυστικά της τέλειας συνθετικής δόμησης αποκαλύπτονται μπροστά μας.

Μια εξίσου μεγαλεπήβολη πλευρά της μπάντας, ωστόσο, είναι αυτή που εκδηλώνεται με τις βαριές ατμόσφαιρες των power-balladοειδών κομματιών. Συγκεκριμένα, το εθιστικό επαναλαμβανόμενο θέμα του "Denial", η υποδόρια μελαγχολία του "In Silence With My Scars", καθώς και το δίπτυχο των "Wayward Soul" / "The Bottom Deep", που κλείνει λυτρωτικά το άλμπουμ, κατακτούν άγνωστες μέχρι τώρα κορυφές, ανεβάζοντας το συνολικό επίπεδο ακόμη ψηλότερα.

Το μοναδικό ελάττωμα του "The Bottom Deep" είναι η κοινή συνισταμένη που συνδέει και τους τέσσερις δίσκους των Νορβηγών˙ οι μακροσκελείς διάρκειες. Παρόλο που οι συνθέσεις έχουν ελαφρώς μειωμένες διάρκειες σε σχέση με το παρελθόν, σε συγκεκριμένα σημεία παρουσιάζεται μία τάση για «ξεχείλωμα», με αποτέλεσμα να χάνεται προς στιγμήν το ενδιαφέρον. Ευτυχώς, κάτι τέτοιο συμβαίνει ελάχιστες φορές κατά μήκος του άλμπουμ, αφού ο χρονικός μέσος όρος έχει μειωθεί στα έξι περίπου λεπτά ανά κομμάτι.

Συνολικά, ο τέταρτος δίσκος των Communic επαναφέρει την ποιότητα των δύο πρώτων τους και κατά συνέπεια θα ικανοποιήσει απόλυτα τους φίλους της μπάντας. Μπορεί να μη βγάζει μάτια σε επίπεδο τεχνικής, μπορεί να μη βρει θέση στα καλύτερα της χρονιάς, διαθέτει όμως πολλά άλλα προτερήματα που τον κατατάσσουν -τουλάχιστον σύμφωνα με τα δικά μου αυτιά- ανάμεσα στις πιο ειλικρινείς, προσιτές και ουσιώδεις κυκλοφορίες που έχω ακούσει τον τελευταίο καιρό.
  • SHARE
  • TWEET