Cloven Hoof

Ορισμένες φορές, ο διαχωρισμός του δημιουργού και των πράξεών του από το ίδιο το δημιούργημα μοιάζει ανέφικτο να επιτευχθεί, καθώς μας είναι δύσκολο να αποδεχτούμε πως η καλλιτεχνική έκφραση μπορεί να απέχει παρασάγγας από τα λοιπά πεπραγμένα του εκάστοτε μουσικού.

Τα παραδείγματα πολλά - και όχι μονάχα στον χώρο του σκληρού ήχου - από τα οποία, στην προκειμένη, θα εστιάσουμε σε εκείνο των Cloven Hoof, με αφορμή και την καινούργια τους δουλειά, με τίτλο "Who Mourns For The Morning Star".

Οι ιστορικοί Βρετανοί heavy metallers έχουν υπάρξει μια από τις πιο παραγνωρισμένες μπάντες του ευρύτερου NWOBHM σιναφιού, με το θρυλικό ομώνυμο ντεμπούτο τους και το θεάρεστο "A Sultan's Ransom" να αποτελούν απαστράπτοντα διαμάντια της μεταλλικής ιστορίας. Ωστόσο, οι κακές επαγγελματικές επιλογές, σε συνδυασμό με τις συνεχιζόμενες αλλαγές μελών γύρω από τον βασικό συνθέτη και μπασίστα Lee Payne, οδήγησαν αναπόφευκτα το σχήμα στην παρακμή και τη σχετική ανυποληψία.

Σίγουρα, το συγκεκριμένο φαινόμενο έχει συμβεί σε πάμπολλες σημαντικές μπάντες του παρελθόντος και προφανώς δεν αποτελεί τον λόγο εκείνο για τον οποίο οι Cloven Hoof κρίνονται ως αυτόχειρες της αμαύρωσης της κληρονομιάς τους στις συνειδήσεις μας. Όμως, τα γεγονότα, οι αστειότητες μάλλον, που συνέβησαν στην προ πενταετίας εμφάνισης τους στο Power Of The Night φεστιβάλ της Κύπρου και τα μεθεόρτια που ακολούθησαν, θαρρώ πως πλέον τους έχουν χαρακτηρίσει αρνητικά για το υπόλοιπο της πορείας τους.

Έτσι, μπορεί το "Resist Or Serve", με τον ηθικό αυτουργό της παραπάνω ιστορίας (και wannabe pop star) Joe Whelan σε φωνή και κιθάρα, να υπήρξε αντικειμενικά αρκετά συμπαθητικό σαν άκουσμα όταν είχε κυκλοφορήσει, αλλά λίγο κάποιοι νεωτερισμοί που ανεπιτυχώς εμφανίζονταν σε αυτό, λίγο ότι μετά από τρία χρόνια δύσκολα θυμάσαι κάποια στιγμή του, το κρίνουν ως ακόμα ένα ανεπαρκές δείγμα της τελευταίας σοδειάς εμπνεύσεων της μπάντας.

Φθάνοντας στη φετινή κυκλοφορία, πολλά έχουν αλλάξει ξανά. Ο Whelan αποτελεί παρελθόν, ο ντράμερ Jake Oseland, επίσης, με τους αντικαταστάτες τους να προκαλούν ανάμεικτα συναισθήματα. Κι όσο θετική εντύπωση προκαλεί η επιλογή του George Call, που με κύριο όχημα τους Aska έχει προσφέρει αρκετά διαπιστευτήρια της φωνής του, αλλά και του ντράμερ των τελευταίων, εκείνη του πιτσιρικά Luke Hatton προκαλεί τουλάχιστον απορία εκ πρώτης όψεως.

Με όλα αυτά κατά νου προτού ακούσω τον δίσκο, τολμώ να πω πως δεν είχα ιδιαίτερες προσδοκίες. Παρ' όλα αυτά, βρέθηκα προ εκπλήξεως, καθώς το "Who Mourns For The Morning Star" πιθανόν είναι η καλύτερη δουλειά της μπάντας από την επαναδραστηριοποίηση της (στις αρχές των '00s) και μετά. Σίγουρα, αυτό δεν λέει και πολλά από μόνο του, μιας και το συνθετικό επίπεδο της μπάντας την τελευταία δεκαπενταετία δεν είναι και ιδιαιτέρως υψηλό, αλλά αν μη τι άλλο φανερώνει πως - επιτέλους - κάτι αρχίζει να λειτουργεί πιο σωστά στα ενδότερα της.

Δυνατές συνθέσεις υπάρχουν, ξεχωρίζοντας το ορμητικό "Time To Burn", το ημιμπαλαντοειδές ομότιτλο και το πολυδιάστατο "Go Tell The Spartans" ως τις καλύτερες στιγμές του δίσκου, ενώ, συγχρόνως, σε αυτόν δεν βρίσκεται κάποιο κομμάτι που να υστερεί αισθητά από τα υπόλοιπα. Παράλληλα, μικρές λεπτομέρειες, όπως το hard & heavy feeling του "Neon Angels", μας υπενθυμίζουν πως η μπάντα αποτελούσε άξιο τέκνο του NWOBHM κινήματος, προσδίδοντας αρκετούς πόντους υπέρ του άλμπουμ στον πάντοτε σημαντικό νοσταλγικό παράγοντα.

Αποδίδοντας τα πνευματικά δικαιώματα στον Κώστα Πολύζο για την έμπνευση του υποτίτλου, προσωπικά καταλήγω πως το "Who Mourns For The Morning Star", αν και δεν αποτελεί κάποιον τρομερό, μνημειώδη δίσκο, τελικά καταφέρνει να στέκεται αξιοπρεπέστατα, έχοντας το πάλαι ποτέ «βαρύ» λογότυπο των Cloven Hoof στο εξώφυλλό του. Και δεδομένων των συνθηκών, αυτό φτάνει και περισσεύει.