Cenozoa

Ο Σάββας και ο Βασίλης παρουσιάζουν τον πρώτο τους δίσκο. Φτιάχνουν έναν ατμοσφαιρικό (metal) concept δίσκο ο οποίος διηγείται λίγο αφηρημένα μια ναυτική ή απλά θαλασσινή ιστορία με ποικίλα νοήματα.

Αυτό που ακούω έχει κάποια σχέση και επιρροή από παλιότερα συγκροτήματα gothic και ατμοσφαιρικού ήχου. Τα φωνητικά είναι κάτι μεταξύ αργής (σε βηματισμό) απαγγελίας και χορωδιακών ψαλμών. Σε σημεία που είναι κάπως τραβηγμένα (ή επιτηδευμένα βραχνά) δεν συγκινούν. Αντίθετα στα καθαρά και γάργαρα σημεία έχουν καλή και σταθερή πορεία. Συνολικά τα στυλ φωνών, κιθάρων και οι μεταξύ τους εναλλαγές κρατάει ιδέες από παλιομοδίτικα prog συγκροτήματα, αλλά σε πολύ αργό ρυθμό. H όλη ατμόσφαιρα και η πορεία των κομματιών (και κάποιων σόλο) δανείζεται ξεκάθαρα ιδέες από folk metal συγκροτήματα.

Η ενορχήστρωση των κομματιών δυσκολεύεται ή καλύτερα δεν είναι και το δυνατότερο σημείο. Υπάρχουν πολλά κενά σημεία τα οποία γεμίζουν με υπερβολικά μεγάλες εισαγωγές, επαναλήψεις και αργούς ρυθμούς. Τα κομμάτια χτίζονται σταθερά, απλά και αργά και πολλές φορές η αναμονή για κάποιο ξέσπασμα είναι μεγάλη, οπότε και η εμπειρία πλησιάζει να γίνει βαρετή. Τα τύμπανα ακολουθούν είτε το τραγούδι, είτε κάποιες νότες από ακουστικές ή ηλεκτρικές κιθάρες. Δεν παίρνουν ποτέ τον ρυθμό στα χέρια τους πραγματικά και βηματίζουν μοναχικά και άχαρα. Δυστυχώς ο ήχος και η παραγωγή κυρίως στα κρουστά είναι κακός και η μίξη δεν τα κολακεύει καθόλου.

Αν κάτι με κρατάει είναι η αίσθηση που αφήνουν ότι ζουν και αγαπούν αυτό που κάνουν. Φαίνεται ξεκάθαρα ότι γουστάρουν και στηρίζουν το πόνημα τους. Επιπλέον το συναίσθημα που αχνοφαίνεται να περνάνε είναι αρκετά σκοτεινό και ταιριάζει. Η μουσική τους έχει ανάγκη από περισσότερα στρώματα θορύβου, καλύτερες και πιο συνδεδεμένες αλλαγές ρυθμού, καλύτερες φωνές που δεν θα είναι μόνο φωνητικά και πιο στιβαρό ρυθμικό κομμάτι. Τα τραγούδια ακούγονται και είναι πολύ απλά. Οι ιδέες σχετικά φτωχές και πολλές φορές αυτό που ακούς δεν είναι καθόλου μα καθόλου φρέσκο ή πρωτότυπο. Η εισαγωγή, η μεσαία γέφυρα και ο επίλογος, σαν κομμάτια είναι εντελώς αχρείαστα και υπερβολικά φτωχά σε έμπνευση. Το "Stiff Blue" είναι το καλύτερο κομμάτι και παρότι έχει ελλείψεις μπορεί να σε ταξιδέψει με τον τρόπο του.

Οι Cenozoa δείχνουν μια συμπάθεια, τουλάχιστον σε κάμποσα κιθαριστικά περάσματα τους, στον post-rock ήχο, αλλά δεν πλησιάζουν καθόλου κοντά σε ένα προοδευτικό και εναλλακτικό αποτέλεσμα. Αν ένα γαργάλημα στην κιθάρα δεν ακολουθείται από πειστικά και σωστά τύμπανα δεν μπορεί να μπει σε καλούπι ενός τόσο ιδιαίτερου μουσικού παρακλαδιού. Το ξαναλέω ότι η παραγωγή και ο ήχος είναι επιεικώς μέτριος και δυστυχώς περιορίζει πολύ το τελικό αποτέλεσμα. Η αλλαγή ρυθμού ή ένα απότομο κόψιμο και πάλι ένα ας πούμε ανέβασμα δεν είναι post-rock. Οι σε σκόρπια σημεία πολύ όμορφες μελωδίες της κιθάρας δεν στηρίζονται από το υπόλοιπο της κάθε σύνθεσης και χάνονται άδοξα.

Bandcamp