Candlemass

«Η νέα εποχή των Candlemass είναι πια γεγονός και άλλος αέρας πνέει πλέον πάνω από τις γκρίζες Νήσους» είχα γράψει δυο χρόνια πριν και ποιος να μου το 'λεγε ότι αυτή η προφητεία θα έβγαινε τελικά αληθινή! Το νεογνό της μουσικής μήτρας του Leif «ιθύνων νου» Edling μόλις βγήκε από το βλαστάρι του δειλά-δειλά, αντικρίζοντας τις πρώτες χλωμές ηλιαχτίδες της άνοιξης και το μεσαιωνικό του άρωμα ξεχείλισε στην ατμόσφαιρα. Χιλιάδες μυστικά μάγων, αδιαπραγμάτευτος θάνατος και το ατόφιο doom που αγαπάμε κλείστηκαν μέσα σε τρεις λέξεις, σε sepia χαρτί παπύρου, κι ένας έκπτωτος άγγελος σφράγισε (με αίμα θα μπορούσες να πεις) την εικόνα Του - το όνομά Του βαρύγδουπο, στεγνό και καταδικασμένο (στους αιώνες των αιώνων): "Death Magic Doom". Αμήν.

«Το καλύτερο άλμπουμ που έχουμε βγάλει μετά το "Nightfall"» τόλμησε να ξεστομίσει ο Πατέρας και πολύ φοβάμαι πως θα συμφωνήσω αβλεπί. Λιτό, περιεκτικό, χωρίς περιττά intros και solos, απαλλαγμένο από fillers, όπως ακριβώς απαιτεί η περίσταση, το "Death Magic Doom" περιέχει όλα τα στοιχεία εκείνα που θα μας κάνουν να αναφωνήσουμε δυνατά «Πιστεύω». Πιστεύω πως η νέα εποχή των Candlemass μπορεί να προκαλέσει κοσμογονία στην παγκόσμια doom metal σκηνή. Πιστεύω πως όταν η έμπνευση βρίσκει την πόρτα του εγκεφάλου του συνθέτη, αυτόματα δημιουργούνται ανεπανάληπτες μουσικές στιγμές προς τέρψιν κι ευχαρίστηση απανταχού του metal κόσμου. Πιστεύω πως ο Robert Lowe ήταν, είναι και θα είναι ερμηνευτής ολκής κι επιτέλους ο Leif βρήκε εκείνο το συστατικό που θα τον (τους) απογειώσει ακόμη περισσότερο. Πιστεύω...

Και πώς να μην πιστεύω, όταν μετά το σοκ του καθιερωμένου πλέον "Black Dwarf" του άλμπουμ / ιδανικού εναρκτήριου live show (λέγε με "If I Ever Die") ακολουθεί το τρισμέγιστο "Hammer Of Doom" και τα γόνατα λυγίζουν εμπρός στο όνομα του Αγίου Iommi. Καθαρόαιμο doom κομμάτι, τίγκα στην ατμόσφαιρα, και η κοσμογονία ξεκίνησε με τη φωνή του Lowe να τρέμει ευλαβικά στα κουπλέ και την κιθάρα του Lars Johansson να σπέρνει ύμνους κατάνυξης στο άγγιγμα των χορδών της. Πόσα ημιτόνια πιο κάτω να αντέξω, Θεέ, πόσα!; Τα ηχεία παρέδωσαν πνεύμα στο 03:20 και το αέναο riff του βούλωσε όλα τα κακά στόματα του "King Of The Grey Islands", χαρίζοντας τα πατροπαράδοτα solos της εποχής του "Nightfall". Πόσο δίκιο είχες Πατέρα - παρέσυρε μας στα χαογενή μονοπάτια Σου και θα πιστέψουμε. Όλοι. Όταν η τελευταία αλλοπρόσαλλη πνοή του Τέκνου Σου τερματίζει στη λέξη «Doom» στο 06:16. Τυχαίο;

Όχι, και η «Ματωμένη Κόμισσα» το ξέρει καλά αυτό, when so graceful she walks down the stairs... Death, Magic και 100% Doom από τα γεννοφάσκια της και το tormenting riff μόλις άρχισε να «βρωμάει» Candlemass, βάζοντας μας ενστικτωδώς το χέρι στη μύτη. Ναι, βρώμα και δυσωδία καταπλακώνει τους πνεύμονές μας και θέλουμε κι άλλο. "The Bleeding Baroness" θα σε πάρει και θα σε κάνει να εύχεσαι να μην είχες γεννηθεί ποτέ, σε χρειάζεται και θα σε κάνει να αιμορραγείς με την ανατολή της ημισελήνου. Αυτό, για να μην πεις ότι ο ξανθομάλλης μάγιστρος δε σε προειδοποίησε, την ώρα που οι backing κιθάρες στο 06:13 μετατρέπουν το σκηνικό σε τόπο διεξαγωγής μεσαιωνικού φόνου και τώρα βλέπεις ολοκάθαρα παντού τα αίματα. Οι κρυστάλλινες καμπάνες ηχούν ξανά, ο χρόνος τελειώνει, τις ακούω στ' αλήθεια και πιστεύω...

Κραυγές απόγνωσης συνάντησα στη «γέφυρα» του "Demon Of The Deep", ενός aeternus-ικού doom άσματος (η σύγκριση είναι αναπόφευκτη;) και Πατέρα, σχώρα με αν τα αυτιά μου με εξαπάτησαν για ακόμη μια φορά. Η εκφραστικότητα της ερμηνείας του Lowe είναι ανεπανάληπτη και τα delays στις κιθάρες πριν το ξέσπασμα του ρεφρέν άκρως τρομακτικά, με βύθισαν στη μαγική Αποκάλυψη της Νέας Εδέμ Σου. Για να μη μιλήσω για την κρυφό-hammondική λατρεία Σου, ένα λεπτό πριν το τέλος, ακριβώς πριν παρατείνω την επίσκεψή μου στον «Οίκο Με Τις Χιλιάδες Φωνές», που το βαρύ riff του πολλοί Σκανδιναβοί θα ζηλέψουν (και αυτό στο υπογράφω) και την αγγελοκρουσμένη συγχορδία του ρεφρέν θα γλυκοφιλήσουν ευλαβικά, με μανιασμένη λατρεία. Εγώ πάντως το μπάσο στο 03:42 το προσκύνησα χωρίς χρονοτριβές και φλόγες πέταξαν τα μάτια μου μεμιάς, για να επανέλθω στον ανηφορικό δρόμο του Γολγοθά, λίγο πριν την ανατολή του πέμπτου λεπτού και το ξεκούρδισμα του παιδικού παιχνιδιού. Πιστεύω.

Η ώρα του "Dead Angel" μόλις σήμανε. Κατά τη γνώμη μου, πρόκειται για το πιο αμφιλεγόμενο κομμάτι του άλμπουμ - και το λιγότερο ταιριαστό στο σύνολό του ίσως. Θυμίζοντας αρκετά "Flash Of The Blade" από την χωροχρονική κάψουλα των Maiden κιθαριστικά, ξινίζει ελαφρώς τα doom μούτρα μας στην αρχή - το κολληματικό ρεφρέν του, όμως, με πρωταγωνιστή για ακόμη μια φορά τα αλλεπάλληλα solos του "Lasse", έρχεται να μας αποζημιώσει, μέσα σε 4 λεπτά που δίνουν, έστω και στο ελάχιστο, μια εικόνα από τη θεατρική δόξα των Candlemass του παρελθόντος. Έπειτα, πυκνά σύννεφα καπνού υψώνονται και το βασανιστήριο ξεκινά από εκεί ακριβώς που μας άφησε: "Clouds Of Dementia" και η σκηνή με το τσεκούρι και το πλάνο με τα αντρικά παπούτσια από το "Dementia 13" του F.F.Coppola αναβίωσε νοερά μες το κεφάλι μου. Για λίγο όμως, γιατί το απόλυτο funeral riff πριν τα ατελείωτα solos με έφερε στα συγκαλά μου.

Και, ω ποία τελειότερη προετοιμασία, για να υποδεχτούμε τον ογκόλιθο που θα μπει ως τελευταίο κομμάτι στο παζλ αυτής της doom αλχημείας, που σα μικροί Coelho δε μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο, παρά να προσυπογράψουμε. "My Funeral Dreams" και το μούδιασμα ξεκίνησε από το πρώτο κοκαλάκι του σβέρκου στο άκουσμα του υπνωτικού μπάσου of the basses και κατέληξε στο ανδρικό γεννητικό μας μόριο, χάρη στο μυστικισμό του refrain riff και τη σπαραξικάρδια φωνή του Lowe να μιλά, να μιλά σα να μην αντέχει τα πένθιμα όνειρά του, ανήμπορος να ξεφύγει: «...do I have to go where all the sinners burn?».

Αν τους Candlemass του "Nightfall" τους αγαπήσαμε για το θεατρικό τους χαρακτήρα και την έκρηξη μελαγχολικών συναισθημάτων που μας προκάλεσαν σε εκείνον τον πραγματικό πίνακα μουσικής τέχνης, τους Candlemass του "Death Magic Doom" θα τους λατρέψουμε για την αμεσότητα του «καταδικαστέου» και τον ασυμβίβαστο λυρισμό τους. Κάνοντας τον τελικό απολογισμό ενός πολυαναμενόμενου άλμπουμ, όπως αυτό των Candlemass, υπό τους fade out ήχους του "Death Magic Doom", μόνο σε ένα σημείο θα διαφωνήσω με το συμπαθέστατο Leif Edling: If I ever Die, I don't wanna know when and why. Καλή σας ακρόαση.