Bush

H γενιά του grunge βιώνει μια δεύτερη νιότη, είκοσι χρόνια μετά την «έκρηξή» του. Οι Pearl Jam είναι πλέον από τις σταθερές αξίες της rock σκηνής, ο Dave Grohl ως Foo Fighter σαρώνει παγκοσμίως τα charts, οι Alice In Chains επέστρεψαν αναπάντεχα και δυναμικά με το “Black Gives Way To Blue”, ο Cornell άφησε μαλλούρα και οι επανενωμένοι Soundgarden ετοιμάζουν νέο άλμπουμ. Αυτά είδαν τα διάφορα υποκατάστατα και πήραν το θάρρος να ξεμυτίσουν. Βαριά λέξη το «υποκατάστατο» για τους Bush, αλλά από τον hardcore πυρήνα των οπαδών του grunge αυτήν την αντιμετώπιση εισέπραξαν, θεωρούμενοι πάντα ως το «μπάσταρδο παιδί» από τη Μεγάλη Βρετανία που πολύ θα ήθελε να είχε γεννηθεί στο Seattle και όχι στο Λονδίνο.

Το ενδιαφέρον είχε πέσει κατακόρυφα και για το Seattle και για τους Bush εκεί στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας. Το τέταρτο άλμπουμ της μπάντας, “Golden State”, που κυκλοφόρησε το 2001 πέρασε και δεν ακούμπησε σε σχέση με τα πολύ καλά προηγούμενα και το 2002 επήλθε η διάλυση. Εδώ που τα λέμε, πώς να κάνεις καριέρα στα zeros όντας συνονόματη μπάντα με αυτόν τον απίθανο τύπο που προέδρευε στις Η.Π.Α. σχεδόν όλη τη δεκαετία; Οι Bush διαλύθηκαν και ο μορφονιός frontman τους, Gavin Rossdale, έφτιαξε τους ομόηχους Institute χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία, έβγαλε και ένα απαράδεκτο προσωπικό άλμπουμ ενώ δοκίμασε και την τύχη του στη μεγάλη οθόνη. Α, παντρεύτηκε και την Gwen Stefani.

Αφού λοιπόν ο George W. Bush πλέον αράζει στο ράντσο του και το grunge επέστρεψε στην επικαιρότητα, o Rossdale πήρε τηλέφωνα τους παλιόφιλους για να αναστήσουν τους Bush. Στο τηλέφωνο φαίνεται πως απάντησε μόνο ο ντράμερ, Robin Goodridge, καθώς πίσω από την lead κιθάρα και το μπάσο συναντάμε νέα άτομα. Οι Bush ανέκαθεν ήταν μια μπάντα εστιασμένη πάνω στον Rossdale και τα υπόλοιπα μέλη, ως προς το image, φάνταζαν κομπάρσοι επισκιασμένοι από την όποια προσωπικότητα του frontman τους. Υπό αυτά τα δεδομένα, η κατά το ήμισυ αλλαγή του line-up δύσκολα φαντάζει ενοχλητική στην σκέψη και το μάτι και, αν κρίνουμε από το ηχητικό αποτέλεσμα, έχει παίξει ελάχιστο ρόλο στη νέα δουλειά του group.

Μπορεί λοιπόν οι Bush να έμειναν άπραγοι σχεδόν δέκα χρόνια, αλλά το “The Sea Of Memories” φαντάζει η απολύτως λογική δισκογραφική συνέχεια που θα είχε το συγκρότημα ακόμα και εάν δεν είχε προχωρήσει στη διάλυση το 2002. Δεν υπάρχει κάποια ηχητική διαφοροποίηση από το παρελθόν, εξάλλου η μόνη «παρεκτροπή» που επέτρεψαν οι Bush στον καλογυαλισμένο rock ήχο τους ήταν μια επιδερμικότατη χρήση ηλεκτρονικών στοιχείων στο “The Science Of Things” του 1999.  To “The Sea Of Memories” έχει τον “trademark” Bush ήχο. Καθαρή παραγωγή από τα χεράκια του Bob Rock, συνθέσεις με χαρακτηριστικά ρεφρέν, το βρετανικό accent του Rossdale που τα “-er” τα κάνει “-a” και ένα πολύ καλό single στο «πρόσωπο» του “The Sound Of Winter”.

Πέρα από το κολλητικό “The Sound Of Winter” το άλμπουμ έχει και άλλα κομμάτια όπως το “All My Life”, το “I Believe In You” και το “The Heart Of The Matter” που σε όσους δεν αποκήρυξαν, εκεί στα mid 90s, τους Bush ως «οπορτούνες της grunge-mania», θα ηχήσουν γνώριμα και ευχάριστα. Από εκεί και πέρα, το “The Sea Of Memories” έχει και τις αδυναμίες του, καθώς δεν στέκονται όλες οι συνθέσεις στο ύψος των προαναφερθέντων, δίνοντας κάποιες στιγμές μια γεύση έντονης ανισότητας στο άλμπουμ.  Ναι μεν οριακά κατορθώνει να ξεπεράσει σε ποιότητα το “Golden State” αλλά οι δυνατότητες των Bush έχουν ταβάνι και το συγκρότημα το έπιασε προ πολλού οπότε στο “The Sea Of Memories” αυτό που καταφέρνει είναι απλώς μια τυπική αναθέρμανση του ενδιαφέροντος και όχι ένα πανηγυρικό comeback.

Η δισκογραφική επιστροφή των Bush, για όσους είχαμε μια θερμή επαφή με το συγκρότημα στο παρελθόν είναι σαφώς ένα καλοδεχούμενο γεγονός, καθώς τα όποια κομμάτια από το “The Sea Of Memories” ξεχωρίζουν, μας θυμίζουν άλλες εποχές που έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Από εκεί και πέρα, το συγκεκριμένο άλμπουμ δύσκολα θα δώσει το ερέθισμα σε κάποιον που μέχρι πρότινος δεν είχε ιδέα περί Bush να ασχοληθεί με το συγκρότημα, γιατί ποτέ το όνομα και η ποιότητά τους δεν έφτασε σε δυσθεώρητα ύψη, ώστε να το καταφέρουν τώρα. Το ότι τα μεγαθήρια του grunge που αναφέρουμε στην πρώτη παράγραφο μεσουρανούν ακόμα ή επιστρέφουν δυναμικά και επεκτείνουν το fanbase τους δε συνεπάγεται πως όλοι μπορούν να (ξανά)βουτήξουν στη «χύτρα με το μαγικό ζωμό»...