Burning Point

Θυμάμαι σαν να ήταν χθες πόσο είχα απολαύσει το προηγούμενο άλμπουμ των Burning Point, καθώς το "The Blaze" τους ήθελε ανανεωμένους και με νέα τραγουδίστρια. Πέντε χρόνια αργότερα, οι Φινλανδοί power metallers βρίσκονται και πάλι σε αντίστοιχο σημείο καμπής, αφού η Nitte Valo αποτελεί παρελθόν ήδη από το 2019, με τον Ιταλό Luca Sturniolo να την αντικαθιστά και να βρίσκεται πίσω από το μικρόφωνο του νέου τους, όγδοου δίσκου. Σταθεροί σε αυτό τους το τόσο Stratovarius-oriented συνθετικό ύφος, αλλά και μόνιμα συνεπείς ως προς το επίπεδο των κυκλοφοριών τους, είναι γεγονός πως το "Arsonist Of The Soul" δεν κρύβει εκπλήξεις, αλλά αυτό λέγεται μάλλον για καλό.

Έτσι, ο δίσκος ξεκινά με το "Blast From The Past", το οποίο επιβεβαιώνει την ονομασία του, μεταφέροντας μας στην εποχή των Stratovarius πριν το "Episode", για να διαδεχτεί από το "Rules The Universe", ένα τραγούδι με σαφείς Helloween αναφορές και εμφανές δάνειο από το "Guardians" των τελευταίων στο refrain του. Ο καινούργιος τραγουδιστής διαθέτει μια ταιριαστή στο υλικό φωνή, αρκετά κοντά σε εκείνη του Morby των Domine (και με ελαφρώς ιταλική εκφορά στην αγγλική στιχουργική τους), ενώ η παραγωγή του υλικού, μουντή και εκουσίως πιο απογυμνωμένη, τοποθετεί το άλμπουμ νοητά στα early ‘90s, εκεί που έτσι κι αλλιώς ανήκει και συνθετικά.

Αναλογιζόμενοι ότι ο mainman της μπάντας, Pete Ahonen, δημιούργησε το σχήμα, πίσω στο 1999, κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση των (επί Timo Tolkki σε φωνή και κιθάρα) Stratovarius και από τότε ακολουθεί το συγκεκριμένο όραμα χωρίς ιδιαίτερες αποκλίσεις, το "Arsonist Of The Soul" στέκεται απόλυτα πιστό σε αυτό το πνεύμα. Τραγούδια όπως το ομότιτλο του άλμπουμ ή το "Hit The Night" είναι κλασικά, όμορφα δείγματα του τυπικού euro - power metal ιδιώματος, το "Calling" διαθέτει μια αργόσυρτη επικότητα που το ξεχωρίζει των υπολοίπων, ενώ κομβικό ρόλο στο γέμισμα του ήχου της μπάντας διαδραματίζει και ο νέος πληκτράς Matti Halonen, με τις καίριες μουσικές του επεμβάσεις.

Τελικά, το "Arsonist Of The Soul" φαντάζει ως ένα βήμα πίσω για την πορεία της μπάντας, όχι τόσο ποιοτικά (αν και μάλλον δεν πιάνει το επίπεδο του "The Blaze"), όσο αισθητικά, καθώς βουτάει ακόμη πιο βαθιά στο early '90s power metal, δείχνοντας την πρόθεση της μπάντας να παραμείνει προσκολλημένη εκεί. Έτσι, ο δίσκος καταλήγει να απευθύνεται σε ένα συγκεκριμένο και περιορισμένο target group, το οποίο, ωστόσο, θα περάσει αρκούντως καλά σε κάθε ακρόαση που θα του δώσει.