Brand New Sin

Recipe For Disaster

Century Media (2005)
03/07/2005
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Τι μπορεί κανείς να περιμένει από μια μπάντα που στο εξώφυλλο του δίσκου της έχει φάτσα κάρτα μια καραμπίνα και στο background ένα κρανίο κάποιου ζώου-τροπαίου; Εντάξει, το artwork θα μπορούσε να είναι σαφώς καλύτερο αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Εδώ έχουμε τον δεύτερο δίσκο των Νεοϋορκέζων Brand New Sin, που τιτλοφορείται "Recipe For Disaster". Το συγκρότημα κυκλοφόρησε την πρώτη του, ομότιτλη , δισκογραφική δουλειά το 2002 και κατάφερε μέσω αυτής της προσπάθειας να υπογράψει συμβόλαιο στη Century Media, με απώτερο σκοπό, τι άλλο, την ευρύτερη αναγνώριση.

Αναμφισβήτητα όταν το πρώτο πράγμα που ακούς βάζοντας το δίσκο να παίξει, είναι το άνοιγμα μιας μπύρας (τίγκα παγωμένης ελπίζω) τότε δε μπορείς παρά να είσαι προδιατεθειμένος θετικά. Όταν, δε, ακούς τα σηκώματα αλά Zakk Wylde στις κιθάρες στο εναρκτήριο κομμάτι του δίσκου, τότε ξέρεις πως βρίσκεσαι σε καλό δρόμο. Συνεχίζοντας την ακρόαση παρατηρείς αμέσως τον πολύ δεμένο ήχο του συγκροτήματος που φαίνεται να γνωρίζει τι θέλει να πετύχει. Στόχος η αρμονική συνύπαρξη μελωδιών Guns N' Roses (π.χ. "Vicious Cycles", "Another Reason", "Once In A Lifetime") με αρκετές τζούρες Black Label Society και Ac/Dc (βλέπε "Days Are Numbered"), υπό ένα μοντέρνο πρίσμα το οποίο όμως δε στερεί το rock 'n' roll συναίσθημα αλλά του δίνει μια σύγχρονη οπτική. Στακάτα τύμπανα, μπάσο που δίνει τον τόνο, κιθάρες με έμφαση σε κλασσικούς up tempo ρυθμούς περιστοιχιζόμενες από μελωδίες και solo, καθαρά φωνητικά με κάποιο γρέτζο όπου χρειάζεται αλλά πάντα με αυτό το southern συναίσθημα. Μιας και μιλήσαμε για νότο και συναίσθημα, αξίζει να κάνουμε ειδική αναφορά στο bluesy "Running Alone", που σε κερδίζει αμέσως γιατί έχει μια πολύ πιασάρικη μελωδία που οδηγείται πότε από τη ρυθμική και πότε από τη slide κιθάρα.

Το καλό με αυτή τη μπάντα είναι πως οι συναυλίες που έχει δώσει με ονόματα όπως Corrosion Of Conformity, Motorhead, Slayer, Clutch, Fu Manchu, Black Label Society της έχουν δώσει έναν "αέρα" που φαίνεται ξεκάθαρα και στο album. Κομμάτια σαν το "Freight Train" και "Black And Blue" έχουν ένα γρήγορο ρυθμό που όμως δεν στερείται ουσίας και μελωδίας. Όσο πιο πολύ ακούω αυτό το δισκάκι τόσο πιο πολύ μου κολλάει στο μυαλό. Μπορεί κάποιος να θεωρήσει πως οι Brand New Sin δεν πρωτοπορούν αλλά βαδίζουν σε σίγουρους δρόμους με στάνταρ συνταγές και να ξενερώσει με την διαπίστωση αυτή. Το σίγουρο είναι πως οι Brand New Sin το παλεύουν το θέμα με όλες τους τις δυνάμεις και δείχνουν να έχουν μέλλον. Σε μια συνέντευξη του τραγουδιστή, Joe Altier, διάβασα πως έγραψαν περίπου 70 (!) κομμάτια από τα οποία διάλεξαν τελικά 13, τα οποία και βρίσκονται στο δίσκο. Εμένα πάντως με πείθουν πως είναι μια αξιόλογη μπάντα. Cheers.

  • SHARE
  • TWEET