Black Rebel Motorcycle Club

Υπάρχουν φορές που πηγή έμπνευσης για τους καλλιτέχνες του rock γίνεται η ίδια η εμπειρία. Στην περίπτωση των Black Rebel Motorcycle Club, προήλθε από ένα τραγικό γεγονός, αυτό του θανάτου του μηχανικού ήχου του συγκροτήματος Michael Been, αλλά και πατέρα του frontman τους Robert. Κι αφού είχαν προσπαθήσει, και σε μεγάλο βαθμό, καταφέρει να ισορροπήσουν στα προηγούμενα άλμπουμ τους, αλλά και στο "Beat The Devil's Tattoo" κάπου ανάμεσα από τα αμερικάνικα blues, το noise rock και το garage punk, με την νέα τους δισκογραφική δουλειά, ο ήχος τους ακούγεται πιο ώριμος και κατασταλαγμένος.

Ενώ η αρχική σκέψη τους ήταν το "Specter At The Feast" να κυκλοφορήσει διπλό, τελικά αποφάσισαν να περιορίσουν τα κομμάτια τους στα δώδεκα, πιστεύοντας ότι με αυτόν τον τρόπο θα κρατήσουν αμείωτο το ενδιαφέρων των ακροατών τους. Και κάπως έτσι έγινε. Το άλμπουμ έχει δύο κατευθύνσεις. Η πρώτη χαρακτηρίζεται από μια άλλοτε κυκλοθυμική κι άλλοτε μελαγχολική dream pop αισθητική και η δεύτερη, από ένα βαρύτονο garage που παίρνει την δυναμικότητά του από εύρυθμα blues. Η τραγικότητα της εμπειρίας που βίωσε το συγκρότημα με τον θάνατο το Michael Been στα παρασκήνια του Pukkelpop Festival όμως, ξεχωρίζει στο άλμπουμ, από τα πρώτα του λεπτά μέχρι τα τελευταία του. Το πιο οφθαλμοφανές παράδειγμα, είναι η διασκευή του "Let The Day Begin" των The Call (στους οποίους ηγούταν ο πατέρας του Been), που θυμίζει και αρκετά Kasabian με grunge κιθάρες, κάτι που συμβαίνει και στο "Funny Games". Επιπλέον στην πλειοψηφία τους τα κομμάτια στιχουργικά ουρλιάζουν το αίσθημα της απώλειας. Μιας απώλειας που φαίνεται ότι τους έκανε περισσότερο δυνατούς μουσικά και λιγότερο επιφανειακούς στιχουργικά.

Κι εκεί που κάποιοι μπορεί να νόμιζαν ότι ύστερα από έξι άλμπουμ θα είχαν ακούσει τα πάντα από τους Black Rebel Motorcycle Club, κι ότι θα παρέτειναν την οργισμένη εφηβεία τους αιώνια, αναρωτώμενοι «τι απέγινε το rock 'n' roll» τους, έρχεται το έβδομο για να τους διαψεύσει. Αρχικά θέτουν με χαμηλούς τόνους τις βάσεις τους με το εναρκτήριο "Fire Walker" και η βαριά ατμόσφαιρα συνεχίζει να διαπερνά το άλμπουμ τους στα "Returning" και "Lullaby" που ακολουθούν, βάζοντας τον ακροατή σε μελαγχολικές εικόνες ορίζοντας τα μελανά ως βασικά χρώματα. Η blues-y εισαγωγή του "Hate The Taste", ανεβάζει τους ρυθμούς, περιγράφοντας λυρικά μια παράξενη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα από την στεναχώρια και την ανοησία. Οι ρυθμοί παραμένουν σε υψηλά bpm και στην συνέχεια με το "Rival", όπου η μπάντα από το San Francisco εξομολογείται λάθη του παρελθόντος της, κάπου βρίσκει την καθαρότητα στην ψυχή της, αλλά  τα μέλη της, ως τίμιοι υπηρέτες του rock, παραδέχονται ότι δεν τους έχει μείνει τίποτε άλλο από να την κάψουν και αυτήν στην πυρά. Κι αν οι νοσταλγοί των παλιών Black Rebel Motorcycle Club ψάχνουν το "Whatever Happened To My Rock 'N' Roll" του "Specter At The Feast", θα το βρουν με σκληρότερο ήχο στις κιθάρες του "Teenage Disease", ενός τραγουδιού που κολλάει στο μυαλό από την πρώτη ακρόαση. Στην συνέχεια, αυτό που αρκεί για να κατευνάσει τα πνεύματα και να βάλει τον ακροατή να γυρίσει πίσω στις  μελαγχολική χροιά των πρώτων κομματιών του άλμπουμ, είναι το hammond στην εισαγωγή του "Some Kind Of Ghost", που μαζί με τα διπλά φωνητικά το κάνουν να ακούγεται σαν ξεχασμένο gospel του Νότου. Και κάπου μετά την ψυχεδέλεια του "Sell It", το άλμπουμ κλείνει με το, σχεδόν οκτώμισι λεπτών "Lose Yourself", που με τη διάρκειά του προσπαθεί να πάρει μορφή ύμνου, με γνώμονα και πάλι την απώλεια.

Είναι σκληρό να πω ότι οι Black Rebel Motorcycle Club χρειάζονταν ένα τόσο ισχυρό πλήγμα για να βρουν τον νέο τους εαυτό, αλλά τελικά αυτό αποδεικνύουν μέσα από το "Specter At The Feast". Σε σχέση με τον προκάτοχό του, δείχνει φανερή αναβάθμιση τόσο σε στιχουργικό, όσο σε συνθετικό επίπεδο. Αποδεικνύουν ότι μπορούν να πάνε τον ήχο τους ένα βήμα πιο πέρα, κινούμενοι ανάμεσα από μουσικό παρόν και παρελθόν και περιπλέκοντας στοιχεία από πολλά ιδιώματα του rock, έχοντας ταυτόχρονα ένα πολύ ικανοποιητικό τελικό αποτέλεσμα. Μήπως τελικά τους θέλουμε τους θλιμμένους στη γιορτή μας; Αυτούς τους συγκεκριμένους, σίγουρα.