Black Mountain

Είμαι πεπεισμένος πως τα τελευταία χρόνια η καναδική κυβέρνηση έχει θέσει εν ισχύ ένα σατανικά έξυπνο σχέδιο, για να πετύχει την αύξηση της δημοτικότητας της στον υπόλοιπο κόσμο. Τη στιγμή που στην Ελλάδα εξάγουμε λάδι, φέτα και μετοχές από τις εγχώριες ΔΕΚΟ, ο Καναδάς γίνεται παγκοσμίως γνωστός για τα ροκ / μέταλ συγκροτήματα του, που πρωτοπορούν και ανοίγουν νέους δρόμους στη σύγχρονη μουσική σκηνή. Πλέον, ασυναίσθητα τείνω να θεωρώ τις καναδικές ρίζες ενός συγκροτήματος ως εχέγγυο πρωτοτυπίας και δημιουργικότητας, με αποτέλεσμα να νιώθω αναίτια βέβαιος πως οι δημιουργίες σχεδόν όλων των καινούργιων καναδικών συγκροτημάτων θα μου φανούν ενδιαφέρουσες και θα έχουν κάτι να μου προσφέρουν. Και πως να μην το πιστεύω αυτό, όταν μέχρι και οι Black Mountain, η part time μπάντα κάτι τύπων από το Βανκούβερ, καταφέρνει να πορώσει εμένα και κάμποσους συντάκτες τόσο πολύ;

Το καταλαβαίνω και από μόνος μου, πως η θεωρία συνωμοσίας που μόλις σας ανέπτυξα είναι παρανοϊκή, αλλά ειλικρινά αδυνατώ να βρω άλλη λογική εξήγηση για αυτό το φαινομενικά ανεξήγητο φαινόμενο. Θα μου ήταν πολύ βολικό να βρεθεί μια καναδική μπάντα που θα διέψευδε τη θεωρία μου, απογοητεύοντας με, και το βιογραφικό των Black Mountain πληρούσε όλες τις προδιαγραφές για κάτι τέτοιο. Οι τεράστιες δόσεις ψυχεδέλειας στη μουσική τους, ένα μουσικό στυλ που ουδέποτε εκτίμησα (στις ακραίες μορφές του τουλάχιστον), καθώς και το ρετρό ροκ που παίζουν στο "In The Future" ήταν στοιχεία ικανά από μόνα τους να σκοτώσουν το όποιο ενδιαφέρον μου για αυτούς. Διαψεύστηκα όμως παταγωδώς! Τελικά, και οι Black Mountain υπακούουν στο καναδικό ISΟ ποιότητας και ο νέος τους δίσκος, το "In The Future", είναι η τρανή απόδειξη.

Πιθανόν, ο όρος «δίσκος» να μην είναι ο καταλληλότερος. Όσο περίεργο και αν ακούγεται, ο όρος «διδακτορική διατριβή στα ροκ μεγαθήρια των '70s» μου φαίνεται πολύ πιο κατατοπιστικός και ταιριαστός στην τελευταία δημιουργία τους. Ήδη από το εξώφυλλο, εμφανίζονται οι PinkFloyd-ίζουσες επιρροές τους και από την πρώτη κιόλας ακρόαση γίνεται ξεκάθαρη η λατρεία του συγκροτήματος για τα progressive (και όχι μόνο) συγκροτήματα του classic rock που μεγαλούργησαν στα '70s. Riffs σαν του Tony Iommi κάνουν το ηχοσύστημα να τρίζει από το βάρος τους, ξεσπάσματα που μοιάζουν να έχουν ξεπηδήσει από το "Physical Graffiti" των υπερτεράστιων Led Zeppelin σε αναγκάζουν να χτυπιέσαι ασυναίσθητα, ενώ εξαιτίας των πολλών progressive επιρροών από Rush, Eloy και Jethro Tull θα αναρωτιέσαι συνεχώς: «Μα είναι σίγουρα φετινός ο δίσκος; Μπας και είναι κάποιο χαμένο αριστούργημα από κάποιο άσημο χίπικο συγκρότημα των '70s;». Μέχρι και το space rock των Hawkwind και το μουσικό στυλ του David Bowie βρίσκει τη θέση του σε αυτό το ταξίδι πίσω στο χρόνο, που μας προσφέρουν απλόχερα οι Black Mountain. Κανονική μελέτη στα '70s σας λέω!

Οι συνθέσεις, όπως σας προϊδέασα, είναι άκρως ψυχεδελικές. Το τέμπο αυξομειώνεται με ρυθμούς που θα ζήλευαν μέχρι και οι τεχνικοί της Ferrari. Εκεί που οι στροφές έχουν πέσει στο ρελαντί και απολαμβάνουμε το μουσικό ταξίδι στο διαστημικό κόσμο των Black Mountain, ξάφνου πατάνε τέρμα το γκάζι και μας απογειώνουν, ενώ ο σβέρκος μας από το headbanging καταπονείται με δυνάμεις πολλών g. Τυπικό παράδειγμα της κατάστασης που σας περιγράφω μπορείτε να βιώσετε στο "Tyrants", ένα από τα καλύτερα κομμάτια της χρονιάς. Ξεκινώντας σε φουλ ένταση, μία άκρως πορωτική riffάρα εκτελεί χρέη εισαγωγής για το αργόσυρτο μέρος του κομματιού. Στη συνέχεια, η φωνή του Stefen McBean εναλλάσσεται ιδανικά με τη φωνή της Amber Webber (η οποία αυτή τη φορά έχει πολύ πιο ενεργό ρόλο στο δίσκο και για να πω την αμαρτία μου μερικές φορές η χροιά της μου θύμιζε μία μίξη PJ Harvey με Bjork), τραγουδώντας το κυρίως κομμάτι των στίχων, για να ακολουθήσει, σαν από μηχανής Θεός μία δεύτερη μεγαλειώδης riffάρα. Συνοδευόμενη από υποδειγματικό γρήγορο drumming και πλήκτρα ρυθμισμένα στο ηχόχρωμα των '70s, εκτοξεύει την αδρεναλίνη και μας οδηγεί στη νέμεση, όπου ήρεμοι πλέον και με αργό τέμπο, θα προφητεύσουν οι δύο τραγουδιστές το άσχημο τέλος των Τυράννων (για ποιους Bush και Blur να μιλάνε άραγε;)

Πάντως, το "Tyrants" δε νομίζω πως είναι η δυνατότερη στιγμή του δίσκου. Κατ' εμέ, το καλύτερο κομμάτι είναι το 16λεπτό επικό ταξίδι του "Bright Lights". Είμαι βέβαιος πως οι γνώμες για το ποιο από τα δύο κομμάτια είναι ανώτερο θα διίστανται και αυτό είναι σίγουρα προς τιμήν του συγκροτήματος. Το να πετύχεις μία τόσο δυνατή σύνθεση είναι κατόρθωμα, πόσο δε το να δημιουρήσεις και δεύτερη μέσα στον ίδιο δίσκο και μάλιστα με κομμάτι τόσο μεγάλης διάρκειας. Με τις δύο φωνές να τραγουδάνε με ένα ψυχεδελικό / παρανοϊκό τρόπο τη φράση "Bright Lights" οδηγούμαστε σε ένα άκρως Led Zeppelin-ικό ξέσπαμα, που σε κάθε ακρόαση του ελαττώνει το life expectancy μας κατά τουλάχιστον 30 δευτερόλεπτα. Ένα κράμα ψυχεδέλειας, space και progressive rock ακουλουθεί, με τα πλήκτρα να έχουν πρωτεύοντα ρόλο. Το αργό αυτό μέρος του τραγουδιού θα μπορούσε άνετα να είχε χρησιμοποιηθεί από τον Kubrick στην "Οδύσσεια Του Διαστήματος". Τα πάντα φαίνονται να κινούνται αργά, ενώ τεράστιες ποσότητες ενέργειας υποβόσκουν και απελευθερώνονται στη τελική μουσική έκρηξη του κομματιού (big bang!), όπου τα riff της κιθάρας, τα δυνατά drums και η επιβλητική φωνή του McBean δημιουργούν ένα ηχητικό πανδαιμόνιο που πολύ λίγες μπάντες μπορούν να προσφέρουν.

Και προς Θεού, μην υποτιμήσετε τις υπόλοιπες συνθέσεις του δίσκου. Παρά το ότι είναι αρκετά μικρότερης διάρκειας και πιο radio friendly, παραμένουν υψηλότατου επιπέδου και κερδίζουν με το σπαθί τους το δικαίωμα του repeat στο hi-fi σας. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που το "Stormy High", το εισαγωγικό κομμάτι του άλμπουμ, επιλέχθηκε για το soundtrack της τελευταίας ταινίας του Spiderman. Με λίγα λόγια, ακόμα και αν είστε από την κάστα των ανθρώπων που τα μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια τους κουράζουν, ο δίσκος επίσης έχει αξιόλογο υλικό για να λιώσετε και το οποίο βρίσκεται τουλάχιστον στο επίπεδο των κομματιών του ομώνυμου ντεμπούτο τους.

Με τους Black Mountain δεν αλλαξοπίστησα. Παραμένω σκεπτικός απέναντι στις μπάντες που παίζουν ρετρό ροκ. Η λογική που υιοθετούν μου θυμίζει τη λογική του «πάμε μπροστά, πηγαίνοντας πίσω» που εξέφραζε ο Χάρης Ρώμας, όταν υποδυόταν τον οπισθοδρομικό δήμαρχο Κωλοκοτρωνιτσίου. Θεωρώ πως το ρετρό ροκ έχει ένα άνω ταβάνι πρωτοτυπίας, που είναι ικανό να εγκλωβίσει δημιουργικά πολλά ικανά και φιλόδοξα συγκροτήματα, με αποτέλεσμα όχι μόνο να μην πετύχουν ποτέ το μέγιστο των δυνατοτήτων τους αλλά και να μείνουν για πάντα στη σκιά των μεγαθηρίων που «αντέγραψαν». Οι Black Mountain όμως, όχι μόνο κατάφεραν να προσεγγίσουν σε πολύ μεγάλο βαθμό αυτό το νοητό άνω ταβάνι, αλλά μου δίνουν και την αίσθηση μιας μπάντας που απλά μελετάει για να κάνει το μεγάλο βήμα που θα την απογειώσει και θα την κάνει αυτόφωτο αστέρα στο σύγχρονο παγκόσμιο μουσικό στερέωμα. Νομίζω πως μαζί μου συμφωνούν και οι ίδιοι, για αυτό εξάλλου δέχτηκαν την πρόταση συνεργασίας των Unkle για το τελευταίο τους δίσκο, ενός από τα πιο πειραματικά σύγχρονα σχήματα της ηλεκτρονικής σκηνής. Δε σκοπεύουν να κολλήσουν στο παρελθόν.

Οι Black Mountain δικαίως μπαίνουν στη λίστα με τα καλύτερα της φετινής χρονιάς και μην εκπλαγείτε αν τα επόμενα χρόνια κυκλοφορήσουν δίσκο που θα θεωρείται classic rock για τις επόμενες γενιές. Ειδικά αν έχουν και τη βοήθεια της καναδικής κυβέρνησης όπως υποψιάζομαι. Το είπε ο γέροντας, το είπε και η κόκκινη καναδική αρκούδα. Για τους Black Mountain ο «καιρός γαρ εγγύς»!