Billy Gibbons And The BFG's

Το "La Futura" του 2012, ο τελευταίος μέχρι στιγμής δίσκος των ZZ Top, έδειχνε ότι οι γερόλυκοι έχουν ακόμα την δυνατότητα να σταθούν στο παγκόσμιο rock στερέωμα. Η συνέχεια όμως ανήκει στον frontman Billy Gibbons, ο οποίος στα 66 χρόνια του αποφάσισε να κυκλοφορήσει την πρώτη solo δουλειά του. Εκ πρώτης όψεως μια σημαντική στιγμή για τους λάτρεις του παλιομοδίτικου ήχου οι οποίοι σίγουρα έχουν υψηλές προσδοκίες από τον γενειοφόρο άντρα.

Σε γενικές γραμμές το "Perfectamundo" αποτελεί μια προσπάθεια παντρέματος του χαρακτηριστικού ήχου των ZZ Top με afrocuban / latin ήχους. Δυστυχώς δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν ο Gibbons είχε ανέκαθεν επαφή με τις συγκεκριμένες μουσικές, αλλά το όλο εγχείρημα δείχνει να ζηλεύει την δόξα του Carlos Santana. To "Perfectamundo" όμως απέχει έτη φωτός από το "Supernatural", τόσο ποιοτικά όσο και εμπορικά. Είναι εξαρχής δεδομένο ότι δεν θα καταφέρει ούτε να φανταστεί τις πωλήσεις του πολυπλατινένιου δίσκου αλλά ούτε θα φέρει την νέα γενιά κοντά στην μουσική των ZZ Top. Φυσικά οι Τεξανοί στο παρελθόν έχουν πειραματιστεί με πιο εμπορικούς ήχους αλλά με πολύ πιο αποτελεσματικό τρόπο.

Οι BFG's, το συγκρότημα που συνοδεύει τον Gibbons, δίνει έναν πιο πλούσιο ήχο συγκριτικά με το λιτό και ωμό στήσιμο των ZZ Top. Ήχος ανάλαφρος και «καλοκαιρινός» αλλά σε σημεία τελείως «έξω από τα νερά μας». Τόσο οι αφροκουβανέζικοι ρυθμοί όσο και το hip-hop έχουν αποδεδειγμένα θέση στην rock μουσική και στο παρελθόν αντίστοιχες προσπάθειες συνέβαλαν στην εξέλιξη της μουσικής μας. Δυστυχώς όμως στον συγκεκριμένο δίσκο το αποτέλεσμα δεν είναι εξίσου αξιόλογο ούτε παρουσιάζει οτιδήποτε προοδευτικό. Θα αναρωτηθεί κανείς «Από τον Gibbons περίμενες να εξελίξει το rock εν έτει 2015/2016;». Όχι φυσικά, αλλά περίμενα να κυκλοφορήσει κάτι πιο αξιόλογο, έστω και «δεινοσαυρικό», από το "Perfectamundo". Όχι, ο δίσκος του Gibbons δεν είναι κακός, αλλά ο ακροατής πρέπει να είναι προετοιμασμένος και οικείος ακόμα και με τον mainstream / pop ήχο ώστε να καταφέρει να διασκεδάσει με το αποτέλεσμα.

Πλούσιο το "Perfectamundo" και σε διασκευές (ίσως περισσότερο από ό,τι θα έπρεπε) οι οποίες δυστυχώς αποτελούν και τα highlight του δίσκου. Έχουμε, λοιπόν, το "Got Love If You Want It" του Slim Harpo, το "Treat Her Right" του Roy Head αλλά και το κλασικό "Baby, Please Don't Go". Οι τρεις αυτές συνθέσεις είναι και αυτές που θα μείνουν καρφωμένες στο μυαλό του μέσου ακροατή, αν και προσωπικά θα προτιμήσω το κομμάτι που κλείνει τον δίσκο, δηλαδή το παρά λίγο instrumental "Q-Vo".

Οι επίδοξοι disc jockeys θα βρουν στον δίσκο αυτό πολλές επιλογές για να κάνουν «αλλαγή» με την διασκευή του Senior Coconut στο "Smoke On The Water"  κατά τα καλοκαιρινά dj sets τους. Οι υπόλοιποι όμως σύντομα θα γυρίσουν / -με στις πάμπολες επιτυχίες των ZZ Top.