Bill Callahan

Καταρχάς, να πω ότι τρέφω πραγματικά μεγάλο σεβασμό για τον καλλιτέχνη Bill Callahan. Είτε υπό την ονομασία Smog από το 1990 μέχρι το 2005, είτε με το κανονικό του όνομα από το 2007 μέχρι και σήμερα, μας έχει προσφέρει υπέροχες μουσικές. Κατάφερνε πάντα να αγγίζει ευαίσθητες χορδές, δίνοντας έμφαση στην αφοπλιστική απλότητα των τραγουδιών του, τα οποία δεν δίσταζαν να είναι πειραματικά (κυρίως σαν Smog) ή να ακολουθούν κατά πόδας τα βήματα των μουσικών του ειδώλων, με συναρπαστικά αποτελέσματα. Μόλις δύο χρόνια έχουν περάσει από την κυκλοφορία του εκπληκτικού "Apocalypse", της πιο ώριμης, ίσως, δουλειάς του. Δύο χρόνια τα οποία, σε καμία περίπτωση, δεν δικαιολογούν το ατόπημα στο οποίο υπέπεσε με το "Dream River".

Με τη φετινή του δουλειά, ο Bill Callahan μας προσφέρει ανάλαφρη, νοσταλγική μουσική που θα μπορούσε να έχει ξεφύγει από κάποιο ροζ φεγγάρι του Nick Drake και επιβάλλεται πάνω της με την ποτισμένη στο μπέρμπον  αμερικάνικη φωνή του. Αν και είχε περάσει πολλά χρόνια στην Αγγλία κατά την παιδική του ηλικία... Η υπέροχη φωνή του, με την αφοπλιστική χροιά που εκπέμπει μια πατρική μίξη σοφίας και αρρενωπότητας, προέρχεται από τις «βαθιές» Η.Π.Α.. Ωστόσο, αυτήν τη φορά κάπου το έχασε στη δοσολογία. Το πάντρεμα προέκυψε αταίριαστο. Ο μελιστάλαχτος νόστος της μουσικής δεν δένει με το βάθος της φωνής του. Οι συνθέσεις, αρκετές φορές, ξεπερνούν τα όρια του απλού, φτάνοντας στα χωράφια του απλοϊκού, δίχως να μπορούμε να εντοπίσουμε το παραμικρό μουσικό εύρημα, έστω και κρυμμένο διακριτικά. Και όλα αυτά με κορυφή του παγόβουνου τους στίχους, οι οποίοι είναι τόσο επιτηδευμένα δωρικοί και εικονοπλαστικοί που φτάνουν να ακούγονται παιδιάστικοι, όχι μόνο λόγω του κλισέ περιεχομένου, αλλά και λόγω της απόδοσής τους.

Ο δίσκος ξεκινάει με το "The Sing", ένα όμορφο τραγουδάκι, το οποίο δέχεσαι ευχάριστα περιμένοντας να ξεδιπλωθεί ο δίσκος εν συνεχεία. Βέβαια, η επαναληψιμότητα και η αφέλεια των στίχων διαφαίνεται από την αρχή, χωρίς να γίνει πολύ αισθητή («The only words I said today were beer and thank you. Beer. Thank You. Beer, thank you. Beer»). Το "Javelin Unlanding" που ακολουθεί είναι η μοναδική σύνθεση που εν τέλει θα κρατήσω από το άλμπουμ για μελλοντικές ακροάσεις. Υπάρχει όμορφη ροή, ένα πολύ ενδιαφέρον ρεφρέν, κάποια πνευστά που δίνουν άλλη διάσταση και, εν γένει, μου δίνει τη βάση αυτού που περίμενα από μια νέα κυκλοφορία Bill Callahan. Έπειτα, όμως, τα πράγματα παίρνουν οριστικά την κατιούσα, ξεκινώντας με μια σύνθεση που αποτελεί τον ορισμό της αδιάφορης, το "Small Plane". Η αφέλεια των στίχων βγάζει μάτι και λιώνει, θαρρείς, το μέταλλο της φωνής του Callahan («I really am a lucky man flying this small plane. I like it when I take the controls from you. And you take the controls from me» και «I never like to land. Getting back up seems impossibly grand»).

Τα πράγματα δεν θα φτιάξουν ούτε με το "Spring", μέσα στο οποίο υπάρχει ένα μάθημα ζωής που θα έκανε και τον πιο καλοπροαίρετο να αναφωνήσει «βρε τι μας λες!» («The true spring is in you»). Μαθήματα ζωής και στο αμέσως επόμενο, "Ride My Arrow", το οποίο συνθετικά είναι σίγουρα ανώτερο από τα δύο προηγούμενα κομμάτια, αλλά αυτό το ποιητικό εύρημα «it isn't and it ain't» δεν παύει να με στοιχειώνει («'Cause life ain’t confidential, no, no, no it's not. It isn't and it ain't confidential, no, no, no»). Και, για να μην γίνομαι κουραστικός, θα παραθέσω ένα τελευταίο απόσπασμα των στίχων, από το έβδομο κομμάτι, "Seagull", το οποίο με έκανε, πραγματικά, να αναρωτηθώ αν τα λόγια αποτελούν προϊόν αυτοσχεδιασμού στο στούντιο, δίχως δεύτερη ηχογράφηση (όπως συμβαίνει σε κάποια πειραματικά άλμπουμ free jazz φερ' ειπείν): «I wonder if I'll ever wake up. I mean really wake up. Wake up and wake you too. First thing that I will do, I will wake you too».

Κατανοώ ότι ο Bill Callahan είναι επιτηδευμένα απλοϊκός για να βγάλει την αίσθηση της αγνής, παιδική νοσταλγίας και αγάπης για τη φύση προς τα έξω, αλλά πέραν του ότι η προσπάθειά του για μουσικό φονταμενταλισμό πέφτει στο κενό, σίγουρα είναι ένας δίσκος που θα μπορούσε ο κάθε μουσικός να έχει υπογράψει. Για κανένα λόγο δεν αρμόζει σε έναν καλλιτέχνη του διαμετρήματος του Bill Callahan. Δεν αμφιβάλλω ότι το γεγονός ότι «the road is dangerous and pretty and white» θα αγγίξει μερικούς και μερικές. Στην πραγματικότητα, ο δίσκος έχει πάρει πολλές διθυραμβικές κριτικές σε διάφορες χώρες εκεί έξω... Εντούτοις, δεν μπορώ παρά να ομολογήσω στα ίσια τι ακριβώς ακούμε εδώ πέρα. Και είναι πολύ κρίμα γιατί περίμενα ένα "Baby's Breath", αλλά αυτό που μας προέκυψε είναι μια ζωγραφιά από παιδικό σταθμό. Χαριτωμένη, αλλά πόσο να την κοιτάξεις;