Big Ups

Πρόπερσι, όταν άκουσα το ντεμπούτο της τετράδας από το Brooklyn, είχα γράψει ότι έχουν χωρέσει μελωδικό grunge και φασαριόζικο post-punk μέσα στις post-hardcore συνθέσεις τους. To ίδιο συνεχίζουν να κάνουν και φέτος. Kαλύτερα απ' ότι τότε και με προσοχή στα ατμοσφαιρικά περάσματα αυτήν τη φορά. 

Στον νέο τους δίσκο, μου φαίνεται σαν να έχουν δώσει μεγαλύτερη ουσία στα post-punk σημεία λοιπόν. Σαν να έρχονται ακόμα πιο κοντά στους Fugazi και να διώχνουν, κάπως, τα λίγα σημεία ήχου του Seattle που κατείχαν. Διαπιστώστε κι εσείς αυτήν τη ροή στο πρώτο κομμάτι που δημοσίευσαν, "National Parks". Σαν να καταλήγουν σ' ένα πιο θορυβώδες rock μεν, αλλά με καλοστημένα και καλοφτιαγμένα μελωδικά κομμάτια (ή σημεία) που κάνουν τη διαφορά μέσα στο σύνολο. Εξ αρχής, το μπάσο στα "Contain Myself" και "Capitalized", προσδιορίζει την καταγωγή του ήχου τους. Εκφράζει τη νεοϋορκέζικη φασαριόζικη rock που εκπροσωπούν. Οι φωνές, οι βραχνάδες και τα ουρλιαχτά, ανεβάζουν την πόρωση και την ένταση και φέρνουν το punk στυλ τους στο προσκήνιο. Το επόμενο "Posture", αν και αρκετά απλό συνθετικά, δείχνει μια πανέμορφη πτυχή τους. Ένα ύφος αρκετά σκοτεινό, το οποίο βγάζει νιάτα, νεύρο και ατμόσφαιρα. Σε παρόμοιο ήχο και το "Feathers Οf Yes", εξίσου μελωδικό, σκοτεινό, αλλά κατά βάθος σκονισμένο αρκετά. Διάλειμμα, ηρεμία στο κατεβασμένο αλά Slint ξεκίνημα του "Meet Where We Are", το οποίο ξαφνικά και απροσδιόριστα όμορφα ξεσπάει στο τελείωμά του. Άγρια ομορφιά. Κάπως έτσι τα σπάει και το "Negative". Αργό και μελωδικό στην εισαγωγή του και σκισμένο στη συνέχεια. Βρώμικο. Παραμορφωμένο και δυνατό. Ατμοσφαιρικό, με σκαμπανεβάσματα που το κάνουν γοητευτικό. Υπέροχη σύνθεση. Μια λασπωμένη αλητεία. Το "Hope For Someone" και κυρίως το "Knight" που έρχονται στη συνέχεια, είναι ίδια μα τόσο διαφορετικά. Βγάζουν μια Melvins ασχήμια που τους ταιριάζει γάντι. Ο ιππότης προς το τέλος το χάνει εντελώς. Εννοώ ότι ξεφεύγει. Πειραματισμός και θόρυβος. Πριν το κλείσιμο τα "So Much You" και "Proximity Effect" φτύνουν άλλη λίγη αλητεία. Χωρίς να είναι τόσο βάρια, σε ανύποπτα σημεία παρανοούν και παραληρούν. Αργά, σταθερά, αλλά δυνατά. Αρκετά μεθυσμένα κι έντονα συναυλιακά, σε φέρνουν προς το τελευταίο "Yawp", το οποίο σε ξεγελάει, αλλά κλείνει φανταστικά το άλμπουμ. Σαν μια περίληψη όλων των παραπάνω, έχει λίγο απ' όλα και σε διαλύει για να σε τελειώσει για τα καλά.

Ο δίσκος είναι ό,τι πρέπει για τους λάτρεις της πειραγμένης, φασαριόζικης και εν μέρει αλήτικης rock, που γεννήθηκε και συνεχίζει να μεγαλουργεί στη μεγαλούπολη των ΗΠΑ. Η μπάντα γνωρίζει πολύ καλά τις δυνατότητές της. Ο δίσκος αποτελείται από πολύ καλά τραγούδια. Ορισμένα από αυτά έχουν προδιαγραφές για hit, άλλα πάλι μπορούν να κερδίσουν πιο υπόγειους και υποχθόνιους τίτλους. Εκεί είναι το ζήτημα. Το πλεονέκτημα. Ο δίσκος σπάει στα δύο. Αλλού ακούγεται εμπορικός, αλλού περισσότερο ακραίος. Αλλού εύκολος, αλλού πολύ δύσκολος. Αλλά εκεί δεν είναι και το όμορφο; Να βγάζει κάτι διαφορετικό. Να μπορεί η μουσική, οι στίχοι και το όλο ύφος, να σε προβληματίσουν και να σε δελεάσουν. Το "Before A Million Universes" τα καταφέρνει με τα όλα του και τα καταφέρνει καλά.