Big Scenic Nowhere

Υπό μία έννοια, αυτό που επιχειρεί το ντεμπούτο των Big Scenic Nowhere είναι ένας επαναπροσδιορισμός του τι προέκυψε από τα desert sessions και ολόκληρο το stoner rock οικοδόμημα των απαρχών. Ένα reboot, με άλλα λόγια, αυτού που με μαεστρία δημιούργησε το όραμα του Josh Homme στα ‘90s. Όλο αυτό χωρίς να διατυμπανιστεί ούτε στιγμή και δίχως ποτέ να είναι «in your face/δείτε τι κάνουμε». Αντίθετα, η πρόθεση υπονοείται διακριτικά στο ενδιάμεσο των συνθέσεων, κάτι που ανεβάζει την αξία του άλμπουμ.

Ο ερχομός του γίνεται με κεκτημένη ταχύτητα, μετά το πολύ καλό περσινό EP, "Dying On The Mountain". Παρά τα όποια ατοπήματα, περιέχει ένα μάτσο πολύ όμορφες συνθέσεις σε ένα ιδιαίτερα ευχάριστο στο αυτί και ενδιαφέρον στο ξεκοκάλισμα σύνολο. Το περί ου ο λόγος "Vision Beyond Horizon" κυκλοφόρησε προ ολίγων μηνών, μα πέρασε ολίγον τι στα ψιλά, δίχως να λάβει την αγάπη που θα περίμενες ή θα του αξίζε - ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι οι stoner ήχοι συνήθως εξασφαλίζουν a priori ανταπόκριση σε συγκεκριμένα αυτιά.

Στα καθέκαστα, ο πυρήνας του γκρουπ αρχικά αποτελούταν από τους κιθαρίστες Bob Balch (Fu Manchu) και Gary Arce (Yawning Man) να παίρνουν τις καλλιτεχνικές αποφάσεις, πλαισιομένους από κάμποσους διακεκριμένους προσκεκλημένους. Εν τέλει, προέκυψε και τρίτο εξίσου σημαντικό μέλος στη σταθερή καρδιά του συγκροτήματος: ο Tony Reed (Mos Generator, Treepeople) που τραγουδάει σε αρκετές εκ των συνθέσεων.

Το μεγάλο ατού αλλά και το σοβαρότερο ατόπημα του δίσκου προέρχονται από τις πολλές εναλλαγές line-up από τραγούδι σε τραγούδι. Από τη μία μεριά, ορισμένοι εκ των συντελεστών απογειώνουν το αποτέλεσμα, όπως ο Alain Johannes (με συμμετοχές σε Queens Of The Stone Age και Mark Lanegan εκτός άλλων) που εμφατικά δίνει άλλη πνοή με τη χροιά του στο εναρκτήριο "The Glim" ή στο μπαλαντοειδές "En Las Hombras". Όταν αναλαμβάνει τα ηνία ο Reed, η κατεύθυνση γίνεται πιο επιθετική, ενώ όταν βγαίνει μπροστά το ντουέτο των The Well (Ian Graham και Lisa Alley), οι συνθέσεις γίνονται πιο ψυχεδελικές με occult rock υπόνοια.

Ωστόσο, η έλλειψη ομοιογένειας και οργανικής εξέλιξης που απορρέει από τα παραπάνω στοιχίζει, εν τέλει, στο αποτέλεσμα. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο, ο δίσκος δεν θα ανέβει ως σύνολο στο επίπεδο όπου στέκονται κάποιες επιμέρους κομματάρες: Προεξέχουσα αυτών, το εθιστικό "Hidden Wall", που απαιτεί απανωτά repeats και εξάγει αρκετή ατμόσφαιρα από τα εξαιρετικά πλήκτρα του Per Wiberg (Opeth, Kamchatka, Spiritual Beggars).

Bandcamp