Ben Harper And Relentless7

Όλα ξεκίνησαν στον πηγαιμό για μια τεξανή συναυλία, καθώς εκείνος ο επίμονος οδηγός του βαν έκανε την «προξενήτρα» και επέβαλλε στον Ben Harper την ακρόαση ενός ενδιαφέροντος ντόπιου demo. Έτσι αποκαλύφθηκε στον φτασμένο Καλιφορνέζο το οξύ ταλέντο των Relentless7 από το Austin και κυρίως η πυγμή του νεαρού κιθαρίστα Jason Mozerski. Αναγνωρίζοντας μια μαγευτική χημεία στα τζαμαρίσματα που ακολούθησαν, ο Ben δραπέτευσε από την εκλεκτή του μπάντα, τους Innocent Criminals, και ηχογράφησε με τους νεοαποκτηθέντες φίλους του το "White Lies For Dark Times". Αυτό το -άλλο ένα πανέμορφο- άλμπουμ τού επέτρεψε να ξαναβρεί τον blues rock ηλεκτρισμό, που είχε ξεχάσει σε κάποιο ράφι, ανάμεσα στις διάφορες gospel, blues, soul, reggae, folk περγαμηνές του και ίσως να τον διαφθείρει με τις πιο βρώμικες ηχητικές εκφάνσεις της πολυτελούς καριέρας του. Παρά τις οργιώδεις προβλέψεις περί σκληροτράχηλου hendrixισμού, για τις οποίες ήδη γιόρταζε ο μουσικός Τύπος, η στροφή δεν είναι τόσο καθολική. Κατά την οπαδική μου γνώμη, πιθανότατα όλες οι καινούριες συνθέσεις θα μπορούσαν να ανήκουν στο ρεπερτόριο των Innocent Criminals, παρότι σίγουρα η έμπειρη μπάντα θα είχε αποφύγει τις εξεζητημένα ακάθαρτες για τα δικά της ήθη εξάρσεις. Βρίσκουμε λοιπόν δυο-τρεις συνήθεις κατά Harper ευλαβείς μπαλάντες με την αναγνωρίσιμη πονεμένη slide, αλλά το «κλου» είναι τα εκνευρισμένα groovy blues, με πρωταγωνιστές τους αυτάρεσκους επιβλητικώς ZZ Top και μερικώς Led Zeppelin ήχους της ηλεκτρικής. Όμως, όσο κι αν κυλιστεί στους βάλτους του Τέξας, ο Ben παραμένει ένας αμόλυντος αμνός του Κυρίου, που ερμηνεύει έναν ξεκάθαρα ανθρώπινο πόνο με ηφαιστειακό πάθος, ακόμη κι όταν ψιθυρίζει. Δεν πρόκειται για άλλο ένα Χριστιανόπουλο της gospel χορωδίας, που πήρε το «στραβό» δρόμο. Πρόκειται, αντιθέτως, για έναν αριστερόστροφα θρησκευόμενο blues rocker, που ανήκει δικαιωματικά σε μια ιερή κατηγορία πρεσβύτερων rock μουσικών, κι ας μοιάζει εγγόνι τους. Είναι εμφανές ότι η συνύπαρξη των Resentless7 με τον Harper παράγει έναν θαυμαστό ήχο. Είναι αδιαμφισβήτητο ότι τα δικά τους jam θα αιχμαλωτίζουν και πράγματι, όταν το ταλέντο ξεχειλίζει, δεν κρύβεται. Υπάρχουν σκόρπιες στιγμές σε τραγούδια του άλμπουμ που λύνουν τα σαγόνια. Το "White Lies For Dark Times", όμως, δεν είναι ένα αριστούργημα. Είναι μια επίδειξη δύναμης, ένα μείγμα που δε θέλει ακόμη να ανακατευτεί πλήρως, ένας ανελέητος δίσκος που θέλει να σε φέρει στα μέτρα του για να σε καταλάβει.