Beehoover

Προερχόμενο από τη γερμανική doom μπάντα Voodooshock, ένα υπερφίαλο rhythm section απομόνωσε την ενέργειά του, για να την επενδύσει, πλαγίως και όχι αποκλειστικώς, στους Beehoover. Η δυάδα αφέθηκε ελεύθερη να θορυβήσει στο πρώτο άλμπουμ, το 2007, και η ασυγκράτητη riffολογία της συνεχίζεται στο φετινό "Heavy Zooo".

Ασπαζόμενος μια πιο κιθαριστική αντιμετώπιση του μπάσου, ο Ingmar Petersen ξεγελά και η ζεύξη με τα δημιουργικά τύμπανα του Claus-Peter Hamisch δημιουργεί ένα περίεργο προοδευτικό stoner του υπογείου, με heavy καταβολές και απόκρυφες jazz βλέψεις, που θα μπορούσε να παρομοιαστεί με τα πάντα. Η παραφροσύνη της πνιγμένης φωνής του Petersen θυμίζει κάποιες διεστραμμένες στιγμές των Electric Six, βαλμένες σε ένα έξαλλο doom jam, που γεννούν οι εμμονές της αλόγιστης χρήσης κάνναβης και μανιταριών.

Το διακριτικό χιούμορ των δύο μουσικών μπερδεύει και η αντισυμβατική μονοδιάστατη πολυλογία των συνθέσεων απωθεί. Η πονηρή δημιουργικότητά τους αναζητά την κατάλληλη στιγμή, για να χωρέσει στο αυτί του ακροατή, κι αν τη βρει, ξεπατώνει την αδρεναλίνη και παιδεύει το σβέρκο. Η άμεση κατανόηση και απόλαυση του "Heavy Zooo" μοιάζει αδύνατη.

Από το ακριβές λυσσασμένο σφυροκόπημα του "Solitude In Bloom", που κρεμάει ένα οικείο δόλωμα, μέχρι την πειραματική διάθεση του "Spirit & Crown", που αποπροσανατολίζει με στυλ, το άλμπουμ κυβερνάται από πάμπολλες ζαλισμένες αξιοπρόσεκτες ιδέες, χωρίς να αναζητά ποτέ το οιοδήποτε ζενίθ. Εκείνοι θεραπεύουν τον προσωπικό τους λαβύρινθο, ζωγραφίζοντας τον πάνω σε έναν δίσκο. Το φάρμακό τους δε φαίνεται να μας βοηθά να αντιμετωπίσουμε τη δική μας ενδοκρανιακή μπαχαλώδη αθλιότητα, τουναντίον.