Bauhaus

18 ημέρες κρατούν τελικά οι μεγάλοι έρωτες, και μετά, το πάθος των εραστών χάνεται μέσα στο σκοτάδι της ακόρεστης ψυχής τους. 18 ημέρες είναι αρκετές για να γραφτεί με ολόλευκα γράμματα το κύκνειο άσμα του πιο σκοτεινού συγκροτήματος στην ιστορία του gothic rock. 18 ημέρες μέσα σε ένα δωμάτιο με συντροφιά το πετάλι του Τζίμι και μετά, το μεγάλο αντίο. Εάν η gothic metal κοινότητα θρήνησε το Μάιο του 2005 με το farewell "Funeral Album" των Sentenced, οι gothic rockers δακρύζουν με αναφιλητά στο άκουσμα του "Go Away White", ενός δίσκου που περίμεναν υπομονετικά 25 ολόκληρους χειμώνες για να φέρει την αγαλλίαση στις τρυφερές ψυχές τους και να τους χαρίσει ταυτόχρονα και τη μεγαλύτερη πίκρα: την είδηση της οριστικής διάλυσης των θρυλικών Bauhaus.

Μπορεί η εποχή των σκοτεινών διαδρόμων της «Batcave», όπου η νεαρή Siouxsie λικνιζόταν μεταξύ άλλων εφήβων ανάμεσα σε αλυσίδες που κρέμονταν από το ταβάνι, να έχει περάσει ανεπιστρεπτί και οι χλωμές βαμπιρέττες να μην ανατριχιάζουν πια στο άκουσμα της φωνής του Vincent Price, οι Bauhaus όμως κατάφεραν να κυκλοφορήσουν ακόμη ένα δίσκο, άξιο της ιστορίας και του ονόματός τους. Μην περιμένετε βέβαια να βρείτε εδώ τα πάλαι ποτέ ξεσπάσματα των "In The Flat Field" και "Mask" ή την παράνοια του "Burning From The Inside" - το "Go Away White" θαρρείς πως ψύχθηκε με τα ζωτικά όργανα των Peter Murphy και Daniel Ash, μεταξύ εντοσθίων και καρδιάς, και αποψύχθηκε 20 και πλέον χρόνια αργότερα, πιο κατασταλαγμένο, πιο ώριμο, πιο λευκό και πιο τρομαχτικό από ποτέ.

Μη σας ξεγελάσει το εναρκτήριο και χαρωπό (!) "Too Much 21st Century" - η συνέχεια (crack!) του "Adrenalin" βρωμάει 80ίλα από χιλιόμετρα και αποτελεί υπόδειγμα για το πώς θα έπρεπε να παίζεται το gothic rock σήμερα και το "Undone" δίνει σύγχρονες Divisionικές ανάσες, μέχρι τον όλεθρο του "International Bulletproof Talent", με τον Murphy σε πραγματικά κέφια και με ερμηνεία που θυμίζει άνετα το πρώτο τους άλμπουμ. Και ακριβώς στα μισά έρχεται και το καλύτερο κομμάτι, κατ' εμέ, του δίσκου, το "Endless Summer Of The Damned": lugosiκό αρρωστημένο solo και μπάσο που επιβάλλει στους κροτάφους μας να εκραγούν. Ακολουθεί η λύτρωση του "Saved": μπορεί η Βηθεσδά να είναι μακριά μας και να μην προλάβαμε την καθαγίαση των υδάτων, η εκκλησιαστική και συνάμα βασανισμένη φωνή όμως καθώς και το μουδιασμένο tempo κάνουν τα κόκαλα πολλών αγαπημένων μας να σείονται έξι πόδια κάτω από την γη, εκλιπαρώντας ακόμα για σωτηρία. Και κάπου εδώ κολλάει η φράση «δεν περιγράφω άλλο». Για τον συγκεκριμένο δίσκο θα μπορούσα να αναλωθώ σε ατελείωτες παραγράφους, χάνοντας, ίσως, ακόμα ακόμα και την ουσία, την ψυχή και το όλο που μας καταθέτουν για τελευταία φορά τα παιδιά της Vampira, κατά κόσμον Maila Nurmi (RIP), χάρη στα οποία έχουμε σήμερα μπάντες σαν τους Nine Inch Nails, Interpol και Hot Hot Heat.

Άραγε είχε δίκιο τελικά ο τότε αφελής νεαρός το 1981 που τραύλιζε πως "...the passion of lovers is for death, said she..."; Επρόκειτο για προφητεία ή για εφηβικό παραλήρημα; Ό,τι και να είναι από τα δυο, θα του απαντήσω με έναν τωρινό του στίχο: "...I come with my darkness and go away white...". Η λύτρωση ήρθε, ο θηλυκός άγγελος (οξύμωρο - οι άγγελοι δεν έχουν φύλο) της Βηθεσδά ακούμπησε τα ύδατα της ψυχής μου και άφησε ένα λευκό λίλιουμ να πνιγεί ανήμπορο στα ανεξερεύνητα βάθη τους. Η αυλαία μπορεί να πέσει. Zikir.