Avatarium

Το πρόβλημα που έχω με όλα τα album των Σουηδών Avatarium είναι πως ενώ στην αρχή με δελεάζουν και ακούγοντας τα κολλάω απευθείας, οι περισσότερες ακροάσεις κάνουν τη μαγεία να εξατμίζεται σχετικά γρήγορα χωρίς όμως να σημαίνει ότι οι συνθέσεις τους είναι επιφανειακές. Το παράδοξο είναι ότι αυτό που ξεκίνησε σαν side-project του Leif Edling (Candlemass) το 2012 πλέον φαίνεται ότι αποκτά τα δικά του φτερά και ίσως ο απογαλακτισμός από τον Edling να τους κάνει καλό και παρά το bumpy ξεκίνημα με το "The Fire I Long For" του 2019 πλέον κάτι καλύτερο φαίνεται στον ορίζοντα και ο στόχος να ξεπεραστεί το ντεμπούτο τους.

Πλέον οι Avatarium χάριν στην ιδιαίτερη φωνή της Jennie-Ann Smith και τη δουλειά του συζύγου της -σταθερή αξία- Marcus Jidell στη κιθάρα έχουν όχι απλώς αποκτήσει χαρακτήρα αλλά έχουν κρυσταλλώσει μια δυναμική και ένα ύφος που τους ξεχωρίζει και πλέον αυτό επεκτείνεται σαν φάσμα και δυναμική με το "Death Where Is Your Sting", στο οποίο ο doom ήχος τους διανθίζεται ακόμα περισσότερο με prog στοιχεία αλλά και περισσότερο συναίσθημα, συναίσθημα μαύρο, βαρύ και πένθιμο.

Μόλις οχτώ τραγούδια και 45 λεπτά κατά βάση μελαγχολίας και περισυλλογής. Η βιόλα του Svante Henryson στο "A Love Like Ours" θέτει το μοτίβο πάνω στο οποίο πατάνε η φωνή και η ακουστική κιθάρα της Smith σε ένα κομμάτι που χτίζει επίπεδα και εκρήγνυται στο φινάλε σε ένα πυροτέχνημα σύμβολο αιώνιας αγάπης. Η αγάπη και ο θάνατος οι βασικοί μοχλοί κίνησης σε όλα τα τραγούδια όπως ‘αναρωτιέται’ η Smith στο πανέμορφο ομότιτλο κομμάτι. Το ταξιδιάρικο και κινηματογραφικό "Stockholm" μας πηγαίνει στους παγωμένους δρόμους της Σουηδικής πρωτεύουσας όπου ‘These streets are so cold - Their beauty blinding - Beware of your soul’. Στο "God Is Silent" ξεδιπλώνουν ξανά τις doom αρετές τους όπως ξεδιπλώνει και σε ένα υπέροχο solo τις ικανότητες του ο Jidell. Υπάρχει πολύ doom and gloom σε κομμάτια όπως το "Mother Can You Hear Me Now" και το "Psalm For The Living" που είναι σαν μικρά ποιήματα που επενδύθηκαν μουσικά. Σε όλο αυτό το κλίμα μπορείς εύκολα να αναφωνήσει κανείς ‘Tobias Forge τί κάνεις εσύ εδώ;’ ακούγοντας το "Nocturne" που φαντάζει παραίτερο μεν στο όλο κλίμα του δίσκου με το 80’s rock στυλ του, ωστόσο είναι άκρως διασκεδαστικό.

Το ακουστικό φινάλε με το "Transcendent" εστιάζει στα έγχορδα που γύρω τους δημιουργείται ένα ηχητικό χάος δημιουργώντας μια ενδιαφέρουσα εικόνα. Είναι ένα γενικά ενδιαφέρον album που τους προχωράει ένα βήμα παραπέρα αλλά όχι τόσο ενδιαφέρον όσο να ξεπεράσουν τα δικά τους όρια ή να εντυπωσιάσει όσο θα θέλαμε. Ένα αξιοπρεπέστατο doom album με δύο από τα ομορφότερα τραγούδια που άκουσα φέτος (ομότιτλο και "Nocturne") και ιδανικός σύντροφος ενός σκοτεινού χειμωνιάτικου πρωινού με ένα ζεστό καφέ να κοιτάς το χιόνι να πέφτει έξω στη Στοκχόλμη.