At The Drive-In

Επιστροφή δεκαεφτά χρόνια μετά. Μετά τον δίσκο "Relationship Οf Command", ο οποίος είχε καθορίσει το μοντέρνο και αρκετά συναισθηματικό hardcore της εποχής του. Μαζί με τους Fugazi οι At The Drive-In είχαν ουσιαστικά ορίσει το δεύτερο κύμα του post-hardcore, δανειζόμενοι ιδέες και συναισθηματισμούς από post-punk, funk και jazz μουσικές. Δεύτερο κύμα εννοώ, αυτό που δεν ήταν τόσο κοντά στην καφρίλα των πρώτων συγκροτημάτων του είδους, όπως και δεν έφτασε ποτέ τις emo κραυγές των μεταμοντέρνων και ακολουθητών.

Το εντυπωσιακό (αλλά και άβολο), μετά από τόσα χρόνια είναι ότι ακούγονται αρκετά ίδιοι με τότε. Το παρατήρησα και στην επιστροφή των Slowdive φέτος και είναι το μόνο ευχάριστο στοιχείο εδώ, καθώς με πείθει ότι δεν γίνονται όλα για τα λεφτά, αλλά για μια επιθυμία και μια πραγματική ανάγκη που χρόνια προσπαθούσε να βγει. Το άσχημο-δύσκολο είναι ότι όπως οι Refused, αποφάσισαν να επιστρέψουν μετά από δεκαεφτά χρόνια (και αυτοί) και μετά από μια κυκλοφορία (επίσης) άπιαστη που όρισε το είδος ("The Shape Of Punk To Come"). Δύσκολο να προσπαθείς να ξεπεράσεις ένα ορόσημο, ένα αξεπέραστο διαμάντι. Σχεδόν αδύνατο. Όπως, προσωπικά πιστεύω, όπως απέτυχαν οι Σουηδοί, έτσι κάπου και κάπως το χάνουν και οι Τεξανοί. Ο δίσκοι τους δεν μπορούν να πλησιάσουν καν τις ιδέες που είχαν στα νιάτα τους και ακούγονται πολύ, μα πάρα πολύ, άχαροι και άχρωμοι.

Οι ATDI δεν μπορούν να γίνουν πάλι είκοσι χρονών. Δεν θα είναι ποτέ ξανά αγανακτισμένα και υπερβολικά αλητήρια παιδιά. Έδωσαν πολλά στους The Mars Volta, από ενέργεια, έμπνευση και πώρωση (και καλά έκαναν). Δείχνουν ότι μπορούν να το στηρίξουν μουσικά και τεχνικά και δείχνουν να μπορούν να συνεχίσουν αυτό που κάνουν για πολλά χρόνια ακόμα, αλλά πέρα από υποσχέσεις πάσχουν στην ουσία, στην όρεξη και στην αυθεντικότητα πλέον. Κομμάτια όπως τα "Continuum" και "Holztclaw" είναι φανταστικά. Δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από το παρελθόν. Δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα γενικά. Το "Governed By Contagions" επίσης δείχνει ότι μετά από τόσα χρόνια, έχουν και μια μικρή αναλαμπή εξέλιξης ακόμα. Άντε να στριμώξω στα καλά τους και το "Torrentially Cutshaw", γιατί κατέχει κάτι ρομαντικό. Μέχρι εκεί όμως. Σχεδόν κανένα άλλο κομμάτι δεν μπορεί να ξεπεράσει το μέτριο, άντε και το καλό. Δεν υπάρχει τίποτα τέλειο, απίστευτο, εξαιρετικό, αδιανόητο ή έστω πολύ καλό... Όλα μοιάζουν σαν να αντιγράφουν το ίδιο τους το παρελθόν, τον ίδιο (νεότερο) τους τον εαυτό, χωρίς επιτυχία.

Ο δίσκος θα αρέσει στους οπαδούς. Μόνο και μόνο γιατί διατηρεί τις ίδιες σταθερές με τότε. Γιατί ακόμα και μέσα από τη μετριότητα, μπορεί το γαμημένο να βγάλει ένα συναίσθημα που σε πάει πίσω και σε συγκινεί. Άκου το "Ghost-Tape No.9" και θα καταλάβεις. Προσπάθησε να κρατήσεις ό,τι καλό έχει να σου δώσει και απολαύστε τις λίγες, αλλά όμορφες στιγμές που κρύβει.