Assassin

Στη Γερμανία της δεκαετίας του '80 πολλές ήταν οι μπάντες που είχαν την ατυχία να επισκιαστούν από την αγία τριάδα του thrash της χώρας τους. Ονόματα σαν τους Tankard, Holy Moses, Iron Angel, Paradox, Living Death και πολλούς άλλους ουδέποτε κατάφεραν να φτάσουν σε αναγνώριση τους πετυχημένους συμπατριώτες τους, παρότι ξεκίνησαν ως πολλά υποσχόμενοι.

Πέραν των παραπάνω, άξιοι αναφοράς ήταν και οι Assassin από το Düsseldorf, οι οποίοι είχαν κάνει ένα πολύ καλό ξεκίνημα με το "The Upcoming Terror" και -κυρίως- το "Interstellar Experience", δίσκους που συνδύαζαν το πρωτόλειο thrash / speed των Sodom με τις ταχύτητες των Slayer, έχοντας μία ανεπτυγμένη αίσθηση (χοντροκομμένου) χιούμορ, αλλά και αρκετές punk και hardcore επιρροές που τους διαφοροποιούσαν από πολλούς άλλους. Το 1988 το συγκρότημα πραγματοποιούσε την πρώτη του επίσημη περιοδεία ως support στους Death Angel, όμως λίγο καιρό μετά, και ενώ οι Assassin ετοίμαζαν το τρίτο τους άλμπουμ, ολόκληρος ο εξοπλισμός τους κλάπηκε. Το γεγονός αυτό έμελλε να αποβεί καθοριστικό, αφού η μπάντα δεν είχε την δυνατότητα να τον αντικαταστήσει, πράγμα που οδήγησε στην αναγκαστική διάλυσή της έναν χρόνο αργότερα.

Η επάνοδός τους έγινε το 2005, όταν και κυκλοφόρησαν το ανεκδιήγητο "The Club". Οι thrash ρίζες της μπάντας είχαν σχεδόν εξαφανιστεί, αφήνοντας χώρο στο hardcore στοιχείο να εξαπλωθεί απροκάλυπτα. Έχοντας στραφεί προς μία κατεύθυνση που δεν τους πήγαινε, ο δίσκος ξεχάστηκε γρήγορα. Και έτσι φτάνουμε στο 2011...

...και στην πραγματική επιστροφή των Assassin με το "Breaking The Silence". Εδώ η μπάντα καταφέρνει ως δια μαγείας να επαναφέρει ατόφιο τον ήχο της, συνεχίζοντας ουσιαστικά από εκεί που σταμάτησε με το "Interstellar Experience". Από τα δύσοσμα φωνητικά του Robert Gonnella μέχρι την υπέροχα σκατένια παραγωγή του Harris Johns, οι Γερμανοί επέστρεψαν ολοκληρωτικά. Το ομώνυμο πρώτο κομμάτι είναι αρκετό για να σβήσει δια παντός το "The Club", αφού τα λιγοστά hardcore υπολείμματα δεν επηρεάζουν αρνητικά το δίσκο, αλλά αντιθέτως προσφέρουν την απαραίτητη ποικιλία. "Judas", "Destroy The State", "Killed Or Be Killed" και "Strike Back" εδραιώνουν το comeback, συγκροτώντας ένα απρόσμενα δυνατό άλμπουμ.

Το ταξίδι πίσω στον χρόνο, βέβαια, έφερε μαζί του και τα όποια μειονεκτήματα είχε το συγκρότημα και τότε. Το ευκολομνημόνευτο στοιχείο δεν ήταν ποτέ το φόρτε τους, με τα σημεία που μένουν στο μυαλό απαιτώντας επαναλαμβανόμενες ακροάσεις να είναι ελάχιστα. Η αγριοφωνάρα του Gonnella ανέκαθεν υπαγόταν σε μία «hate it or just dislike it» κατάσταση, κάτι που εξακολουθεί να συμβαίνει και στο "Breaking The Silence". Ωστόσο, αυτά δεν αναιρούν τη συνολική θετικότατη εντύπωση που αφήνει ο δίσκος, απλά υπάρχουν για να οριοθετούν τις αποστάσεις που μπορούν να καλύψουν οι Assassin του 2011. Συνολικά, λαμβάνοντας υπόψη και τη μακροχρόνια αποχή τους από τη δισκογραφία, δε μπορεί παρά να τους αναγνωριστεί το διόλου ευκαταφρόνητο επίτευγμα της ολικής επαναφοράς του ήχου τους. Go! Fight! Kill!