Artical

Ξεκινώντας λίγο «ανάποδα» αυτήν την παρουσίαση, δεν μπορώ να μην αναφερθώ στην παράδοξη προοπτική προώθησης που ακολουθούν οι Artical, η οποία μοιάζει να βασίζεται αποκλειστικά στην ποιότητα του υλικού τους, «αδιαφορώντας» για επιπλέον τρόπους προβολής αυτού. Δεν μπορώ να ερμηνεύσω διαφορετικά το γεγονός πως είναι από τις λίγες μπάντες αυτού του επιπέδου, που αντικειμενικά επενδύουν οικονομικά στη μουσική τους (εξ ου και η παρουσία του Mark Boals σε δεύτερο σερί δίσκο τους), αλλά παραμένουν κάτω από τα ραντάρ ακόμη και των ρεκτών του είδους τους. Συγχρόνως με το - κατ’εμέ μάλλον μέτριο και σχεδόν αποθαρρυντικό - εξώφυλλο του άλμπουμ, είναι εκείνες οι δύο παράμετροι που αδικούν κατάφορα την προσπάθεια τους, η οποία για ακόμη μια φορά είναι αξιοσημείωτη.

Με ένα συνθετικό υπόβαθρο που θέλει τους Stratovarius, τον Yngwie Malmsteen και τους Symphony X πρωταγωνιστές και καταλήγει να υπηρετεί πιστά το νεοκλασικό power metal, οι Artical έχουν το πλεονέκτημα να συνεργάζονται με μια σπουδαία φωνή, η οποία αποδεδειγμένα είναι ιδανική στο να ντύνει μουσικές αυτού του ύφους. Ο Boals ακούγεται αειθαλής, με το μέταλλο της φωνής του να προκαλεί ακόμη ανατριχίλες και να φαντάζει ως ένας παράγοντας που θα κάνει ακόμη πιο ελκυστικό ένα άλμπουμ που βασίζεται στις βασικές αρχές του ιδιώματος του - μα τις υλοποιεί κατά γράμμα και με την απαραίτητη δόση φινέτσας που χρειάζεται.

Οι κιθάρες του Dimareli χρωστούν την ύπαρξη τους στον τεράστιο Timo Tolkki και τα όσα έκαναν τους Stratovarius του ένα κυρίαρχο ευρωπαϊκό σχήμα, τα πλήκτρα του Άγγελου Γερογιάννη αιωρούνται δαντελωτά κι αιθέρια, φέρνοντας στο νου τόσο τον Michael Pinellla όσο και τον Jens Johansson, με τη μελωδία να κυριαρχεί και την ατμόσφαιρα να παραπέμπει στα ένδοξα για το είδος '90s. Στην ομότιτλη σύνθεση του άλμπουμ μπορούμε να ανακαλέσουμε ακόμη και τους Symfonia (πέραν του προφανούς "Millennium" συνειρμού), εκείνο το βραχύβιο project των Tolkki και Andre Matos και το δικό τους "Forevermore", σε ένα συναπάντημα αυτού και του "Visions" (με το refrain του "Promises" των Avalon), ενώ το συνολικό fan service για όλους εμάς τους οπαδούς του Φινλανδού βιρτουόζου είναι σχεδόν συγκινητικό μέχρι και το τέλος του καταληκτικού "Promised Land" (το οποίο θυμίζει το αγαπημένο "Night Time Eclipse").

Προφανώς, σε τέτοιες περιπτώσεις τα θέματα προσωπικότητας είναι δεδομένο πως υφίστανται στο βαθμό που όλοι μας καταλαβαίνουμε, αλλά, για να είμαι ειλικρινής, ελάχιστα επηρεάζουν το τελικό αποτέλεσμα. Σύμφωνοι, αντικειμενικά οι Artical έχουν επιλέξει ένα μονοπάτι αντίστοιχο των Majestica, των Northtale ή ακόμη και των Black Fate αν θέλετε, κοινώς την εστίαση σε μια επιρροή τους όσο πιστότερα είναι εντός των ορίων της προσωπικής δημιουργίας. Στην προκειμένη, προσωπικά δεν με απασχολεί ιδιαίτερα το γεγονός ότι μια αθηναϊκή μπάντα καταφέρνει να αποδώσει τόσο ικανοποιητικά στα χωράφια που ούτε η ίδια τους η επιρροή (είτε μιλάμε για τον Tollki, είτε για τον Malmsteen) δεν καταφέρνει - δυστυχώς - με συνέπεια πλέον. Αντιθέτως, θεωρώ παράσημο για τους Artical ότι μπόρεσαν να διατηρήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον μου και να φερθούν με τον πρέποντα σεβασμό σε μια πρώτη ύλη που ναι μεν δεν τους ανήκει, αλλά τους ενέπνευσε να δημιουργήσουν κάτι προσωπικό και συναισθηματικά ακέραιο.

Bandcamp