Arctic Monkeys

Θα ξεκινήσω παράδοξα, έτοιμη να δεχθώ λεκτικά και μη σφυροκοπήματα από κάθε ορκισμένο fanboy των Arctic Monkeys. H παρακάτω θεματολογία που αφορά το “Humbug” είναι πάρα πολύ απλή: Ό,τι ξέρατε για τους Arctic Monkeys, ξεχάστε το! Κάνουν μία νέα αρχή. Τόσο διαφορετική με ότι προηγούμενο είχαν παρουσιάσει κατά το παρελθόν, που θα κάνει όλους εμάς να αναρωτηθούμε για ακόμα μια φορά: “Who The Fuck Are Arctic Monkeys ?”.

Γνωρίζω και υποστηρίζω εν μέρει την γνώμη όλων σας, εκεί έξω, που αναζητάτε τους παλιούς Monkeys, με τα post-punk ακούσματα και την άγρια, σχεδόν σαρωτική διάθεση των πιτσιρικάδων από το Sheffield. Σαρωτική, σαν τον τρόπο που «επιτέθηκαν» στην μουσική βιομηχανία μέσω internet και έγιναν γνωστοί χωρίς να περάσουν από τα φίλτρα των τετριμμένων διαδικασιών προώθησης και marketing. Παρ' όλα αυτά κατάφεραν να είναι μία από τις πιο δημοφιλείς μπάντες και οι μουσικοκριτικοί παγκοσμίως να πίνουν νερό στο όνομά τους. Μετά από δύο τόσο επιτυχημένες δισκογραφικές δουλειές, όλοι περίμεναν ότι τα πιτσιρίκια θα συνέχιζαν στον ίδιο τρελό ρυθμό του “Brainstorm” ή του “Bet You Look Good On The Dance Floor”. Και γιατί όχι; Τόσα χρόνια μόνο σε κάλο τους έβγαινε.

Τελικά ήρθε η στιγμή της πρώτης ακρόασης του “Humbug” και το πρώτο πράγμα που περνάει από το μυαλό μου είναι: «Αυτό σίγουρα δεν είναι Arctic Monkeys !». Η φωνή του Alex Turner ακούγεται στιβαρή και σταθερή και κυρίως, δεν «εξαπολύει» τον χαρακτηριστικό χείμαρρο στίχων ανά δευτερόλεπτο. Για να μην παρεξηγηθώ, πότε δεν με χάλασε ηχητικά ή μουσικά αυτό, απλά όταν έχουν συνηθίσει τα αυτιά μας σε κάποια πράγματα και τα θεωρούμε δεδομένα είναι δύσκολο να πιστέψουμε την εκ βάθρων αλλαγή τους. Για εισαγωγή σε αυτήν την αλλαγή «αναφοράς», όπως πολλοί θα έλεγαν, o Turner και η παρέα του επέλεξαν το “My Propeller”. Αρκετά σαγηνευτικό είναι το λάγνο «αναγκαίο κακό» που περιγράφει στους στίχους του και μας βάζει στο κλίμα για το τι πρόκειται να επακολουθήσει. Η συμμετοχή του πολυπράγμονα Josh Homme των Queens of The Stone Age στην παραγωγή, έχει αρχίσει να βάζει τον ακροατή στην ίδια ατμόσφαιρα που προφανώς μπήκαν και οι Arctic Monkeys, όταν ξεκίνησαν εκείνο το περίεργο ταξίδι για να ηχογραφήσουν στο στούντιο Rancho De La Luna του πρώτου, κάπου στην Καλιφόρνια. Σίγουρα κάτι περίεργο πρέπει να συνέβη εκεί. Το κομμάτι που ακολουθεί, το “Crying Lighting” είναι σαν οι δημιουργοί του να έχουν φτιάξει μία μουσική γέφυρα για τον ακροατή και να τον καλούν να αφήσει πίσω του την π.Η. (προ Humbug) μουσική εποχή και να περάσει στη νέα. Η περιοδικότητα των στίχων θυμίζουν τον παλιό τους εαυτό, αλλά το αργό μουσικό ύφος και το παραπονεμένο echo της κιθάρας δείχνει ότι όλα έχουν αλλάξει. Ακόμα και η ερμηνεία του Turner μού έδωσε την εντύπωση ότι είναι πιο λυρική και πιο θεατρική. Θεατρική με την έννοια, ότι νιώθει πραγματικά αυτά που έχει γράψει και πλέον έχει την ωριμότητα και την εμπειρία να τα ερμηνεύσει αναλόγως. Το ίδιο γίνεται αντιληπτό και στα “Dangerous Animals” και “Potion Approaching” που δημιουργούν μια αρκετά sexy ατμόσφαιρα, με τις όλες εξομολογήσεις του Turner. Μπορεί και να υπερβάλλω λίγο γιατί ο συλλαβισμός του D-A-N-G-E-R-O-U-S A-N-I-M-A-L-S εύκολα μπορεί να την χαλάσει και να σας γυρίσει πίσω στα σχολικά σας χρόνια.

Μια επίσης αξιοσημείωτη στιγμή του “Humbug”, αποτελεί και το “Pretty Visitors”, του οποίου το synth της εισαγωγής ελάχιστα προμηνύει γι’ αυτά που πρόκειται να επακολουθήσουν. Πέρα από τις πολύ έξυπνες εικόνες που δημιουργεί στιχουργικά, πιστεύω ότι με τον τρόπο τους οι Arctic Monkeys, προσπαθούν να επικοινωνήσουν με τους φανατικούς θαυμαστές τους και να δείξουν ότι ακόμα μπορούν να είναι οι Monkeys του «ένδοξου» παρελθόντος, αλλά σχεδόν φωνάζουν ότι θέλουν να προχωρήσουν τον ήχο τους ένα βήμα παρακάτω.

Η ακρόαση του “Humbug” σίγουρα αρχικά δημιουργεί απορίες, ίσως και έκπληξη, ειδικά σε αυτούς που έχουν συνδυάσει τους Arctic Monkeys με ένα συγκεκριμένο μουσικό ύφος. Όποιος καταφέρει και ξεπεράσει αυτόν το σκόπελο, σίγουρα το άλμπουμ θα γίνει ένα από τα αγαπημένα του για την φετινή χρονιά και πιστεύω το αξίζει.