Arch Enemy

Covered In Blood

Century Media (2019)
Από τον Σπύρο Κούκα, 04/02/2019
Ένα προϊόν έτοιμο προς ταχεία κατανάλωση από τους πολυπληθείς οπαδούς μιας μπάντας/επιχείρησης
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Σε μια κυκλοφορία που θα απασχολήσει αρκετούς, ενώ ιδανικά δεν θα έπρεπε να απασχολήσει σχεδόν κανέναν, οι Arch Enemy αποφάσισαν να συλλέξουν όλες τις διασκευές που έχουν πραγματοποιήσει κατά καιρούς και να τις κυκλοφορήσουν υπό τον μεγαλεπήβολο κι εύγλωττο τίτλο "Covered In Blood".

Με τραγούδια-επιλογές που καλύπτουν το σύνολο της καριέρας τους και παρουσιάζουν τις φωνητικές αρετές και των τριών τραγουδιστών που έχουν περάσει κατά καιρούς από τις τάξεις τους, οι Σουηδοί αποτίουν το δικό τους φόρο τιμής σε καλλιτέχνες που τους έπηρέασαν και τους έκαναν, με τον τρόπο τους, αυτό που είναι σήμερα.

Με επιλογές που ποικίλουν κι εκτείνονται από τον Mike Oldfield, τους Europe και τους Scorpions, μέχρι τους Shitlickers, τους Charged GBH και τους Discharge, η «βασική» μπάντα του Michael Amott δεν παραλείπει να αναφερθεί και στο παρελθόν του αρχηγού της με τη διασκευή στο "Incarnated Solvent Abuse" των Carcass, αλλά ούτε ξεχνά τις πιο κλασικομεταλλικές της ρίζες (με διασκευές επίσης σε Iron Maiden, Manowar, Judas Priest και Queensryche, μεταξύ άλλων).

Το εκτελεστικό επίπεδο δεδομένα δεν χωράει σχολιασμού, η παραγωγή είναι εκείνη που μας έχει συνηθίσει η μπάντα και στις υπόλοιπες δουλειές της και τα πάντα κυλάνε κατά τα οικεία Arch Enemy πρότυπα, καθώς η μπάντα καταφέρνει να δημιουργήσει ένα ομοιογενές αποτέλεσμα με υψηλές τις όποιες τεχνικές προδιαγραφές.

Το θέμα είναι το εξής. Προσωπικά, δεν ένιωσα το παραμικρό ενδιαφέρον, τον ελάχιστο λόγο που αυτή η κυκλοφορία θα μου έδινε μια αφορμή να ασχοληθώ ξανά μαζί της, έστω και τμηματικά, και στο μέλλον. Τα πάντα μέσα σε αυτή μου μοιάζουν αποστειρωμένα, κλινικά, σχεδόν βιομηχανικά φτιαγμένα˙ ουσιαστικά παρουσιάζοντας ένα προϊόν έτοιμο προς ταχεία κατανάλωση από τους πολυπληθείς οπαδούς ενός σχήματος που όλο και περισσότερο ομοιάζει με μια καλοστημένη επιχείρηση καθώς περνούν τα χρόνια.

Οι διασκευές καταφέρνουν και περνούν (αν όχι όλες, οι περισσότερες) αδιάφορα, όντας συνολικά ανάξιες οποιουδήποτε καλλιτεχνικού λόγου και καταφέρνοντας το ασύλληπτο˙ να ακούγονται μεταξύ τους σχεδόν όμοιες, στερώντας από τις πρωτότυπες συνθέσεις τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που έκαναν κι εκείνες και τις μπάντες που τις δημιούργησαν μοναδικές και «λοβοτομώντας» τες σε άψυχα κομμάτια τάχα μου μελωδικού και δήθεν death metal.

Καλώς ή κακώς, οι Arch Enemy τα τελευταία πολλά χρόνια αποτελούν την επιτομή της επαγγελματικής μπάντας, εκείνου του σχήματος που ενώ αποτελείται από κορυφαίους μουσικούς που έχουν αποδείξει ότι μπορούν να προσφέρουν πολλά περισσότερα σε δημιουργικό επίπεδο, αρκούνται στο να ικανοποιούν τις ανάγκες της αγοράς και, κατ’ επέκταση, εκείνες των τραπεζικών τους λογαριασμών. Κι αν για τα στούντιο άλμπουμ της μπάντας υπάρχει κάποια δικαιολογία καλλιτεχνικού υπόβαθρου προς λαϊκή κατανάλωση, για κυκλοφορίες όπως η εν λόγω συλλογή, δεν μπορεί να υπάρξει καμία, καθώς οι προθέσεις της είναι ξεκάθαρα προσανατολισμένες στο όποιο επιπλέον, άκοπο κέρδος.

 

  • SHARE
  • TWEET