Alkaline Trio

Πονάει η αγάπη, μάτια μου, πονάει λέει το άσμα, και πιο καλά, αυτή τη φορά, φαίνεται να το ξέρει ο Matt Skiba, ημι-frontman των Alkaline Trio, που το πρόσφατο διαζύγιό του στάθηκε ως αφορμή και έμπνευση για την σκοτεινή θεματολογία του έβδομου δίσκου τους, "This Addiction".

Όποιος έχει ασχοληθεί λιγάκι με το back catalogue των Alkaline Trio γνωρίζει πως, πάνω κάτω, πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα punk rock σχήματα που βγήκαν μέσα στη δεκαετία του ενενήντα, με αρκετά μεγάλη αναγνώριση στον χώρο, και με διόλου ευκαταφρόνητες κυκλοφορίες. Κύρια χαρακτηριστικά τους είναι κομμάτια δουλεμένα με γρήγορα, power-chord based, ριφ, τα όποια όμως συνήθως είχαν ένα πιο ανεβαστικό και χαλαρό τόνο, πράγμα που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την καινούργια τους δουλειά.
Έχοντας φύγει από την παλιά τους εταιρεία, και ιδρύοντας μία δικιά τους, κάτω από την φτερούγα της Epitaph, το τρίο από το Σικάγο προσπάθησε να κάνει μία νέα αρχή, γυρνώντας πίσω στις ρίζες του (huh;), πράγμα που, έτσι όπως ακούω τον δίσκο, δεν τους βγήκε.

Το εναρκτήριο και ομώνυμο κομμάτι, "This Addiction", μάλλον αποτελεί το καλύτερο σημείο του δίσκου, άρα και σωστή επιλογή για το πρώτο single που, συν τοις άλλοις, συνοδεύεται από ένα χαριτωμένο βίντεο κλιπ (εδώ), ελαφρώς επηρεασμένο βέβαια από διαφήμιση γνωστού αναψυκτικού. Κομμάτια όπως το "Eating Me Alive" και το "Dead On The Floor", ενώ μουσικά κυμαίνονται στον χαρακτηριστικό τους ήχο, στιχουργικά μπήκαν σε αρκετά πιο σκοτεινά μονοπάτια. Το καλύτερο παράδειγμα αυτού, είναι το "American Scream", που αφηγείται την ιστορία ενός στρατιώτη που γύρισε από τον πόλεμο, και αυτοκτόνησε πάνω στον τάφο της μητέρας του, θεματολογία που, όπως και να το κάνουμε, είναι κάπως μακάβρια. Πέραν τούτου το σημείο στο οποίο υπερτερούν οι Alkaline Trio είναι το γεγονός πως ο μπασίστας, Dan Adriano, συμμετέχει και αυτός στα φωνητικά, δίνοντας μια ενδιαφέρουσα αλλαγή στον ήχο καθώς κυλάει ο δίσκος, αποφεύγοντας να κουράζει στο σύνολό του.

Σε γενικές γραμμές πρόκειται για έναν δίσκο, σχεδόν τυπικό για τη μπάντα. Είναι εμφανές πως πλέον, έχουν ωριμάσει, και είναι αρκετά δύσκολο, έως και αδύνατον, να ξαναγυρίσουν πίσω στις αρχικές τους δουλειές, πράγμα που, κατά την ταπεινή μου αποψάρα, δεν θα έπρεπε να είναι και επιθυμητό. Ο δίσκος, ναι, ακολουθεί την σταθερή πορεία των τελευταίων κυκλοφοριών της μπάντας, αλλά τι να κάνομεν; Μας έχουν δείξει και καλύτερα.