A Mountain Of One

Πόσο πιθανό είναι για ένα συγκρότημα να ονομάσει το ντεμπούτο του "Collected Works"; Σίγουρα όχι πολύ, αλλά στην περίπτωση των AMO1 πιο ταιριαστός τίτλος δύσκολα θα μπορούσε να υιοθετηθεί. Γιατί κατά αντιστοιχία με τους περίφημους, αλλά και εγκλωβισμένους στο underground, The Beta Band, το πρώτο τους άλμπουμ πρόκειται για τη συλλογή των δύο ep (+ δύο bonus συνθέσεων) που έχουν ηχογραφήσει μέχρι τώρα και τους χάρισαν μεγάλη κριτική αναγνώριση, αν και κάπως περιορισμένη εμπορική απήχηση. Άλλη μία ομοιότητα με τους Beta Band δηλαδή και ακόμα δεν έχουμε ξεκινήσει να συζητάμε για τις κοινές μουσικές τους κατευθύνσεις.

Οι ΑΜΟ1 χαρακτηρίζονται progressive rock, αλλά ο όρος είναι αρκετά ευρύς για να δώσει σαφέστερη εικόνα του τι θα αντιμετωπίσει ο ακροατής σε 70 λεπτά ηχητικής πανδαισίας. Η προέλευση του κορμού του συγκροτήματος από την techno σκηνή (!) εξασφαλίζει μία ελαφρά κλίση προς τα πλήκτρα και το programming, αλλά τα περάσματα του βιολιού και της κιθάρας, όπου υπάρχουν, είναι μελετημένα και καλοεκτελεσμένα. Η φιλοσοφία του δίσκου «φωνάζει» instrumental, αν και δεν είναι λίγα τα τραγούδια με τα γυναικεία και τα αντρικά φωνητικά να προσθέτουν στη χαλαρή ατμόσφαιρα του.

Ο Mike Oldfield ούτως ή άλλως δεν είχε μεγάλη απόσταση να διανύσει για να συναντήσει τον Jean Michel Jarre, αλλά εδώ φαίνεται να κάνει τα τελευταία κρίσιμα βήματα. Οι Talk Talk εποχής "Spirit Of Eden" συνομιλούν με τους Enigma και τους Ozric Tentacles και από κοινού τοποθετούν ορισμένες ηχητικές πινελιές στο τελικό αποτέλεσμα. Ο Carlos Santana θα δηλώσει πνευματικά παρών σε ουκ ολίγα κιθαριστικά σημεία, δένοντας άψογα με ανατολίτικες επιρροές. Μέσα σε αυτό το πλέγμα δεν μπορεί να κρυφτεί και η εξαιρετική ικανότητα συγγραφής pop/rock διαμαντιών, μελωδικών και ατμοσφαιρικών, που δε διστάζουν να κοιτάξουν την chill out/lounge μουσική κατάματα και να μη χαμηλώσουν πρώτοι το βλέμμα.

Προσοχή! Δεν έχουμε να κάνουμε με μία περίπτωση elevator music (μουσική για ασανσέρ - πόσο εύστοχος όρος!). Το δημιούργημα των ΑΜΟ1 σε κερδίζει λεπτό με το λεπτό και σε βυθίζει σε έναν fractal κόσμο, απαιτώντας και κερδίζοντας την αφοσίωσή σου. Από το εξαιρετικό artwork που περιλαμβάνει απόσπασμα Ορθόδοξης Βυζαντινής εικονογραφίας, μέχρι την τελευταία νότα του πιάνου στο κλείσιμο του "Brown Piano", ο δίσκος αποπνέει καλαισθησία και έμπνευση. Είναι κυκλοφορία του 2007 και έφτασε καθυστερημένα στη χώρα μας, ας μην φτάσει καθυστερημένα και στα αυτιά σας.

Υ.Γ. Είμαι πολύ περήφανος που ολοκλήρωσα αυτό το review χωρίς να αναφέρω τους Pink Floyd (ουπς!).