Εφτά σε παίρνει αριστερά...

O αγαπημένος μου Έλληνας ποιητής είναι ο Νίκος Καββαδίας. Ο αγαπημένος μου Έλληνας συνθέτης είναι ο Θάνος Μικρούτσικος και ο αγαπημένος μου Έλληνας τραγουδιστής είναι ο Γιάννης Κούτρας. Ελπίζω να καταλαβαίνετε ποιόν ελληνικό δίσκο θα έπαιρνα μαζί μου στο ερημονήσι...

Στην παράσταση «Ταξίδι στον Σταυρό του Νότου» δεν υπάρχει Κούτρας. Τα εμβληματικά τραγούδια του Μικρούτσικου ερμηνεύουν δύο εξαίσιοι τραγουδιστές, ο Κώστας Θωμαΐδης και η νεώτερη Ρίτα Αντωνοπούλου, μαζί με τον ίδιο τον «εφτά σε παίρνει αριστερά» συνθέτη.

Από μόνο του αυτό, σε συνδυασμό με την άκαπνη και σεβάσμια προς το έργο και τους δημιουργούς ατμόσφαιρα, θα έφτανε για να αποζημιώσει τον θεατή στο «Μπάντμιντον». Είναι, όμως, μόνο η μισή αλήθεια.

Η άλλη μισή φέρει την υπογραφή του σκηνοθέτη Θέμη Μουμουλίδη (καταξιωμένου για το "Μαουτχάουζεν" και για το "Ποιος Τη Ζωή Μου") και τη σφραγίδα ενός θιάσου στελεχωμένου με τον εκλεκτισμό που απαιτεί η περίσταση.

Ο Στέλιος Μάινας κληρονόμησε από τον συγχωρεμένο Μηνά Χατζησάββα τον ρόλο του ίδιου του Καββαδία. Ο Σταύρος Ζαλμάς είναι ο ευθυτενής πλοίαρχος, ο Ιωάννης Παπαζήσης ενσαρκώνει τους δαίμονες του ποιητή προσωποιημένους στη μορφή του Μποντλέρ, η Ελισάβετ Μουτάφη έχει στη δούλεψή της όλες τις Εσμεράλδες που γνώρισε στα ταξίδια του ο Καββαδίας.

Ο Μικρούτσικος υποδύεται αρχικά έναν πλανόδιο μουσικό και η Μαριάννα Πολυχρονίδη την κάτωχρη, πεσμένη σε μια σεζ λονγκ φυματική επιβάτιδα του «Ασπασία». Το έργο είναι ποτισμένο με θαλασσινή αύρα, με το άρωμα της γυναικός και με την αδιόρατη απειλή του θανάτου.

Και στην καρδιά του έχει ένα πολιτικό ποίημα που μοιάζει σαν να γράφτηκε χθες. Το λένε "Federico Garcia Lorca" και στήνει στο ίδιο απόσπασμα τους λεβέντες της Καισαριανής, τα θύματα των Σταυροφόρων, τις χήρες του Διστόμου και τον αθίγγανο ποιητή της Ανδαλουσίας. Στο πέρασμα των αιώνων, ο εχθρός είναι κοινός.

Εγώ που είμαι και λίγο παράξενος, ήθελα περισσότερο Καββαδία. Κι ας ακούγονται στην παράσταση σχεδόν όλα τα μελοποιημένα από τον Μικρούτσικο ποιήματά του.

Το λάθος του σεναρίου, εάν υπάρχει τέτοιο, είναι ότι παρουσιάζει τον Καββαδία σαν κανονικό άνθρωπο, σαν κοινό ναυτικό, σαν ναυάγιο των λιμανιών και της λαμαρίνας.

Ο Καββαδίας δεν μπορεί να ήταν ένας ναυτικός σαν όλους τους άλλους. Μελετούσε τους Γάλλους λογοτέχνες και στόλιζε την καμπίνα του με έργα ζωγράφων. Στα ποιήματά του δεν έγραφε για τις γυναίκες, αλλά για τη Γυναίκα.

Τη γεύση της θάλασσας δεν την ένιωθε αλμυρή, αλλά πικρή. Στην καρδιά και στο μυαλό του δεν είχε αεράκι, αλλά θύελλες και φουσκονεριά. Ήταν πολιτικοποιημένος, ανήσυχος και αιρετικός. Μιλούσε για ναυάγια, αλλά δεν ήταν ναυάγιο.

Είναι, όμως, καλή η παράσταση. Πραγματικά καλή. Να πάτε και να το πείτε και στους φίλους σας. Εχετε μπροστά σας 24 ημέρες, αν και υποψιάζομαι ότι θα δοθεί παράταση.

Να πάτε. Μην σας τρομάζει τ' άστρο του νοτιά. Δεν είναι φάλτσο η πορεία.