Orange Goblin, Sadhus "The Smoking Community" @ Eightball, 20/09/19

Ανέκαθεν έτρεφα ιδιαίτερη αδυναμία στους Orange Goblin. Τόση που προσπαθούσα απεγνωσμένα να παρακολουθήσω κάποια από τις πρώτες επισκέψεις τους στην Αθήνα πριν πολλά χρόνια. Δυστυχώς καμία από τις τότε προσπάθειές μου δεν στέφθηκε με επιτυχία. Από την άλλη πλευρά, ευτύχως εδώ και χρόνια οι Βρετανοί έχουν βάλει και τη Θεσσαλονίκη στο συναυλιακό τους πρόγραμμα δίνοντας την ευκαιρία στους βορειοελλαδίτες οπαδούς τους να τους απολαύσουν. Η εγγυημένη διασκέδαση που προσφέρουν οι Orange Goblin επέβαλε την παρουσία μας και αυτήν τη φορά στο οικείο, προς το κοινό και το συγκρότημα, Eightball.

Τη βραδιά άνοιξαν με τον πιο φασαριόζικο τρόπο οι Αθηναίοι Sadhus "The Smoking Community". Από τους καλύτερους και σημαντικότερους εκπροσώπους τους εγχώριου doom/sludge, τράβηξαν «με το έτσι θέλω» την προσοχή του κοινού. Με ένα από τα πιο έντονα λαρύγγια της χώρας και τα «λασπώδη» riff τους έστησαν βαριά και ασήκωτα θεμέλια για μια βραδιά που εξελισσόταν με τον πιο ενδιαφέροντα τρόπο.

Χωρίς περιττές καθυστερήσεις, χωρίς σταριλίκια, σεμνά και ταπεινά οι Orange Goblin ανέβηκαν στο stage του Eightball μέσα σε ένθερμες αντιδράσεις. Για την ιστορία, οφείλω να δηλώσω την προτίμησή μου στους παλιότερους δίσκους της μπάντας. Με άλλα λόγια, κατά την προσωπική μου γνώμη, όσο παλιότερα τόσο καλύτερα. Έτσι λοιπόν το εναρκτήριο "Scorpionica" μου έκατσε «κουτί». Κανένα παράπονο όμως από το εξαιρετικό "The Filty And The Few", ένα από τα καλύτερα κομμάτια του "Α Eulogy Of The Damned" το οποίο από πλευράς ποσότητας ήταν και ο πρωταγωνιστής της βραδιάς.

Θυμάμαι παλιότερα τις αχρείαστες διαφωνίες αν οι Orange Goblin είναι stoner rock ή heavy metal. Ότι και να λέμε δεν έχει σημασία αφού ο τεράστιος (από κάθε άποψη) Ben Ward μας προετοίμαζε για heavy metal party. Άλλωστε οι βασικές επιρροές της μπάντας ήταν πάντα οι Black Sabbath και οι Motorhead. Αυτή είναι και η μοναδική "political agenda" της μπάντας όπως δήλωσε αργότερα ο Ben.

Απο πλευράς ποσότητας το κοινό θα μπορούσε να είναι και μεγαλύτερο, αλλά ορισμένες απουσίες δικαιολογούνται διότι ο Σεπτέμβριος είναι παραφορτωμένος από συναυλίες και αναγκαστικά πρέπει να κάνουμε τις επιλογές μας. Καθώς σκεφτόμασταν τα παραπάνω, έσκασε το "Saruman's Wish" και τίποτα δεν είχε πλέον σημασία. Πάντως, έστω και από λίγο, οι Orange Goblin τίμησαν και τους εννιά δίσκους που έχουν κυκλοφορήσει και αυτός είναι άλλος ένας λόγος για να κερδίσουν τον σεβασμό μας. Φυσικά όλοι έχουμε συνθέσεις που θα επιθυμούσαμε να ακούσουμε αλλά δεν μπορείς να τα έχεις όλα στη ζωή. Some you win, some you lose.

Σημαντική η επιστροφή του drummer Chris Turner που ήρθε πιο ορεξάτος από ποτέ αφού δεν κατάφερε να ακολουθήσει την μπάντα στην αμερικανική της περιοδεία. Γεμάτοι ενέργεια και οι Joe Hoare και Martin Millard σε κιθάρα και μπάσο αντίστοιχα. Last but not least, στο κέντρο της σκηνής, ο frontman Ben Ward, ένας από τους πιο ευγενικούς και γλυκύτατους ανθρώπους που θα συναντήσεις στη rock/heavy metal σκηνή. Ένας αγαθός γίγαντας ο οποίος παραμένει μετά από τόσα χρόνια αφοσιωμένος σε αυτό που κάνει.

Μεταξύ άλλων οι Orange Goblin αφιέρωσαν ένα κομμάτι τους στον Larry Wallis, αρχικό κιθαρίστα των Motorhead, ο οποίος άφησε την τελευταία του πνοή πριν λίγες μέρες. O φόρος τιμής συνεχίστηκε με τη διασκευή τους στο "No Class" των ίδιων. Αφού αναφέρθηκαν ειρωνικά στον «θεσμό» του encore, παρέμειναν με τιμιότητα στη σκηνή για μερικά κομμάτια ακόμα κλείνοντας επιβλητικά με το "Red Tide Rising".

Άλλη μια εμφάνιση των Orange Goblin στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία αφού το συγκρότημα μετά από τόσα χρόνια μας κερδίζει με τη σεμνότητα, την ειλικρίνεια και την εργατικότητά του. Θα συγχωρούσαμε για τους παραπάνω λόγους οποιοδήποτε ατόπημα αλλά οι Βρετανοί έτσι και αλλιώς δεν έχουν προβεί σε κάποιο μέχρι σήμερα.

Φωτογραφίες: Γιάννης Βόλκας