Nick Mason's Saucerful Of Secrets @ Μονή Λαζαριστών, 03/06/22

Σχεδόν από τότε που ξεκίνησα να ακούω μουσική, τον Nick Mason τον είχα στο μυαλό μου σαν τον παλιό drummer των Pink Floyd, ο οποίος πλέον έχει εγκαταλείψει τη μουσική και ασχολείται με τα αγωνιστικά αυτοκίνητα. Όταν ξαφνικά πριν λίγα χρόνια έσκασε η είδηση ότι μάζεψε μουσικούς - μέσα στους οποίους μάλιστα ήταν και ο Guy Pratt – για να περιοδεύσει παίζοντας κομμάτια από την πρώιμη περίοδο των Pink Floyd, τα μάτια μου γούρλωσαν από ειλικρινή απορία όταν τη διάβασα για πρώτη φορά.

Με μια δεύτερη ανάγνωση, οι Nick Mason's Saucerful Of Secrets είναι ένα ειλικρινές εγχείρημα. Λογικά ο Mason απλώς ήθελε πολύ να το κάνει και δεν υπάκουσε σε κάποια υλική ανάγκη, αφού σίγουρα δεν έχει ανάγκη τα λεφτά. Το ότι η περιοδεία είναι απλωμένη σε πολλούς σταθμούς και περιορισμένη σε μικρά μέρη, είναι εξαιρετικά θετικό γιατί κάνει τον θεατή να βλέπει το θέαμα με περισσότερη οικειότητα. Με περίπου λίγο κάτω από ένα χιλιάρικο κόσμου να έχει συγκεντρωθεί στα καθίσματα της πολύ όμορφης αυλής της Μονής Λαζαριστών και υπό το φως ακόμα του ήλιου, οι μουσικοί εμφανίστηκαν ένας-ένας μπροστά μας.

Η εισαγωγή με το "One Of These Days" επέφερε τις πρώτες ιαχές, το "Arnold Layne" μας ξανάκανε νέους και στο "Fearless" είχαμε sing along ακόμα και στο μέρος "You'll Never Walk Alone". Ο Mason κατά τη διάρκεια του set έπιασε 2-3 φορές το μικρόφωνο και αναφέρθηκε με πολλή αγάπη και εκτίμηση στον Syd Barrett, ενώ την ίδια δουλειά έκανε για τον (πεθερό του) Rick Wright ο Guy Pratt. Το "Vegetable Man" είναι ένα ακυκλοφόρητο κομμάτι που δεν ολοκλήρωσε ποτέ ο Syd αλλά το έκαναν ετούτοι εδώ μισό αιώνα μετά. Το medley του "If" με το "Atom Heart Mother" μας έφτασε στο συγκινητικό "Remember The Day" που αφιέρωσαν στον Wright. Πλησιάζοντας στο τέλος του πρώτου set, το φιλόξενο σκοτάδι έχει πια πέσει σχεδόν παντού τριγύρω και τα projections απέκτησαν περισσότερη δυναμική.

Η εισαγωγή στο μυθικό "Set The Controls For The Heart Of The Sun" έγινε με τον Mason να μας λέει ότι έβλεπε για 30 χρόνια στις συναυλίες τους τον Roger Waters να χτυπάει το gong χωρίς να αφήνει τον ίδιο να το ακουμπήσει, αλλά πλέον είχε έρθει η δική του ώρα. Ο φωτισμός πάνω στη σκηνή πήρε ένα πυρόξανθο χρώμα που προσομοίαζε κάπως στη λάβα που ξερνάει ένα ηφαίστειο. Ο Mason χάϊδεψε, χτύπησε και μεταχειρίστηκε το gong έτσι ώστε να γεμίσει την ατμόσφαιρα με τα ηχητικά του κύματα, κάτι που στη μέση του κομματιού έκανε και ο Guy Pratt αφήνοντας προσωρινά το μπάσο του. Το κομμάτι αυτό ήταν ένα διαστημικό κλείσιμο που προκάλεσε και το πιο ζεστό χειροκρότημα ως τότε.

Στον χρόνο του διαλείμματος μεταξύ των δύο sets προσπαθούσα να χωνέψω αυτό που είχα δει για μια ώρα να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια και τα αυτιά μου. Ερωτήματα όπως το πόσο relevant μπορεί να είναι σήμερα η μουσική των Pink Floyd και ιδιαιτέρως αυτή της πρώτης τους περιόδου, το αν η μπάντα που έστησε ο Mason είναι κάτι περισσότερο από μια καλή cover band ή όχι, το πόσο καλά θα αποδίδει ένας ηλικιωμένος είχαν ήδη απαντηθεί. Η μπάντα ήταν αρτιότατη εκτελεστικά και η μουσική των Floyd άχρονη και χωρίς ηλικία. Τα δε φωνητικά ήταν αρκετά δουλεμένα και έδειχναν μια προσεγμένη προσέγγιση στα τραγούδια.

Όταν ξεκίνησε το δεύτερο set,  κόσμος είχε γίνει περισσότερος. Δυστυχώς στην πλατφόρμα πώλησης των εισιτηρίων, η ώρα έναρξης που αναγραφόταν δεν ήταν η σωστή και αυτό είχε ως αποτέλεσμα ορισμένοι να φτάσουν αργοπορημένοι και να χάσουν είτε μέρος είτε ακόμα και ολόκληρο το πρώτο set. Παραβλέποντας αυτό το δυσάρεστο, τα δυναμικά "Interstellar Overdrive" και "Astronomy Domine", συνεπικουρούμενα από αντίστοιχες προβολές στο πίσω μέρος της σκηνής, συνέχισαν το αστρικό ταξίδι που βιώναμε.

Το "The Nile Song" ήταν το πρώτο τραγούδι των Pink Floyd που αγάπησε ο Guy Pratt, ο οποίος μας ενημέρωσε ότι όλα τα παιδιά της ηλικίας του είχαν το "Relics" επειδή, λόγω πολιτικής της εταιρείας, είχε τη μισή τιμή από όλους τους υπόλοιπους δίσκους. Άλλη εντελώς κατάσταση, από μια άλλη εντελώς εποχή. Τα "Burning Bridges" και "Childhood's End" εκπροσώπησαν άξια το "Obscured By Clouds" και το "Lucifer Sam" μας πήγε πίσω στις πρώτες-πρώτες ψυχεδελικές μέρες.

Στην πρώτη νότα του "Echoes", δημιουργήθηκε ενθουσιασμός που οδηγήθηκε σε παροδικό παροξυσμό. Μετά από λίγο όμως, ως σεβαστικό κοινό που υπάρξαμε σύμφωνα και με τον ίδιο τον Mason, καταλαγιάσαμε για να απολαύσουμε αυτή την εμβληματική σουΐτα. Κάποια στιγμή σήκωσα τα μάτια μου στον ουρανό και είδα τα φώτα ενός αεροπλάνου να περνάνε ακριβώς από πάνω μας. Δεν κρύβω ότι μέσα στο μυαλό μου σκέφτηκα ότι είναι διαστημόπλοιο. Φαντάζομαι τι παραπάνω θα σκεφτόμουν με λίγη ψυχοτρόπα υποβοήθηση, που ήταν σίγουρα πιο κοινή την εποχή του "Meddle". Ευτυχώς που σε αυτό το leg της περιοδείας, ο Mason έχει προσθέσει το συγκεκριμένο κομμάτι στο setlist του, είτε καλύπτοντας κάποια δική του εσωτερική ανάγκη, είτε αφουγκραζόμενος το πόσο πολύ θα χαροποιούσε εμάς.

Εν μέσω ιαχών από όλους μας που είχαμε ήδη σηκωθεί από τις θέσεις μας και στεκόμασταν, στο encore ακούστηκε το αρχετυπικό φλοϋδικό single "See Emily Play", το ομότιτλο από το "A Saucerful of Secrets" και κλείσαμε όπως κλείνει το "The Piper At The Gates Of Dawn" – δηλαδή με το "Bike". Με μια υπόκλιση μπροστά μας, η πεντάδα αποχώρησε μέσα σε χειροκροτήματα ανθρώπων που είχαν όλοι περάσει καλά. Άλλος γιατί θυμήθηκε τα νιάτα του, άλλος γιατί απλώς διασκέδασε, άλλος γιατί βίωσε αυτό που εκτυλίχθηκε μπροστά του.

Γι' αυτό που είδαμε, χρωστάμε σίγουρα ένα «ευχαριστώ» στον Lee Harris, που εκτελούσε χρέη κιθαρίστα για το συγκρότημα έχοντας μάλιστα και καταπληκτική απόδοση. Ήταν αυτός που είχε την αρχική ιδέα και έπεισε τον Nick Mason να πραγματοποιήσει τη συγκεκριμένη περιοδεία. Ο Dom Beken στα πλήκτρα απέδωσε με πολλή μαεστρία τα μέρη του Rick Wright. Ο βετεράνος Guy Pratt από τεράστιος οπαδός των Pink Floyd, κατέληξε μέλος τους, ενώ παίζει ακόμα με το συγκρότημα του Gilmour. Ο πολύ καλοδιατηρημένος Gary Kemp αντεπεξήλθε με σοβαρότητα και στα κιθαριστικά και στα φωνητικά του καθήκοντα. Ο δε πρωταγωνιστής της βραδιάς λειτούργησε ως τοποτηρητής της ιστορίας των Pink Floyd και ήταν μια απολύτως συμπαθής και αποδεκτή φιγούρα. Ας μην ξεχνάμε ότι εκτός από δημιουργός της μουσικής, ο Mason είναι ο μόνος με παρουσία σε κάθε κυκλοφορία τους.

Σε κάποιο σημείο της συναυλίας, ο Gary Kemp είπε πως τόσο ο ίδιος, όσο και άλλοι ακροατές στα τέλη των ‘60s αγοράζανε τους δίσκους των Pink Floyd και ακούγοντάς τους πίστευαν ότι ήταν από τους καλύτερους δίσκους που έχουν ακούσει ποτέ. Ύστερα είπε πως σήμερα, πενήντα και βάλε χρόνια μετά, ξέρουν ότι είναι από τους καλύτερους δίσκους που έχουν ακούσει ποτέ. Όλοι το ξέρουμε.

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά