Dropkick Murphys, Slapshot @ Βελλίδειο Συνεδριακό Κέντρο, 10/02/17

Η βοστονέζικη αλητεία, σε συνδυασμό με το ιρλανδικό ταπεραμέντο, την punk και την καλή διάθεση, δημιούργησαν μια συναυλία-γιορτή, που δεν σου άφηνε περιθώρια να μην περάσεις καλά!

Από τους Γιάννη Βόλκα, Σεμέλη Τριτάκη, 13/02/2017 @ 11:54

«Είμαστε οι Slapshot και είμαστε μια hardcore μπάντα». Με αυτήν τη λιτή δήλωση και με περίσσια όρεξη οι Βοστονέζοι άνοιξαν τη βραδιά. Με μέτριο ήχο αλλά μπόλικη ενέργεια κατάφεραν να ξεσηκώσουν το κοινό κυρίως στις πρώτες σειρές, χωρίς όμως να προκαλέσουν καθολικό εντυπωσιασμό. Λογικό αν θεωρήσουμε ως δεδομένο ότι πλέον οι συναυλίες των Dropkick Murphys δεν απευθύνονται σε οπαδούς του hardcore κινήματος. Η περιοδεία αυτή τους δίνει μεν την ευκαιρία να παρουσιάσουν τη μουσική σε ένα ευρύτερο ακροατήριο αλλά κατά την προσωπική μου άποψη ένα μικρό «ιδρωμένο» venue θα τους ταίριαζε καλύτερα και θα έφερνε καλύτερα αποτελέσματα. Λίγο πριν το τέλος της σαρανταπεντάλεπτης εμφάνισής τους, το "Old Tyme Hardcore" περιέγραψε ιδανικά την τίμια προσπάθειά τους.

Dropkick Murphys

Γύρω στις 22.00, και με μια σχετικά σύντομη αναμονή, υπό τους ήχους του "If The Boys Are United", γίνεται η εκρηκτική είσοδος των «μούτρων» της υπόθεσης, των Αμερικάνων με το Ιρλανδικό ταπεραμέντο, των Dropkick Murphys. Το καλωσόρισμα ήταν ιδιαίτερα εγκάρδιο και από τις δύο πλευρές, και δεν θα μπορούσαμε να σκεφτούμε καλύτερο κομμάτι-δήλωση, για να σηματοδοτήσει την «εκκίνηση» του πανηγυριού στο κατάμεστο Βελλίδειο: Το "The Boys Are Back" τραγουδήθηκε, με εκείνη τη γνωστή-αγαπημένη «οπαδική χροιά», από κάθε αγόρι, μικρότερο ή μεγαλύτερο, και χορεύτηκε σε παρεΐστικα πηγαδάκια και χωρίς σταματημό, ανεξαιρέτως φύλου.

Dropkick Murphys

Το κλίμα συνέχισε να ζεσταίνει, κυριολεκτικά και μεταφορικά, καθώς οι ρυθμοί άρχισαν να ανεβαίνουν με το "The State Of Massachusetts", το φρεσκότατο "Rebels With A Cause" και το "Warrior’s Code", τα οποία έβγαλαν, πολλές φορές, αρκετούς έξω απ' τα ρούχα τους· μέχρι το πέρας του live αυτά αιωρήθηκαν στον χώρο με κάθε ευκαιρία. Κάπου εκεί μεταξύ του λαχανιάσματος και της μιας ανάσας, τα άτακτα παιδιά απ’ τη Βοστόνη, μας χαιρέτησαν και μας δήλωσαν πως ήταν η πρώτη τους φορά στην πόλη καθώς και την τιμή που είχαν να παίζουν μπροστά σε ένα τόσο όμορφο κοινό. Ακολούθησαν το "Sunday Hardcore Matinee" και το διασκευασμένο παραδοσιακό από τον νέο δίσκο "I Had A Hat" με το κέφι να παραμένει αμείωτο, και τις μπύρες πάντοτε να βρίσκονται υψωμένες. Η πραγματική, όμως, «σύνδεση» μεταξύ κοινού και μπάντας έγινε με το "Wild Rover", όπου τα παλαμάκια, στο γνωστό σημείο του κομματιού, ήρθαν από όλους τόσο φυσικά, λες και ήταν επί τούτου προβαρισμένα από πριν.

Dropkick Murphys

Η φοβερή ενέργεια και η φιλική ατμόσφαιρα ένωνε τον, πραγματικά πολύ, κόσμο σε μια τεράστια παρέα, είτε στα παλιά-αγαπημένα του κοινού, όπως το "Going Out In Style", το "Hang Em High", το "Barroom Hero", το "Out Of Our Heads" και το "Worker’s Song" αλλά και στα κομμάτια του φετινού "11 Short Stories Of Pain And Glory", τα οποία έχρηζαν της ίδιας θερμής απόλαυσής τους από το κοινό, όπως το ενθαρρυντικό "You’ll Never Walk Alone", το περήφανο "Paying My Way", αλλά και το αξεπέραστης ειρωνείας "First Class Loser". Φυσικά, ανάμεσα στα άλλα, επειδή live χωρίς Γιάννη προκοπή δεν κάνει, αλλά και επειδή και ο πιο σκληρός Γιάννης έχει ψυχή, τραγουδήθηκαν, χορεύτηκαν και αφιερώθηκαν, τηλεφωνικά και μη, τα "Johnny, I Hardly Knew Ya" και "Rose Tattoo", στα οποία επικράτησε πραγματικά πανδαιμόνιο. Με φόντο την πειρατική νεκροκεφαλή και το ιρλανδικό τριφύλλι, αλλά και με μουσική υπόκρουση πλέον το κοινό να φωνάζει "Let’s go Murphys", η μπάντα ξεχύθηκε και πάλι στη σκηνή με τον απαραίτητο τσαμπουκά, για να παίξει το λατρεμένο "I’m Shipping Up To Boston"· και τα σχόλια εδώ περισσεύουν. Και επειδή τα περί παρεΐστικης και πανηγυρικής ατμόσφαιρας δεν ήταν υπερβολές, με το που ακούστηκαν οι πρώτες νότες του "Kiss Me, I’m Shitfaced" οι πιο τολμηροί, χωρίς να το πολύ κουράσουν, συνόδευσαν την μπάντα επί σκηνής μέχρι το τέλος της συναυλίας, η οποία έκλεισε με το "Skinhead On The MBTA" και το αντί καληνύχτας "Until The Next Time".

Dropkick Murphys

Ανάμεσα στις γκάιντες, τους μπερέδες, τα old-school τατουάζ και τις μοϊκάνες, την ισορροπία ήρθαν να επιφέρουν και μερικά κομφετί, για μια πιο εντυπωσιακή έξοδο. Οι Dropkick Murphys ξεφάντωσαν «αγκαλιά» με το κοινό της Θεσσαλονίκης, και αποτελούν μια από αυτές τις μπάντες-θαύματα, τις οποίες ακόμη και αν δεν τις ακούς αξίζει να τις δεις· τουλάχιστον για αρχή!

  • SHARE
  • TWEET