Windhand, Stonenrow @ Six D.O.G.S., 09/04/14

Ακόμα δεν έχουμε ξεπεράσει καλά-καλά το σοκ της επίθεσης των Εξωγήινων Μαμούθ και πριν καν συμπληρώσουν δέκα μέρες έρχεται άλλη μια μπάντα πάνω στα ντουζένια και τις κάβλες της (χωρίς βέβαια ακόμα να έχει χτίσει το όνομά της, όπως οι προαναφερθέντες Ιταλοί τιτάνες) και επανορίζει τον όρο «ισοπέδωση». Με μόλις έξι χρόνια δραστηριότητας αλλά έχοντας στις πλάτες τους δύο εξαιρετικά άλμπουμ (και ένα υπέροχο split με Cough), οι Windhand ήρθαν στην Ελλάδα την καλύτερη στιγμή, πάνω που βρίσκονται σε πορεία ανόδου και χωρίς να έχουν ούτε μέτρια στιγμή στη μέχρι τώρα- βραχύβια, η αλήθεια είναι- καριέρα τους (άντε εκτός από αυτό το "Shepherd's Cook" από το split με Cough που κάπου με κούρασε λίγο). Η CTS είναι μανούλα σε τέτοιου είδους συναυλίες και χάρη σε άλλη μια σεμιναριακά υποδειγματική διοργάνωση, έκανε τα αυτιά μας να βουίζουν γλυκά από τα τα ατέλειωτα ντουμάνια.

Οι πόρτες άνοιξαν στις 21:00 και στις 21:30 ακριβώς ξεκίνησαν το σετ τους οι Αθηναίοι Stonenrow. Τα παλικάρια μου είχαν λείψει μπορώ να πω, αφού είχα να τους δω από εκείνη την επεισοδιακή λαϊβάρα των Weedeater πριν κάτι χρόνια (νομίζω το 2011 πρέπει να ήταν), όταν και είχαν πάρει τη θέση των Sadhus που είχαν ακυρώσει την τελευταία στιγμή. Σε περίπου 45 λεπτά παρέδωσαν μια άκρως επαγγελματικότατη και ώριμη εμφάνιση και με έκαναν από νωρίς τα αυτιά μας να ματώσουν με τους εκκωφαντικούς τους ήχους. Η μουσική τους είναι αυτό το ξεροκέφαλο, εκκωφαντικά ογκώδες και απελπιστικά αργό doom / sludge που θυμίζει Khanate ή πρώιμους Fleshpress, με μακρόσυρτα μονότονα riff, πρωτόγονα a la Chris Hakius (ex-Sleep, ex-Om) τύμπανα και μπάσο-καταπέλτη που κάνει τους παλμους να ανεβαίνουν από την ανείπωτη ένταση.



Το πρώτο κομμάτι τους ήταν φανταστικό, εμφανίζοντας μια σχετική ποικιλία σε riff και ρυθμούς (από αργά σε πολύ αργά περάσματα), αλλά το υπόλοιπο σετ τους, ήταν να παίρνουν ένα riff και με δυο-τρεις νωχελικές εναλλαγές ακόρντων να δημιουργούν τεράστια κομμάτια που μερικές φορές νόμιζες ότι δεν τελείωναν. Η χρήση κάποιων ψυχεδελικών εφέ ήταν ικανοποιητική και ίσως και σωτήρια ανάμεσα στην αργή και βαριά μονοτονία τους, ενώ η χρήση του videowall επισφραγίζει τον επαγγελματισμό τους και το μεράκι τους γι' αυτό που κάνουν, αφού εκτός των άλλων, κόλλαγε άψογα με το ύφος τους. Ικανοποιητική εμφάνιση, ό,τι έπρεπε για να βουλώσουν λίγο τα αυτιά πριν ανέβουν οι Windhand και τα καταστρέψουν τελείως.

Το live των Windhand ξεκίνησε με κάποια τεχνικά προβλήματα, αφού ο ένας ενισχυτής το έπαιζε δύσκολος αλλά τελικά συμμορφώθηκε και αποδέχτηκε τη μοίρα του που έλεγε ότι θα βασανιζόταν απόψε. Και έτσι ακριβώς έγινε, γιατί οι Windhand είναι πραγματικά κατεστρεπτικοί επι σκηνής. Κόντρα στη συνεσταλμένη παρουσία της χαρισματικής και γλυκύτατης, τραγουδίστριας Dorthia Cottrell, η μουσική τους έχει μια απαράμιλλη ένταση που live, σε αντίθεση με τους δίσκους, εκσφενδονίζεται σε ακόμα πιο τρομακτικά επίπεδα. Από τις πρώτες νότες ξεκίνησε ένα doom γαϊτανάκι, με τον μονόλιθο "Orchard" από το περσινό πόνημά τους, "Soma", να δίνει το έναυσμα.



Ο ήχος τους είναι συντριπτικός. Το είπα, το ξαναλέω και θα το ξαναπώ πιθανότατα και πιο κάτω. Αν και μερικές φορές πέρναγαν αυτή τη λεπτή γραμμή που χωρίζει ένα εκκωφαντικό live με σωστό ήχο από τη βαβούρα, θάβοντας παράλληλα τα φωνητικά της Dorthia μερικές φορές, εν τέλει δεν αμαυρώθηκε η εμφάνισή τους από αυτή την μικρή υπερβολή που επεδείκνυαν αλλά μάλιστα κατάφεραν και μας έκαναν να βρισκόμαστε στην τσίτα σχεδόν καθ' όλη τη διάρκεια του show τους.



Πρωταγωνιστής σε αυτό τον τελετουργικό χαμό (εκτός από τη Dorthia προφανώς) ήταν ο κιθαρίστας που έμοιαζε με τον Roy από το IT Crowd (αν είχε αφήσει μακρύ μαλλί), ο οποίος πέταγε τα riff στη μάπα μας με μανία και αν και του τα χάλασε και ο δικός του ενισχυτής κάπου στο τρίτο κομμάτι, τελικά όταν αποκαταστάθηκε το πρόβλημα, συνέχισε με ακόμα περισσότερη όρεξη και μανία, ενώ ταυτόχρονα κοπανιόταν σαν να μην υπάρχει αύριο. Το "Winter Sun" που έπαιξαν κάπου στα μισά του set ήταν αναμφίβολα η στιγμή της βραδιά και παρ' όλο που κάποιοι φίλοι (και όχι μόνο) βάλθηκαν να ζητάνε το "Summon The Moon", δυστυχώς η μπάντα δεν τους έκανε το χατίρι.



Εν κατακλείδι αλλό ένα doom βράδυ στο Six D.O.G.S. εξελίχθηκε πολύ όμορφα. Αν και υπήρχαν κάποια προβληματάκια και για τις δύο μπάντες, τελικά η -σχεδόν 90 λεπτών- συντριπτική εμφάνιση (ορίστε το ξαναείπα) των Windhand, μας αντάμειψε με το παραπάνω. Η μόνη πραγματική μαλακία ήταν ότι για να μην χάσω το μετρό έφυγα ακριβώς την ώρα που ετοιμάζονταν για το encore. Ελπίζω να μην έχασα κάτι συγκλονιστικότερο από αυτό που είχα βιώσει μέχρι εκείνη την ώρα...

Φωτογραφίες: Βασίλης Παπαδόπουλος