Tiger Lillies @ Badminton Theater, 30/6/2011
Από τον Κώστα Σακκαλή, 02/07/2011 @ 05:46
«Welcome to the carnival of circus freaks» ήταν τα πρώτα λόγια που εκστόμισε ο Martyn Jackues εν μέσω καπνών και δυσοίωνων ήχων και ειλικρινά πιστεύω πως δε φταίω εγώ για το συνειρμό που έκανα. Βλέπετε, το ίδιο αυτό τρίο βρέθηκε, προς μεγάλη του τιμή, πριν από δύο ημέρες στο κέντρο του Συντάγματος να τραγουδάει στους διαδηλωτές ανάμεσα σε σύννεφα δακρυγόνων και βροχή από πέτρες.
Γρήγορα όμως ξεχαστήκαμε από τα τρέχοντα, έστω και για δύο ώρες, και παρασυρθήκαμε σε έναν κόσμο όχι περισσότερο εφιαλτικό, αλλά σίγουρα πιο σκοτεινό και παράξενο. Το "Freakshow" επέστρεψε στην πόλη και μαζί του οι πρωταγωνιστές των πιο ιδιόμορφων ιστοριών των Tiger Lillies. Χαρακτήρες βγαλμένοι από άλλες εποχές ή και άλλους κόσμους που εύκολα θα χαρακτηρίζονταν «φρικιά», ενώ εμείς ως θεατές διασκεδάζουμε με την διαφορετικότητά τους, πάντοτε όμως με μία ειρωνική υπόνοια ότι μπορεί τελικά εμείς να είμαστε τα «φρικιά» και αυτοί οι φυσιολογικοί.
Κάπως έτσι σκιαγραφείται η παράσταση που στήνει το τρίο των Tiger Lillies και την ντύνει με τη μουσική του. Μία μουσική που, για τους μη γνωρίζοντες, θα την περιγράφαμε ως έναν συγκερασμό από την παράδοση του Μπρεχτ, την ιδιοφυία του Tom Waits και το gypsy cabaret των Gogol Bordelo (άσχετα με το ότι προηγούνται χρονικά των τελευταίων). Ο Martyn Jackues παραμένει η κεντρική φιγούρα στη σκηνή τόσο με την πλειάδα οργάνων που παίζει (ακκορντεόν, πιάνο, βιολί) όσο (κυρίως) για την πλαστική και άκρως θεατρική φωνή του που διαμορφώνεται ανά περίπτωση από μυστηριώδη γρέζα σε παρανοϊκή falsetto. Οι έτεροι δύο που συμπληρώνουν το συγκρότημα έχουν τεράστια, αλλά πιο χαμηλών τόνων συνεισφορά. Ταπεινά τοποθετημένοι στη σκηνή συμβάλλουν τα μέγιστα σε μπάσο και ντραμς ώστε να προκύπτει ένας ήχος πλούσιος και περιπετειώδης και ορίζουν τους ρυθμούς από tango σε waltz και από rock σε βαλκανικούς. Ο δε Adrian Stout προσφέρει και τους πιο ατμοσφαιρικούς ήχους με τη χρήση του, πάντα απόκοσμου, theremin, αλλά και άλλων «οργάνων» όπως το ...πριόνι.
Η άλλη συνιστώσα της παράστασης, και εξίσου σημαντική, είναι τα επί σκηνής δρώμενα από τα μέλη της «συμμορίας». Δύο νάνοι, μία τροφαντή κυρία, ένας ταχυδακτυλουργός, μία ελαστική κοπελίτσα και ένα ζευγάρι ακροβάτες αποτελούν τους δράστες μίας παράστασης που κινείται ανάμεσα στο θέατρο και το τσίρκο. Πάντα με το δραματικό ή/και το κωμικό στοιχείο παρόν, στήνουν διάφορα σκετσάκια τα οποία είναι σε πλήρη αρμονία με τη μουσική και τους στίχους. Από τον άντρα με τα τρία ζευγάρια χέρια, την κυρία με τις τρεις καρδιές και τη γυναίκα-φίδι μέχρι τον ερωτισμό των ακροβατών και την κοπέλα με τα απίστευτα μακριά μαλλιά, όλες τους οι ιστορίες οπτικοποιούνται άλλοτε με θεατρικά ευρήματα και άλλοτε με εντυπωσιακές σωματικές δεξιότητες. Δεν υπάρχει συνέχεια μεταξύ τους, δρουν αυτοτελώς, αλλά είναι όλα μέρος του κόσμου τον οποίο έχουν δημιουργήσει.
Είναι δύσκολο να περιγραφεί η αίσθηση που σου αφήνει το "Freakshow". Τα τραγούδια των Tiger Lillies είναι σαφώς το βασικό συστατικό του και φυσικά θα μπορούσαν να σταθούν και ανεξάρτητα. Η όλη δομή, όμως, από τις εικόνες και τα σκηνικά, μέχρι τις κινήσεις των ηθοποιών, σε οδηγούν σε μονοπάτια που η μουσική από μόνη της απλώς υπονοούσε. Το μαύρο χιούμορ αντιπαρατίθεται με το δράμα, οι πιο σκοτεινές σκέψεις του μυαλού με την ανθρωπιά και το αδύνατο με την πραγματικότητα ενώ όλα αυτά καταλήγουν στο σλόγκαν της παράστασης: «Δεν υπάρχει τίποτα πιο φυσιολογικό από το να είσαι διαφορετικός».
Το τέλος βρήκε όλους τους θεατές να χειροκροτούν σε έκσταση και τους Tiger Lillies να ερμηνεύουν το "Start A Fire", επαναφέροντάς μας και πάλι απότομα στο καθημερινό μας τσίρκο τραγουδώντας:
«Wouldn't it be fun, to ring the funeral bell,
On our civilization, and watch it burn in Hell»
Κώστας Σακκαλής
Γρήγορα όμως ξεχαστήκαμε από τα τρέχοντα, έστω και για δύο ώρες, και παρασυρθήκαμε σε έναν κόσμο όχι περισσότερο εφιαλτικό, αλλά σίγουρα πιο σκοτεινό και παράξενο. Το "Freakshow" επέστρεψε στην πόλη και μαζί του οι πρωταγωνιστές των πιο ιδιόμορφων ιστοριών των Tiger Lillies. Χαρακτήρες βγαλμένοι από άλλες εποχές ή και άλλους κόσμους που εύκολα θα χαρακτηρίζονταν «φρικιά», ενώ εμείς ως θεατές διασκεδάζουμε με την διαφορετικότητά τους, πάντοτε όμως με μία ειρωνική υπόνοια ότι μπορεί τελικά εμείς να είμαστε τα «φρικιά» και αυτοί οι φυσιολογικοί.
Κάπως έτσι σκιαγραφείται η παράσταση που στήνει το τρίο των Tiger Lillies και την ντύνει με τη μουσική του. Μία μουσική που, για τους μη γνωρίζοντες, θα την περιγράφαμε ως έναν συγκερασμό από την παράδοση του Μπρεχτ, την ιδιοφυία του Tom Waits και το gypsy cabaret των Gogol Bordelo (άσχετα με το ότι προηγούνται χρονικά των τελευταίων). Ο Martyn Jackues παραμένει η κεντρική φιγούρα στη σκηνή τόσο με την πλειάδα οργάνων που παίζει (ακκορντεόν, πιάνο, βιολί) όσο (κυρίως) για την πλαστική και άκρως θεατρική φωνή του που διαμορφώνεται ανά περίπτωση από μυστηριώδη γρέζα σε παρανοϊκή falsetto. Οι έτεροι δύο που συμπληρώνουν το συγκρότημα έχουν τεράστια, αλλά πιο χαμηλών τόνων συνεισφορά. Ταπεινά τοποθετημένοι στη σκηνή συμβάλλουν τα μέγιστα σε μπάσο και ντραμς ώστε να προκύπτει ένας ήχος πλούσιος και περιπετειώδης και ορίζουν τους ρυθμούς από tango σε waltz και από rock σε βαλκανικούς. Ο δε Adrian Stout προσφέρει και τους πιο ατμοσφαιρικούς ήχους με τη χρήση του, πάντα απόκοσμου, theremin, αλλά και άλλων «οργάνων» όπως το ...πριόνι.
Η άλλη συνιστώσα της παράστασης, και εξίσου σημαντική, είναι τα επί σκηνής δρώμενα από τα μέλη της «συμμορίας». Δύο νάνοι, μία τροφαντή κυρία, ένας ταχυδακτυλουργός, μία ελαστική κοπελίτσα και ένα ζευγάρι ακροβάτες αποτελούν τους δράστες μίας παράστασης που κινείται ανάμεσα στο θέατρο και το τσίρκο. Πάντα με το δραματικό ή/και το κωμικό στοιχείο παρόν, στήνουν διάφορα σκετσάκια τα οποία είναι σε πλήρη αρμονία με τη μουσική και τους στίχους. Από τον άντρα με τα τρία ζευγάρια χέρια, την κυρία με τις τρεις καρδιές και τη γυναίκα-φίδι μέχρι τον ερωτισμό των ακροβατών και την κοπέλα με τα απίστευτα μακριά μαλλιά, όλες τους οι ιστορίες οπτικοποιούνται άλλοτε με θεατρικά ευρήματα και άλλοτε με εντυπωσιακές σωματικές δεξιότητες. Δεν υπάρχει συνέχεια μεταξύ τους, δρουν αυτοτελώς, αλλά είναι όλα μέρος του κόσμου τον οποίο έχουν δημιουργήσει.
Είναι δύσκολο να περιγραφεί η αίσθηση που σου αφήνει το "Freakshow". Τα τραγούδια των Tiger Lillies είναι σαφώς το βασικό συστατικό του και φυσικά θα μπορούσαν να σταθούν και ανεξάρτητα. Η όλη δομή, όμως, από τις εικόνες και τα σκηνικά, μέχρι τις κινήσεις των ηθοποιών, σε οδηγούν σε μονοπάτια που η μουσική από μόνη της απλώς υπονοούσε. Το μαύρο χιούμορ αντιπαρατίθεται με το δράμα, οι πιο σκοτεινές σκέψεις του μυαλού με την ανθρωπιά και το αδύνατο με την πραγματικότητα ενώ όλα αυτά καταλήγουν στο σλόγκαν της παράστασης: «Δεν υπάρχει τίποτα πιο φυσιολογικό από το να είσαι διαφορετικός».
Το τέλος βρήκε όλους τους θεατές να χειροκροτούν σε έκσταση και τους Tiger Lillies να ερμηνεύουν το "Start A Fire", επαναφέροντάς μας και πάλι απότομα στο καθημερινό μας τσίρκο τραγουδώντας:
«Wouldn't it be fun, to ring the funeral bell,
On our civilization, and watch it burn in Hell»
Κώστας Σακκαλής