Therapy?, Blue Ocean @ Κύτταρο, 21/01/10

Έχοντας ήδη έρθει σε επαφή με τη συναυλιακή Κυτταρόσκονη από νωρίς στα παρασκήνια συζητώντας με τους Therapy? (θα διαβάσετε το τι ειπώθηκε σύντομα), η επιστροφή μας στο χώρο συνοδευόταν από ακόμα μεγαλύτερη προσμονή και ενθουσιασμό για ένα συγκρότημα η ιστορία του οποίου είναι μεγαλύτερη από τη χωρητικότητα του Κυττάρου.




Σε κάθε περίπτωση πάντως, ο κόσμος που στριμώχτηκε για να ακούσει τους Ιρλανδούς ήταν αρκετός ώστε να μην αφήσει κανένα κενό, αν και στη συντριπτική του πλειοψηφία  ηλικιακά περιορισμένος στο διάστημα 25-30 και γέμιζε, ακόμα το χώρο όταν οι Blue Ocean απέδιδαν στη σκηνή τα δικά τους κομμάτια. Η μουσική τους ήταν ένα μίγμα punk με grunge καλοπαιγμένο μεν, αλλά με μέτριο και πολύ δυνατό ήχο, που ως καλύτερο συστατικό του είχε μάλλον την προφορά του τραγουδιστή στα αγγλικά (το ότι μιλούσε στην ίδια γλώσσα και στο κοινό φανερώνει την ξενική καταγωγή του – έτσι ελπίζω τουλάχιστον). Δεν ενθουσίασαν κανέναν και η υποδοχή ήταν χλιαρή άρα μάλλον θα πρέπει να προσπαθήσουν περισσότερο στο μέλλον για να ζεστάνουν καλύτερα το κοινό τους.



Αντίθετα δεν ήθελαν καθόλου χρόνο οι Therapy? για να ενθουσιάσουν τους θεατές αφού μπαίνοντας και χαιρετίζοντας ξεκίνησαν με ένα δυναμικό "Isolation", τη διασκευή τους στους Joy Division που ακουγόταν και στο αγαπημένο "Troublegum". Η πρώτη επαφή αποκάλυψε ένα δεμένο με μπετόν αρμέ συγκρότημα, ένα τρίο ικανό να γκρεμίσει το κτήριο, το οποίο όμως επίσης είχε τόσο μέτριο ήχο (τουλάχιστον για τα δεδομένα του Κυττάρου που μας έχει συνηθίσει σε άλλη ποιότητα) όσο και τις φωνητικές ικανότητες του Andy σε χαμηλά επίπεδα. Η αλήθεια είναι ότι με το πέρασμα του χρόνου η φωνή του θα ζεσταινόταν και θα ζωντάνευε, αλλά χωρίς να πιάσει ποτέ υψηλή ποιότητα.

Η συνέχεια περιελάμβανε τα αγαπημένα "Stories" και κυρίως "Opal Mantra" που ακούστηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα και γενικά είναι η πρώτη περιοδεία μετά από πολύ καιρό στην οποία καθιερώνεται το εν λόγω τραγούδι. Κάπου εδώ άρχισαν και τα πρώτα γεροντο-mosh pits, γεροντο-stage diving και γεροντο-crowd-surfing, (ας μου επιτραπεί η έκφραση, αφού συνήθως τέτοιες εκδηλώσεις αναμένονται κυρίως από πιτσιρικάδες). Αν από τα παραπάνω συνάγεται το συμπέρασμα ότι το κοινό ήταν εντυπωσιακό, κακώς. Γενικά υπήρχε μία περίεργη αντίφαση με έναν πυρήνα φανατικών μπροστά στη σκηνή να κάνουν κάποια φασαρία και τον υπόλοιπο κόσμο να είναι εμφανές ότι ευχαριστιέται αλλά χωρίς να το εκδηλώνει! Ειδικά τα καινούργια τραγούδια από το “Crooked Timber” αντιμετωπίστηκαν επιφυλακτικά, παρόλο που επιλέχτηκαν και παρουσιάστηκαν πραγματικά τα πιο αξιόλογα και παρά τις όποιες προσπάθειες για συμμετοχή του κοινού.

Από την άλλη τα πιο γνωστά «χιτάκια» έτυχαν αποθέωσης, όπως η γεμάτη ένταση εκδοχή του "Diane", πιο κοντά στην αυθεντική εκτέλεση των Husker Du ελλείψει τσέλο, το "Die Like A Motherfucker" που γραμμένο για τον George W. Bush έτυχε μαζικής συμμετοχής στο σε στυλ ερώτησης-απάντησης ρεφρέν του ή το "Potato Junkie" με το sing along "James Joyce is fucking my sister" να δονεί τον χώρο. Όταν, δε, αποφάσισαν οι τρεις επί σκηνής να κάνουν λίγο θόρυβο, το έκαναν πιο ποιοτικά και πιο συμπαγώς από ότι θα το έκαναν πολλά πολυμελή post-rock συγκροτήματα. Ειδική μνεία θα πρέπει να δοθεί στον μικρό τυμπανιστή Neil Cooper που έπαιζε σαν να μην υπήρχε αύριο και μαζί με τον Michael McKeegan στις χαμηλές συχνότητες κρατούσαν κατά κύριο λόγο το μουσικό οικοδόμημα των Therapy?.

Το τέλος της συναυλίες είχε φυσιολογικά πολύ "Troublegum" με το "Screamanger" να δημιουργεί πανικό κλείνοντας το κανονικό set και τα "Die Laughing" (αφιερωμένο στον Michael Jackson) και "Nowhere" (με μία μικρή εισαγωγή από το "Nowhere Man" των Beatles) να τον συνεχίζουν στο encore.

Το συμπέρασμα της βραδιάς δεν είναι μόνο το πόσο αγαπάμε αλλήλους, ελληνικό κοινό και Therapy?, δεν είναι μόνο ότι κάθε τους παράσταση είναι ένα ροκ πάρτυ άνευ κατηγοριοποιήσεων αλλά και ότι οι Ιρλανδοί αποτελούν μία αδικημένη περίπτωση μπάντας που πολλοί έχουν αφήσει στις αρχές των 90s ενώ έχουν πολλά να δώσουν τόσο στο σανίδι όσο και στα πολλά και καλά τραγούδια που κατακλύζουν τη δισκογραφία τους και από τα οποία με ευκολία αντλούν στις εμφανίσεις τους.

Setlist
Isolation
Stories
Opal Mantra
I Told You I Was Ill
Enjoy The Struggle
Teethgrinder
Sister
Diane
Rain Hits Concrete
Bad Excuse For Daylight
Exiles
Turn
Nausea
Die Like A Motherfucker
Rust
Clowns Galore
The Head That Tried To Strangle Itslef
Crooked Timber
Potato Junkie
Screamanger

Encore
Die Laughing
Nowhere