Summer Rock Festival: Ημέρα δεύτερη

16/07/05, Camping, Αντίπαρος

Αφού όλο το βράδυ το περάσαμε ακούγοντας μουσική, συζητώντας ή χορεύοντας,το μεσημέρι μας βρήκε γεμάτους αισιοδοξία για τη δεύτερη μέρα του φεστιβάλ. Μετά την ακύρωση των Add The River, άλλαξε κάπως το πρόγραμμα αλλά κανείς δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία.

Σάββατο 16 Ιουλίου


Πρώτοι εμφανίστηκαν τελικά οι Liquidust οι οποίοι αποτελούν προσωπική μου αδυναμία. Από όλες τις ελληνικές μπάντες που είδα φέτος, μπορώ να πω ότι είναι η αγαπημένη μου. Άχαρος κάπως ο ρόλος του να ανοίγεις την μέρα με τον ήλιο στα φόρτε του, αλλά οι μεγάλες μπάντες δεν έχουν πρόβλημα. Όπου και αν παίζουν, όποτε και αν παίζουν τα δίνουν όλα και σε αναγκάζουν να τους προσέξεις. Αυτό ακριβώς έκαναν και οι Liquidust. Άψογα ρυθμικά μέρη, sabbathικές κιθάρες και παθιασμένα φωνητικά. Ειδικά στο doomy "Hate To Say I Told You So" πήγα να διαλύσω τη μέση μου. Εύγε!


Επόμενοι ανέβηκαν επί σκηνής οι, επίσης Spinalonga, Cube. Όποιος τους έχει δει live ξέρει... Τα παλικάρια πήραν τις μηχανές των Fu Manchu, τις έκαψαν και αποφάσισαν να μας παρασύρουν σε μια alternative/prog δίνη. Είναι δύσκολο να συνδυάζεις τεχνική και δύναμη αλλά οι Cube τα καταφέρνουν άψογα. Μπάσο που σκοτώνει, drumming για χάζεμα, κιθάρες με ουσία και φωνητικά α λα Cornell / Keenan από τον Whitenoise. Τι και αν έσπασε η χορδή του μπάσου του Κοσμά και βγήκαν λίγο εκτός προγράμματος. Το τζαμάρισμα τους το απολαύσαμε όλοι. Ανακαλύψτε τώρα μια μπάντα για την οποία θα συζητάνε όλοι μετά από μερικά χρόνια...


Οι παλιότεροι θυμούνται τους Make Believe, εμείς οι νεώτεροι μαθαίνουμε τους Ludmila, στους οποίους ξεχωρίζεις αμέσως τα αιθέρια φωνητικά της Φλώρας. Το μελωδικό τους rock υποστηρίζεται από το χαρακτηριστικό drumming (που κάνει και τα καφροφωνητικά στην διασκευή στη Christina Aguilera), την groovy / Tool κιθάρα και το μπάσο που γεμίζει τον ήχο του συγκροτήματος. Επιτέλους βρίσκεται στα χέρια μου το demo τους, το οποίο και προμηθεύτηκα αμέσως μετά το πέρας της πολύ καλής εμφάνισης τους.


Ducky Boys. Τα παιδιά τα παρατηρούσα τις ημέρες του φεστιβάλ και ήταν σα να έχουν βγει από την ταινία "Γρανίτα Από Λεμόνι". Θεοί! Παρόλο που τους έβλεπα πρώτη φορά, δεν άργησα να μπω στο κλίμα τους. Φασαριόζικο rock 'n' roll με αρκετή δόση Clash ενέργειας και garage βρωμιάς. Μόνο και μόνο που παίζουν ένα είδος που άνθησε πριν χρόνια, χωρίς να ακούγονται σα φύλακες μουσείου, αρκεί για να έχουν την εκτίμηση της rock κοινότητας και αναμφισβήτητα την αξίζουν. Στο τέλος της εμφάνισης τους ο κιθαρίστας τους έσπασε και τις χορδές τις κιθάρας. Αλητεία!


Πραγματικά ήθελα πολύ να ακούσω τους Mad Leaf καθώς η συνύπαρξη του κιθαρίστα και του drummer των Ludmila με τον Jimmy των Lord 13 είναι το λιγότερο ενδιαφέρουσα. Αυτή η μουσική σύμπραξη μου φαίνεται πως δίνει μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων στη φωνή του Jimmy να κινηθεί σε πιο Seattle δρόμους, γεγονός που μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Λογικά θα ηχογραφήσουν και κάποιο demάκι το οποίο και θα περιμένουμε να ακούσουμε. Πέρα από αυτό, αξίζει να αναφέρω την guest εμφάνιση του τραγουδιστή των Planet Of Zeus, ο οποίος, κατά τα λεγόμενα, έχει καταπιεί τον Καιάδα. Θα κάνουμε έρευνα και θα σας ενημερώσουμε σύντομα... Στο τέλος της πολύ καλής εμφάνισης των Mad Leaf, ο τραγουδιστής τους προλόγισε την εμφάνιση των 2 δεινοσαύρων της σκηνής, Earthbound και Nightstalker.


Οι Earthbound είναι χρόνια στο χώρο και τους ξέρουν όλοι όσοι ασχολούνται με τη μουσική. Παρ' όλα αυτά δεν τους είχα ξαναδεί live και δεν υπήρχε περίπτωση να τους χάσω. Τύμπανα, κρουστά , τρομπέτες, μπάσο, κιθάρες, ντέφι, φυσαρμόνικα μερικά μόνο από τα μουσικά εργαλεία τα οποία χρησιμοποίησε το συγκρότημα. Όλα αυτά ανακατεμένα με την blues / funk / rock φιλοσοφία του συγκροτήματος συνετέλεσαν σε μια εμφάνιση την οποία θα θυμόμαστε όλοι για τα επόμενα χρόνια. Εμένα προσωπικά με μάγεψαν με τους ρυθμούς τους και κατάλαβα επιτέλους γιατί μιλάνε όλοι για αυτούς.


Headliner για την κεντρική ημέρα του φεστιβάλ οι μεγάλοι Nightstalker. Τι να πεις και τι να γράψεις για τη μεγαλύτερη, κατά την ταπεινή μου άποψη πάντα, μπάντα της χώρας μας. Οι δύο κιθαρίστες πλέον έχουν δέσει άψογα με τα παλιότερα μέλη του group και το ηχητικό αποτέλεσμα είναι απολαυστικό. "Mad Prophet", "Raw", "All Around" μερικά μόνο ενδεικτικά κομμάτια για να καταλάβετε τι έγινε. Στις μπροστινές σειρές ο κόσμος τα έδωσε όλα παίρνοντας ώθηση από την ενέργεια που του μετέδιδαν οι Stalker. Η συναυλία έληξε κάπου στις 3, αφήνοντας τους πάντες χαζεμένους, αλλά ικανούς να συνεχίσουν το πάρτυ που είχε στηθεί μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Cheeeeeeeeeers!