Subrosa, Nochnoy Dozor @ An Club, 22/06/17

Τέτοιο sludge δεν θα ξανακούσεις ποτέ στη ζωή σου

Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 23/06/2017 @ 18:01

Όσοι έχασαν αυτήν την εμφάνιση, πρέπει να κοπανάνε το κεφάλι τους στον τοίχο. Λίγος κόσμος στο υπόγειο των Εξαρχείων. Πολύ κακώς.

Ας τα πάρουμε από την αρχή. Το An Club μετέφερε επιτέλους τον ηχολήπτη  ακριβώς απέναντι από τη σκηνή. Μια σκηνή η οποία μεγάλωσε λίγο και νομίζω πως ψήλωσε κατά ένα τουλάχιστον σκαλοπάτι. Ο ήχος φάνηκε ότι ανέβηκε μερικά επίπεδα και σε ένταση και σε ποιότητα. Αισθητή η ανακαίνιση και στον φωτισμό. Λίγο, ενοχλούν τους θεατές και τους φωτογράφους οι led φωτισμοί που σε κάποιες φάσεις είναι αρκετά έντονες για τα μάτια. Γενικότερα η σκηνή ήρθε λίγο πιο μπροστά και δείχνει αρκετά πιο ευρύχωρη. Με το καλό και αυτό το σανίδι να πατηθεί από μεγάλες μπάντες.

Στην προγραμματισμένη ώρα ανέβηκαν επί σκηνής οι Nochnoy Dozor. Εξαρχής ο ήχος τους μου έμοιασε με Universe217. Ένα γεμάτο doom με βάση στα γυναικεία φωνητικά. Δεν βρήκα τίποτα άσχημο. Ίσως τα φωνητικά είχαν πολύ κεντρικό ρόλο στις συνθέσεις και καθόλη τη διάρκεια αυτών κάλυπταν σχεδόν τα πάντα. Το συνολικό αποτέλεσμα ήταν όμως αρκετά δυνατό. Το συγκρότημα είχε χημεία και φαινόταν η μεγάλη όρεξη για δημιουργία. Όσο κράτησε η εμφάνιση τους έμπαινε κόσμος στο μαγαζί, ώστε σιγά σιγά να νιώθεις οτι δεν είναι άδειο. Σίγουρα μας ζέσταναν αρκετά και δημιούργησαν ένα καλό κλίμα. Η μουσική τους προφανώς και ταίριαζε αρκετά με αυτό που θα ακολουθούσε. Αναμένουμε μια κυκλοφορία ώστε να απολαύσουμε.

Nochnoy Dozor

Αφού οι κοπέλες της μπάντας μαζευτήκαν από το merchandise που είχαν καθίσει όλη τη διάρκεια του support, όντας εξαιρετικά επικοινωνιακές και υπερβολικά ευγενικές και χαμογελαστές, πήραν τα δύο παλικάρια και ανέβηκαν σαν πεντάδα στη σκηνή. Η θεϊκή μουσάδα του ντράμερ έδενε υπέροχα με τη λευκή μπασκετική καλτσούλα του και μαζί με τα μαύρα φορέματα των κοριτσιών στα βιολιά έκανε μια απίθανη αντίθεση! Αυτό που θα ακολουθούσε ομολογώ πως δεν το περίμενα.

Οι SubRosa έπαιξαν ένα ατμοσφαιρικό sludge, με συνοδεία βιολιών, που δεν θα ξανακούσεις ποτέ στη ζωή σου. Ο ήχος των δίσκων τους, είναι όντως ατμοσφαιρικός, σε σημεία γαλήνιος και σταθερά συναισθηματικός. Αυτό που ακούσαμε εχτές δεν ήταν οι SubRosa που ξέρουμε από τα άλμπουμ. Μετά το τέλος, η μόνη φράση που έσκαγε στο μυαλό σου ήταν «σοβαρά μιλάμε, ήταν αυτοί οι SubRosa;;; Μου κάνεις πλάκα». Πέραν ότι ήταν απόλυτα δεμένοι μεταξύ τους, έβγαλαν τέτοια ένταση, τόσο θόρυβο και τόση πώρωση που πραγματικά δεν το περίμενε κανείς. Πάνω από ώρα το βασικό τους set και πάνω μιάμιση ώρα μαζί με το encore.

Subrosa

Ο πρώτος στίχος του φανταστικού "The Usher", που ουσιαστικά έκλεισε την εμφάνισή τους, λέει "All of my life, I've been waiting for you". Δεν θα μπορούσα να βρω καλύτερη ατάκα για αυτήν τη συναυλία. Ειλικρινά ο ενθουσιασμός τους, το βλέμμα τους, ο ρυθμός και η δυναμική τους ήταν εξαιρετικά. Ξεκίνησαν με το "Fat Of The Ram" και αυτό από τη δισκάρα "More Constant Than The Gods" και έδειξαν στα πρώτα κιόλας λεπτά ότι έχουν συσσωρευμένη ένταση. Η έκρηξη δεν άργησε να έρθει. Κάπου στα μισά του "Black Majesty" τα βιολιά σκιζόντουσαν και η παραμόρφωση έδινε μια άλλη χροιά στον αέρα. Έχουν αποδώσει φανταστικά μόλις δυο κομμάτια και είναι επί σκηνής πάνω από τριάντα λεπτά ήδη. Με τα επόμενα δύο, κι αυτά απο τον περσινό τους δίσκο "For This We Fought The Battle Of Ages" ξεπέρασαν τη μία ώρα και στο κλείσιμο μας χαιρέτησαν με τον στίχο "All in all, we end the same". Ταίριαζαν όλα. Ο κόσμος το χάρηκε αφάνταστα, οι σβέρκοι μας πόνεσαν, τα αυτιά μας διαλύθηκαν, ο ενθουσιασμός έπιασε κόκκινα και η ανατριχίλα έγινε αισθητή αρκετές φορές. Όσο έδειχναν να ικανοποιούνται οι ίδιοι επί σκηνής, άλλο τόσο προφανώς ανταποκρινόμασταν κι εμείς από κάτω. Ήταν άμεσοι και προσιτοί και δεν σταμάτησαν σχεδόν ποτέ να κοπανιούνται. Οι κοπέλες στα βιολιά έδιναν ότι είχαν. Τα ασημένια, ροζ και ξανθά μαλλιά και των τριών κοριτσιών δεν σταμάτησαν να ανεμίζουν. Ο μπασίστας σταθερός και άψογος έδινε ρυθμό στα πάντα, τα τύμπανα τον ακολουθούσαν και έσπαγαν στο διάβα τους κάθε εμπόδιο.

Subrosa

Μας χαιρέτησαν, μας ευχαρίστησαν εμάς και τους Μάριο και Κωνσταντίνο που τους έφεραν, τους οποίους ευχαριστούμε κι εμείς, καθώς μας έδωσαν την ευκαιρία να δούμε ενα συγκρότημα που είναι αυτά τα χρόνια στην κορυφή και συνεχίζει να εξελίσσεται. Κατέβηκαν από τη σκηνή, αποθεώθηκαν και πολύ σύντομα ήταν και πάλι εκεί μετά από θερμές επευφημίες. Το κλείσιμο ήρθε σαν βόμβα. Ένα από τα καλύτερα κομμάτια τους, με μια απίθανη ρυθμική γραμμή και μια southern metal πορεία μας χαστούκισε δυνατά. Η Rebecca στο "Cosey Mo" θύμισε την Laura Pleasants (Kylesa). Η μπάντα τα έδωσε όλα και μας χάρισε ένα απίθανο τελείωμα σε μια πανέμορφα σκληρή εμφάνιση. Νιώσαμε κανονικά τον πόνο, όπως ακριβώς το τραγούδησαν.

Subrosa

Λίγες μπάντες εξυψώνονται στις ζωντανές εμφανίσεις. Αυτό είναι αξιοθαύμαστο. Προφανώς είναι πιο εύκολο να ακουστείς κάπως στο στούντιο. Το θέμα είναι τι κάνεις και επί σκηνής. Η πεντάδα από το Salt Lake City, απέδειξε ότι ακούγεται ακόμα καλύτερη ζωντανά, βγάζει μια οργή και μια δύναμη που δεν μπορείς να τη φανταστείς και προσφέρει ένα μαγικό και αδιανόητα δυνατό αποτέλεσμα. Κρίμα για όσους το έχασαν. Όσοι φύγαμε από εκεί ξέραμε ότι θα ακούγαμε μια ωραία μπάντα, πλέον θα λέμε ότι είδαμε μια κορυφαία!

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής

SETLIST


Fat Of The Ram
Black Majesty
Wound Of the Warden
Dispair Is A Siren
The Usher

Encore:

Casey Mo

  • SHARE
  • TWEET