Slash, California Breed @ Wembley Arena (Λονδίνο), 02/12/14

Τα κύρια κίνητρα που είχα για να θέλω να δω μια συναυλία του Slash σε αυτή την περιοδεία ήταν δύο. Κατά πρώτον, το νέο άλμπουμ "World On Fire" που αποτελεί όχι απλά τον hard rock δίσκο της χρονιάς για τον γράφοντα, αλλά κι έναν από τους καλύτερους δίσκους στον ήχο τα τελευταία χρόνια. Κατά δεύτερον, οι μνήμες από την εμφάνιση του Slash ως headliner της δεύτερης σκηνής του Download Festival το 2012, που το συγκρότημα μας είχε δώσει τα μυαλά στα χέρια. Χρειάζεται, όμως, κάποιο ιδιαίτερο κίνητρο για να θέλει να δει κάποιος μια ζωντανή εμφάνιση του Slash, με τον Myles Kennedy και τους Conspirators. Όχι δα...

Ήταν η τέταρτη φορά που θα παρακολουθούσα συναυλία στο Wembley Arena και συμπτωματικά (;) στις τρεις από αυτές τραγουδούσε ο Myles Kennedy, μόνο που αυτή τη φορά δεν ξεκίνησαν πολύ καλά τα πράγματα. Ένα πρόβλημα στη γραμμή του Underground που οδηγεί στο χώρο μας ανάγκασε να αλλάξουμε πορεία και τελικά να χάσουμε το πρώτο support. Μικρό το κακό ως εδώ, αλλά λόγω αυτού του προβλήματος δημιουργήθηκαν τεράστιες ουρές για να εισέλθει ο κόσμος εντός του venue κι εν τω μεταξύ ξεκινούσαν να παίζουν οι California Breed.



Για να μην λέμε ότι αυτά γίνονται μόνο εδώ, εν τέλει μας πήρε πάνω από μισή ώρα να εισέλθουμε στον συναυλιακό χώρο, προλαβαίνοντας μόλις δυο τραγούδια της παρέας του Glenn Hughes. Τουλάχιστον, το ένα εξ αυτών ήταν το θρυλικό "Burn", με το οποίο κλείνει τις εμφανίσεις της η μπάντα και το μόνο που μπορώ να πω είναι πως η φωνή του παραμένει απίστευτα αναλλοίωτη στον χρόνο, ειδικά αν συγκριθεί με διάφορους συνομηλίκους του.

Χωρίς καμία ιδιαίτερη κορύφωση και περίπου 15 λεπτά πριν τον προγραμματισμένο χρόνο, ο Slash και τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας ανέβηκαν επί σκηνής για να ξεκινήσουν άμεσα το set με το "It's A Lie". Πρώτο πρόβλημα: το τραγούδι δεν είναι και το καλύτερο για ξεκίνημα. Δεύτερο πρόβλημα: ο ήχος δεν χαρακτηρίζεται και ως ιδανικός. Τρίτο πρόβλημα: Το κοινό είναι πιο απαθές κι από τους θεατές στο «Έχεις Πακέτο». Εκ των τριών προβλημάτων, το πρώτο άλλαξε, το δεύτερο φτιάχτηκε μόνο εν μέρει και είχε σκαμπανεβάσματα, ενώ το τρίτο δεν διαφοροποιήθηκε ουσιαστικά ποτέ. Μόνο κάτι εκνευριστικοί μεθυσμένοι  Άγγλοι κινούνταν, δημιουργώντας προβλήματα στους γύρω τους...



Ας πούμε ότι το "Nightrain" ζέστανε λίγο το κλίμα, αλλά στο "Standing In The Sun" το κοινό πάλι επέστρεψε στον ύπνο του, όπου και παρέμεινε κατά τη διάρκεια κάποιων -άτυχων κατ' εμέ- επιλογών, όπως το "Stone Blind" και το "Avalon" από το τελευταίο άλμπουμ. Μα καλά, πώς στο διάολο γίνεται να επιλέγονται αυτά τα τραγούδια ή ακόμα και το πιο καλό "Underneath The Savage Sun" και να μένουν εκτός τραγουδάρες όπως το "Shadow Life", το "Automatic Overdrive" ή το "Wicked Stone"; Ειλικρινά δεν το καταλαβαίνω, αλλά πάλι καλά που ακούσαμε το "30 Years To Life", όπως φυσικά το "Bent To Fly" (σε μέτρια εκτέλεση λόγω ήχου) και το "World On Fire", το οποίο θα έπρεπε να ανοίγει τη συναυλία.



Τα έξι συνολικά τραγούδια που παίχτηκαν από το "Appetite For Destruction" έτυχαν της θερμότερης ανταπόκρισης, όπως αναμενόταν. Προσωπικά, θα ξεχώριζα την απόδοση στο "Mr. Brownstone" που αποδόθηκε άψογα από τον Myles Kennedy, ενώ στο "Out Ta Get Me" τα φωνητικά ανέλαβε ο μπασίστας Todd Kerns, ο οποίος γενικά προσφέρει πολλά στον τομέα των φωνητικών, αλλά μετά βίας τον ακούγαμε καθαρά στο μεγαλύτερο μέρος της συναυλίας. Όμως, το μεγάλο πρόβλημα προέκυψε στο "Rocket Queen", διότι στο μέσο του ο Slash αποφάσισε να σολάρει επί 15-20 συναπτά λεπτά, σε σημείο που κούρασε πολύ το κοινό. Πραγματικά, αψυχολόγητη κίνηση να χαθεί τόσος χρόνος, όταν θα μπορούσε να είχε παίξει τρία-τέσσερα τραγούδια.



Έκπληξη αποτέλεσε η προσθήκη του "Double Talkin' Jive" στο σετ της μπάντας, που προσωπικά το λατρεύω σαν τραγούδι, αλλά πέραν του εκτεταμένου σόλο του Slash, η αλήθεια είναι πως ζωντανά δεν αποδείχθηκε και ιδιαίτερα καλή επιλογή και θα ήταν προτιμότερο να κράταγε το "You Could Be Mine" που συνήθως παίζει. Από το πρώτο προσωπικό του άλμπουμ ακούστηκαν τα "Ghost", "Back From Cali", όπως και το "Doctor Alibi", στο οποίο τα φωνητικά ανέλαβε και πάλι ο Todd Kerns, αλλά όλα τα highlights ήρθαν μαζεμένα στο τέλος.



Αρχικά, το "Anastasia" αποδόθηκε εξαιρετικά και ήταν από τις καλύτερες στιγμές της συναυλίας (αν και κάπου θυμάμαι ένα λάθος στο riff από τον Slash), το "Sweet Child O' Mine" ανάγκασε ακόμα και το ψόφιο αγγλικό κοινό να επιδοθεί σε sing-along και το "Slither" των Velvet Revolver με εισαγωγή από το "Feel Like Making Love" των Bad Company ήταν σούπερ.

Φυσικά, ως encore δεν θα μπορούσε να επιλεχθεί κάτι άλλο πέραν του "Paradise City", όπου και πάλι τόσο ο ήχος, όσο και το χλιαρό κοινό το έκαναν να φαίνεται πολύ πιο «flat» σε σχέση με την τρομερή εμπειρία του Download Festival που ανέφερα και νωρίτερα, αφήνοντας μια γλυκόπικρη γεύση με το τέλος της συναυλίας που οφείλω να σημειώσω ότι διήρκησε 2 ώρες και 10 λεπτά παρακαλώ.



Πιθανότατα, οι ιδιαίτερα υψηλές προσδοκίες που υπάρχουν φυσιολογικά από μια τέτοια συναυλία να παίζουν το ρόλο τους, αλλά επί της ουσίας αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι η βραδιά θα μπορούσε να είναι καλύτερη σε κάποιους τομείς. Ειδικά, όταν μιλάμε για αυτούς τους μουσικούς, αυτό το venue και τόσο ακριβό εισιτήριο, τότε δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτές κάποιες εκπτώσεις στην ποιότητα, τις οποίες βιώσαμε στην εν λόγω συναυλία. Τουλάχιστον, οι ίδιοι οι μουσικοί έδειξαν ότι είχαν διάθεση να τιμήσουν τον κόσμο, αλλά εν τέλει οι καλές στιγμές  της συναυλίας δεν είναι ικανές να αναιρέσουν το αίσθημα του ανικανοποίητου με το οποίο αποχωρήσαμε από το Wembley Arena.